Je eigen broertje geboren zien worden – Arnhem, 2 juli 2018

Ik ontmoet Lisette op de negen-maandenbeurs waar ze me vertelt dat ze zwanger is van haar derde kindje en thuis op de computer mijn website open heeft staan. Hoe leuk is het dus dat wij elkaar op deze zaterdag treffen in de stand van Geboortefotografen.com. Wat volgt is een afspraak voor een kennismaking een ruime week later. Ik ben wat aan de vroege kant en Lisette, haar man Jetse en haar moeder zitten nog aan tafel. Het wordt een leuk en interessant gesprek waarin Lisette en Jetse vertellen dat ze een aantal jaren in Denemarken hebben gewoond, er een veganistische leefstijl op nahouden (ik, die al twaalf jaar geen vlees eet, vind dat bewonderenswaardig en erg mooi) en nog twee kindjes hebben van bijna vier en bijna twee jaar, Mads en Indy. De kindjes liggen net op bed maar Mads komt even later toch even spieken met wie papa en mama aan het kletsen zijn. Lisette vertelt dat ze bij haar beide vorige bevallingen is ingeleid. Bij Mads met ruim 38 weken, en Indy wilde er met 41 weken en 5 dagen nog steeds niet zelf uit. Beide zijn ze in Denemarken geboren in het ziekenhuis en het waren heftige ervaringen. Vooral aan de geboorte van Indy heeft Lisette nare herinneringen door het gevoel dat er niet voldoende naar haar werd geluisterd. Daardoor weet ze één ding nu zeker: dat niet meer. Lisette wil het dit keer heel graag anders doen. Meer op haar gevoel, vertrouwend in haar eigen kracht, haar eigen lijf en baby. Het plan is dan ook om thuis te bevallen. Als het kan in bad, met support van een doula en misschien zelfs, als de situatie het toelaat, met de kindjes erbij.

Het is maar goed dat Lisette zichzelf en iedereen in haar omgeving heeft gewaarschuwd dat haar kindjes geen vroege vogeltjes zijn want ook dit keer gaat Lisette overtuigend de uitgerekende datum voorbij. 40 weken, 41 weken… we hebben inmiddels regelmatig appcontact en maken grapjes dat Lisette haar kindjes wel heel gedetailleerd afwerkt, maar langzaamaan wordt het natuurlijk toch wel een beetje spannend want er gebeurt nog steeds vrij weinig. Lisette wil het zo graag zelf thuis doen, maar als de baby geen aanstalten maakt dan zou de koek misschien (letterlijk) wel eens op kunnen gaan raken. En dan ook nog in de zinderende hitte die heel Nederland al weken laat zweten. Ik hou ervan, maar met bijna 42 weken zwangerschap… ga er maar aan staan. Lisette blijft gelukkig positief en vertrouwt erop dat het goed komt. Ze heeft inmiddels een enorme buik, maar wel al 3 centimeter ontsluiting ‘cadeau’ en dat houdt de moed er wel in.
In de nacht van 30 juni op 1 juli mag ik op pad voor een ander baby’tje en doe ik even een schietgebedje dat Lisette niet ook net die nacht gaat bevallen. Gelukkig gebeurt dat niet en wordt het vanzelf weer maandag. 2 juli is het inmiddels en Lisette is 41 weken en 5 dagen zwanger. ’s Middags wordt ze in het ziekenhuis verwacht voor een laatste strippoging en ik hoop toch zo voor haar dat het gaat werken. En ook voor mezelf eigenlijk, want wat is er nu mooier om te fotograferen dan een mama die mag bevallen zoals zij zelf graag wil?

Samen met de verloskundige besluit Lisette die middag na het strippen om ‘grover geschut’ in te gaan zetten door rond 17 uur haar vliezen te breken. Het alternatief is namelijk inleiden in het ziekenhuis, en dat wil ze toch heel graag voorkomen. We spreken af dat ze mij op de hoogte brengt als er weeënactiviteit is, en om 18:30 uur laat ze me weten dat het inderdaad op gang begint te komen. Yes! Omdat we allemaal een snelle bevalling verwachten ben ik rond 20 uur bij Lisette en Jetse. Wederom staat het eten nog op tafel, Thai dit keer : ). Ik ‘schuif aan’ en maak kennis met doula Mandy die ook al meteen is gekomen. Wat lijkt het me fijn om iemand naast je te hebben die volledig en van begin tot eind is gericht op jou, jouw wensen en het geboorteproces.

Verder is het op alle vlakken nog redelijk rustig. Lisette zit op de bevalbal wat te kletsen en vangt af en toe een wee op. Ook dit keer zijn de kindjes net naar bed. Waar we allemaal stiekem een beetje hoopten op een daglichtbevalling lijkt het er nu op dat dit kindje ’s nachts geboren gaat worden. Maar met oog op de andere kinderen die nu onwetend in hun eigen bedjes liggen te slapen is dit eigenlijk toch ook wel een fijne en rustgevende timing voor Lisette.

Om 21 uur staat Lisette op van de bal om de zwaartekracht mee te gaan helpen. Ze loopt wat door de kamer en vangt haar weeën hangend aan bank en box op. Met hulp van Mandy leert Jetse hoe hij Lisette tegendruk kan geven tijdens een wee zodat hij haar kan ondersteunen. De weeën komen nu steeds vlotter op elkaar, maar ze zijn nog niet lang genoeg. Lisette lijkt ook nog een beetje te veel in haar hoofd te zitten. Loslaten terwijl je je nog zo bewust bent van de situatie en alles en iedereen om je heen is lastig. Ze besluit daarom naar boven te gaan om zich samen met Jetse beter af te kunnen sluiten. Ontzettend goed dat ze zelf aanvoelt dat dat is wat ze nu nodig heeft. Mandy en ik blijven beneden en af en toe loop ik even naar boven om een paar foto’s te maken zodat het proces wordt vastgelegd. In de slaapkamer is het heel donker, maar ook dat is nu belangrijk voor Lisette, en dus goed.

Om 21:55 uur komt de verloskundige binnen. Zij controleert Lisette en meet 6 centimeter ontsluiting, ze is dus al heel goed op weg. Ze wil nu graag in bad. Weeën opvangen wordt steeds pittiger en ik zie dat ze even moet zoeken naar de juiste houdingen en naar houvast die ze vindt bij de beugels van het bad en natuurlijk bij Jetse en Mandy. Wat een team zo met z’n allen, er wordt goed voor Lisette gezorgd. Zo zou het altijd moeten gaan, schiet door mijn hoofd, iets mooiers is er niet, en zo belangrijk! Een uur later meet de verloskundige op bed de ontsluiting en die is 9 centimeter. De baby in de buik doet het nog prima en dan gebeurt er ineens een heleboel. Lisette gaat terug in bad en Jetse haalt de kinderen uit hun bedjes en zet ze op het grote bed. Het is dan kwart over 11 in de avond. Ik sta te stuiteren van deze spannende wending, die had ik even niet meer verwacht. De kleine slaapkoppies op dat grote bed naast het bad waarin hun broertje zometeen geboren gaat worden. Fantastisch, dit is hoe we kinderen leren hoe natuurlijk en normaal geboorte is. En hoe mooi om je kleine broertje ter wereld te mogen zien komen, ik vind het echt een cadeau voor het leven wat Lisette en Jetse hun kinderen hier meegeven. Maar eerst nog even een baby ; ).

Gelukkig mag de grote lamp nu aan. Een baby die in het water geboren wordt kun je zonder goed licht bijna niet zien omdat het water dan een zwart gat wordt. En vooral nu de kindjes erbij zijn is licht heel welkom voor mij om alles zo mooi mogelijk vast te kunnen leggen. Ik vind een plek om te staan van waaruit ik mooi zicht heb. Op het bad, op Lisette en Jetse die bij haar in bad is komen zitten, op Mandy en de verloskundige die een en al ‘hands off’ support zijn, en natuurlijk op de kindjes. Het zijn bijna te veel mooie beelden die ik allemaal niet wil missen en dat maakt het spannend en hard werken. Maar niet zo hard als Lisette, natuurlijk. Bij het laatste stukje gaat ze wat verzitten om haar bekken en baby de ruimte te geven en het duurt niet lang of ze zegt: ‘Het hoofd is eruit’. Wow. We kunnen allemaal nog even niets zien maar met een paar keer zuchten en persen verschijnt daar om 23:27 uur heel rustig een prachtig klein jongetje onder het wateroppervlak. Zijn oogjes gesloten en zijn navelstreng als een sjawl om zijn hals. Lisette lijkt de rust zelve. En in die rust lukt het haar om haar kindje te bevrijden van de navelstreng rond zijn nekje en hem nog even onder water te houden om de overgang voor hem nog rustiger te maken en hem nog voor zijn eerste ademhaling te kunnen bewonderen. Ze denkt er zelfs nog aan om de kindjes te vragen of zij willen meekijken, zoooo speciaal! De kraamverzorgende helpt mee om Mads en Indy over de rand van het bad te laten kijken naar het baby’tje in het water. Mads’ gezichtje is echt onbetaalbaar. En Indy kan maar nét over de badrand kijken, zij kijkt al sinds ze wakker is haar oogjes uit naar wat er toch allemaal om haar heen gebeurt.

Als Lisette na ongeveer een halve minuut haar mannetje rustig naar boven haalt is het tijd voor hem om zelf te gaan ademen. Omdat hij dat even moeilijk vindt helpt de verloskundige door over zijn ruggetje te wrijven tot zijn longen zich vullen met lucht en wij allemaal zijn heerlijke newborn huiltje horen. Zijn kleur is mooi roze en hij ziet er uit als een gezond mannetje. Vik is zijn naam.
Daarna is het volop genieten met Vik in de armen van Lisette, en met Mads en Indy nieuwsgierig met z’n tweetjes rondom het bad. Gezinnetje compleet.

Dan is het tijd om uit bad te gaan, de placenta moet namelijk nog worden geboren. Die komt gelukkig al een kwartier nadat Vik is geboren uit zichzelf, zelfs nog voor de navelstreng is doorgeknipt. Daarmee is dit ook meteen een halve lotusgeboorte waarbij Vik optimaal mag profiteren van alle voor hem bedoelde voedingsstoffen uit de navelstreng. De kindjes beginnen inmiddels een beetje hyper te worden van het nachtelijk avontuur maar de telefoon biedt uitkomst. Of beter gezegd: een spelletje op de telefoon. Werkt altijd ; ) maar Mads komt tussendoor toch af en toe even knuffelen met zijn kleine broertje die inmiddels ook de borst gevonden heeft. Indy heeft wat meer tijd nodig maar dan vang ik op een onbewaakt moment haar kleine handje dat liefkozend naar het handje van Vik reikt. Niemand die het ziet behalve ik en mijn camera. Ik smelt ter plekke.

Oma wordt gebeld met het goede nieuws, en daarna brengt Jetse Indy weer naar bed. Ik ben benieuwd wat zij zal denken als ze morgenochtend wakker wordt. Zal ze weten dat ze het niet gedroomd heeft? Gelukkig heeft ze straks de foto’s nog ; ).
Mads mag nog even opblijven, want hij heeft nog een belangrijke taak voor de boeg. Samen met papa mag hij de navelstreng van zijn broertje doorknippen. Die taak neemt hij heel serieus, zijn gezicht spreekt dan ook boekdelen als hij met Jetse heel voorzichtig de navelstreng doorknipt.
Vik wordt gecontroleerd en gewogen. Het is nog een flink mannetje met zijn 4020 gram. En hij ziet er zo tevreden uit. Zo wordt hij ook weer gauw terug bij Lisette in de armen gelegd. Geen geplaag meer als het niet nodig is.
Als het voor Mads ook tijd is om naar bed te gaan is hij even heel verdrietig. Hij had het net zo naar zijn zin op het ‘feest’, heeft zelfs nog een liedje gezongen voor Vik. Maar hij moet toch echt naar bed. Om iets voor half drie maak ik de laatste foto van Lisette en Jetse met hun newborn zoontje in een wederom in donker gehulde slaapkamer. De klus is geklaard, de rust is wedergekeerd en ik laat een heel gelukkige familie achter.

Lieve Lisette en Jetse, wat een bijzondere nacht was dit. En ook bij het nabewerken van jullie fotoreportage heb ik nog ontzettend nagenoten van de geboorte van Vik. Ik heb bewondering Lisette voor de manier waarop jij je deze droombevalling hebt ‘toegeëigend’. Je bent een vrouw met een visie en het vertrouwen dat je had in jezelf en in Vik is bewonderenswaardig. Ik vind het fantastisch hoe jullie dit samen hebben gedaan, zelfs samen met jullie kindjes en ik vond het een eer hierbij aanwezig te mogen zijn. Heel veel geluk met jullie gezinnetje van vijf ♡.