Schatje aan het eind van de regenboog heeft een zusje – Nijmegen, 8 februari 2019

* Geplaatst met toestemming van ouders en zorgverleners die op de beelden te zien zijn*

Het geboorteverhaal van Yuna begint voor mij bij de geboorte van haar zusje Rana, op 2 mei 2017. Het 24-uurs geboorteverhaal van Rana is een avontuur waarbij grenzen worden verlegd, geduld op de proef wordt gesteld en speciale banden worden gesmeed. Maar vooral is het de meest intense dag in het leven van Kim en Lawrence die na jarenlang wachten eindelijk hun dochter in de armen mogen sluiten: het kind waar ze zo naar hebben verlangd. Ieder kind is een cadeau, maar voor Kim en Lawrence is Rana echt hun schat aan het eind van de regenboog.

Op Rana’s eerste verjaardag mag ik er weer bij zijn om een Day in the Life reportage te maken. Met plezier, gezelligheid en mooie foto’s vieren we dat dit zonnestraaltje al 1 jaar in het leven van Kim en Lawrence is. Kim vertelt me dan dat ze graag een tweede kindje willen en dat ze hopen dat ze me gauw weer mogen bellen. Ik hoop met ze mee.
Net voor de zomervakantie moet ik ineens denken aan Kim. Ik heb zo het gevoel dat ik haar moet appen hoe het met haar gaat. Stiekem heb ik het gevoel dat ze wel eens zwanger zou kunnen zijn. Kim reageert gezellig, maar laat niet doorschemeren dat ze nieuws te vertellen heeft dus ik denk er verder ook niet meer over na. Tot ik op vakantie in Spanje telefoon krijg. Kim, ze is zwanger! Achteraf blijkt dat ze op de dag dat ik haar had ge-appt hun eerste echo hadden gehad. Bijzonder toch?

De uitgerekende datum is dit keer 1 februari. Ik heb al een boeking staan op 26 januari wat later nog wordt aangepast naar de 29^e maar daar maak ik mij niet te druk om. Hoe groot is de kans dat deze twee mama’s tegelijk zullen gaan bevallen? Precies, die kans is zo ontzettend klein en daarbij is Kim bij Rana ruim een week over de uitgerekende datum heen gegaan dus we gaan er min of meer vanuit dat dat ook dit keer zou gebeuren en dat het andere kindje er dan vast al zal zijn.
Zo gedacht, zo gedaan. Kim voelt zich prima, in januari maken we nog een mooie stoere zwangerschapsreportage en 1 februari gaat zoals verwacht rustig voorbij. Maar dat geldt ook voor de baby van 29 januari: ook die is nog niet van plan te komen. Kim spreekt uit dat ze bang is dat ik er niet bij zal kunnen zijn en ik druk haar op het hart dat ze zich daar geen zorgen om mag maken. Baby’s zijn nu eenmaal niet te plannen en uiteindelijk gaat het zoals het moet gaan, daar geloof ik in.

Op donderdag 7 februari mag ik eindelijk op pad voor het baby’tje in Amersfoort. Kim laat me weten dat de verloskundige haar vanmiddag voor de eerste keer zal proberen te strippen. Ik vertel haar hoe de situatie er voor mij voor staat vandaag en zeg voor de grap dat ze zich maar niet te hard moet  laten strippen ; ). Maar als ik een uurtje in Amersfoort ben laat Kim me weten dat bij haar de weeën ook zijn begonnen. Nee…. zou ze dan toch nog gelijk krijgen? Zacht gezegd baal ik enorm, en ondanks dat ik voor Kim natuurlijk hoop op een voorspoedige bevalling hoop ik voor mezelf stiekem dat het nog even zal gaan duren, in ieder geval tot nadat het baby’tje hier geboren is.

Ik vind mijn collega Dominique bereid om voor mij in te vallen en druk Kim op het hart om niet op mij te wachten en Dominique echt te bellen mocht dit nodig zijn. Als ik dit heb geregeld kan ik het loslaten. Babytijd is babytijd, en ik vind het belangrijk dat ik er helemaal ben voor ‘mijn’ ouders en niet maar half. Dat laatste zou ik trouwens ook helemaal niet kunnen.

In Amersfoort lijkt de bevalling inmiddels een beetje te stagneren. De verloskundige gaat naar huis en voor mij wordt er gastvrij een bedje gemaakt op de bank. Belangrijk dat de mama’s (het zijn twee mama’s) nu even gaan rusten, wie weet hoe lang ze nog door moeten. Terwijl mama nog even onder de douche gaat, ga ik aan de keukentafel wat zitten werken. Maar dat duurt niet lang, de douche heeft de weeën weer opgewekt en het lijkt erop dat slapen er niet meer bij zal zijn vannacht. Ondertussen komt er een appje binnen van Dominique: ‘Babytijd voor mij’. Dat komt wel weer even binnen, kennelijk gaat het sneller dan de vorige keer. Kim heeft 4 centimeter ontsluiting en ze gaan nu naar het geboortecentrum. Ik ben heel blij met Dominique, ze haalt voor mij de stress eraf en ik hoop dat alles vanaf nu voorspoedig zal verlopen bij beide bevallingen.

Tegen 1:00 uur kan ik aan Dominique het heuglijke nieuws vertellen dat het kindje in Amersfoort een half uur geleden is geboren. Twee trotse mama’s en een prachtig mooi meisje geboren, thuis in bad. Ik ben benieuwd hoe het in Nijmegen gaat en of de baby van Kim en Lawrence er inmiddels ook al bijna is. Maar Dominique laat weten dat de ontsluiting niet is gevorderd en dat ze bang zijn voor herhaling van de vorige 24-uurs marathon. Oooh ik hoop zo voor Kim dat het vlotter gaat! En eigenlijk verwacht ik dat ook.

Kim wil graag een ruggenprik en ze gaan vanuit het geboortehuis naar de afdeling. In overleg met Dominique en Kim besluiten we dat als ik hier klaar ben met de reportage, ik op de terugweg alsnog naar het ziekenhuis toe zal komen. Of ik Dominique dan zal gaan aflossen zal van de situatie afhangen en vooral ook van wat Kim wil. Normaalgesproken maakt een backup de reportage af, maar Dominique heeft al aangegeven dat ze het prima vindt als ik het zelf afmaak. Zij vindt, net als ik, de wens van de ouders heel belangrijk. Dat wil zeggen: binnen de mogelijkheden uiteraard.

Als ik twee uur na de geboorte van de kleine meid in Amersfoort in mijn auto stap lees ik een berichtje van Dominique dat er plots 7 centimeter ontsluiting is bij Kim en dat het nu ineens snel lijkt te gaan. Een ruggenprik is geen optie meer. Ik schrik van het feit dat er nu alsnog kans is dat ik te laat zal komen en bel Dominique op om te overleggen. Ze zegt dat Kim nog steeds heel graag wil dat ik kom.

Rond kwart over 3 ben ik in verloskamer 11. Het geboorteteam van toen bij de geboorte van Rana is daarmee weer bijna geheel compleet, zoals Kim het graag wilde. Dieke, de verloskundige en Bernie, de verpleegkundige zijn dierbare vrienden van Kim en Lawrence en zij zijn er al de hele avond voor haar en zullen haar hier doorheen loodsen. Ik ben zo blij voor Kim. En ook ben ik heel blij met mijn collega Dominique, die ervoor heeft gezorgd dat er al die tijd een fotograaf aanwezig was én dat ik er nu toch nog voor Kim kan zijn. Ze is goud waard.

Als ik begin te fotograferen wordt bij Kim juist volledige ontsluiting gemeten. Maar omdat ze nog geen persdrang voelt wordt nog even afgewacht. Omdat een ruggenprik niet meer mogelijk was heeft Kim een pompje met de pijnstiller Remifentanil gekregen waarmee ze de pijn kan onderdrukken. Ze houdt het pompje in haar hand en drukt erop alsof haar leven er vanaf hangt, wat op dat moment waarschijnlijk ook zo voelt.
De sfeer in de verloskamer is ontspannen. Voor Kim iets minder ontspannen natuurlijk, maar hoe fijn is het om tijdens je bevalling in het ziekenhuis omringd te zijn door professionals die je bekend en vertrouwd zijn, en die enorm met jou en je baby meeleven.

Een uur nadat ik ben binnengekomen mag Kim actief gaan persen en dit gaat goed. In tegenstelling tot bij Rana zien we al snel de haartjes van de baby verschijnen. Wanneer het hoofdje ‘staat’ duurt het alleen nog best lang voor het geboren wordt. De weeën laten op zich wachten en op een gegeven moment is er toch de noodzaak dat het kindje snel geboren gaan worden. Een knip komt ter sprake maar Kim en de baby krijgen nog een kans om het zelf te doen en gelukkig komt er dan een hele goede perswee en wordt het hoofdje geboren, met het handje er eigenwijs naast. Dieke helpt de schoudertjes mee en laat Lawrence dan zelf het kindje aanpakken om haar om 04:32 uur bij Kim op haar buik te leggen. Ze is er! Een pracht van een meisje en als vanzelf gaan we haar meteen een beetje vergelijken met haar zus maar dit schatje heeft toch echt weer een geheel eigen look.
Als Dieke even later aan Lawrence en Kim vraagt hoe ze gaat heten vraagt Lawrence aan Kim: ‘Wil je het zeggen?’ Maar Kim kan van emotie geen woord uitbrengen en schudt zacht haar hoofd. ‘Yuna…’, spreekt Lawrence de mooie naam van hun dochter dan liefdevol voor het eerst uit. Welkom op de wereld Yuna!

Terwijl Kim en Lawrence vol ontzag hun dochtertje bewonderen wordt de dikke navelstreng afgebonden en dan mag Lawrence Yuna fysiek van haar moeder losmaken. Hierna komen bij Kim de emoties los, het is overweldigend voor haar om hier te liggen met hun perfecte tweede kindje in haar armen. Lawrence omarmt en kust haar en net als tijdens de bevalling is hij er ook nu weer volledig voor Kim. En ook Yuna kan rekenen op zijn onverdeelde aandacht. Als er nu één man bestaat die uitstraalt de gelukkigste man op de wereld te zijn dan is dat zeker weten Lawrence.

De placenta volgt gelukkig ook snel en Dieke onderzoekt voor Kim de ‘schade’. Gelukkig hoeven er maar een paar piepkleine scheurtjes gehecht te worden, het is bijna niet noemenswaardig. Wat een geluk. Kim wordt gehecht terwijl Yuna tevreden op haar handje ligt te sabbelen.
Ongeveer een uur na haar geboorte wordt Yuna gewogen. 3880 gram, wow het dametje is flinker dan voorspeld. Hierna krijgt ze van Kim in alle rust haar eerste flesje.
Als Dieke Yuna aan haar controles onderwerpt maken we natuurlijk de mooie houding in foetushouding die we ook bij Rana hebben gemaakt. Hoe tof is het om van beide meisjes zo’n mooie foto te hebben.

En dan kunnen we het niet laten om nog even een traditionele ‘selfie’ te maken met Yuna. Dit proberen we iedere keer te doen als we samenwerken, en meestal kiezen we hiervoor de spiegel op het toilet. Waar Dieke, en dus ook Yuna met gemak bij de spiegel kunnen moet ik me met camera in bochten wringen terwijl ik op het toilet balanceer. Interessante perspectieven krijg je daarvan, ahum ; ).

Het is nog altijd gezellig en ontspannen in de verloskamer. Aan Lawrence de eervolle taak om hun dochter van kleertjes te voorzien terwijl Kim vanuit haar bed geniet van dit tafereel. Daarna worden opa en oma op de hoogte gesteld, en natuurlijk wordt ook de oma van Kim gebeld die met haar 93 jaar een apetrotse overgrootmoeder is. Kim zegt herhaaldelijk hoe bizar ze het vindt dat ze vanaf nu met z’n viertjes zullen zijn. En dan, als de rust op de verloskamer indaalt, wil ze eigenlijk nog maar een ding: Rana. Dus mag Yuna bij papa liggen zodat Kim zich kan opfrissen, om naar huis te gaan en Rana voor te stellen aan haar kleine zusje.

Dieke gaat naar huis en ik rij achter Kim en Lawrence aan naar Wijchen waar opa en oma met Rana boven wachten tot ze thuis zijn. Als Lawrence Yuna heeft geïnstalleerd in de kamer haalt hij Rana naar beneden. Haar blikken op de maxicosi met daarin haar kleine zusje zijn ontroerend, en haar smile van oor tot oor als Lawrence haar uit de maxicosi haalt en in haar armen legt is onbetaalbaar. Oma staat trots toe te kijken en te genieten terwijl haar partner de eerste ontmoeting van Rana met haar zusje filmt. Wat een momentje hoor, en wat vind ik het gaaf om hier weer bij te mogen zijn en te zien hoe de kleine Rana transformeert tot grote zus.
Ineens verdwijnt Rana in haar speelhoek om terug te komen met haar pop. Die legt ze naast Yuna. ‘Zelfde!’.
En daar zit Kim dan. Met twee popjes op haar schoot, en Rana die trots door de kamer stuitert. Wat een geluk!

Lieve Kim en Lawrence, ik zei al eerder dat dingen vast zullen gaan zoals ze horen te gaan. En gelukkig maar: het was zo. Jij en Yuna, jullie hebben het afgedwongen en hier ligt ze dan in jullie armen. Zoals jij het wilde, lieve Kim, was heel je geboorteteam er bij om jou te steunen en Yuna te verwelkomen. Voor mij was het wederom een hele fijne, bijzondere nacht en een eer om jullie mooiste momenten te mogen vastleggen. Knijp jezelf nog maar eens Kim, want ik weet dat je het bijna niet kunt geloven. Maar het is echt waar: vanaf vandaag zijn jullie met z’n viertjes. Heel veel geluk ♡

Dominique, kanjer van een collega: dank dat jij bereid was voor mij in te springen toen ik je nodig had. Ik ben je dankbaar, wij allemaal!

 

Berichtje van de trotse ouders

Lieve Cindy,

Daar zitten we dan weer.. Net als bij Rana precies drie weken na de bevalling. En dat niet alleen, maar ook nog eens precies 22 maanden na ons bevallingsavontuur toen, met de komst van Rana. Hoe bizar! We hebben het al vaker tegen elkaar gezegd, toeval bestaat bij ons niet. Dat blijkt nu wel weer.

Onbeschrijfbaar hoe gelukkig wij waren (en zijn) dat je het toch nog hebt gered om vanuit Amersfoort naar Nijmegen te komen, om het belangrijkste stuk vast te leggen. Het opnieuw papa en mama worden, van ons tweede wondertje Yuna. Wat is het resultaat van jouw aanwezigheid weer geweldig geworden. Zo vol emotie, zo vol liefde en zo puur. Niet voor niks ontdekte je die nacht de geweldige prijs die je hebt gewonnen als internationaal top-geboortefotograaf. En een topfotograaf ben je. Keer op keer weet je ons weer terug te brengen naar de momenten die je hebt vastgelegd en raken we niet uitgekeken op alle mooie beelden. Je bent niet alleen de meest geweldige fotograaf die er is, maar ook nog eens een enorme lieverd. Rana is niet voor niks fan van ‘Cimmie’. We kunnen het niet vaak genoeg zeggen: we zijn je eeuwig dankbaar! Op naar de volgende mooie momenten die we samen gaan beleven, terwijl jij het vastlegt.

Heel veel liefs van Lawrence en Kim en een dikke kus van Rana en Yuna