Klein maar dapper – Helmond, 14 augustus 2018

Esther en Michael verwachten hun eerste kindje, een jongetje. Hun zoon zal waarschijnlijk aan het eind van de zomervakantie geboren worden, wat op zich best goed uitkomt omdat Esther en Michael allebei in het onderwijs zitten. Maar eigenlijk is Esther er de hele zwangerschap van overtuigd dat het een septemberkindje gaat worden. Dus als ik haar op maandag 13 augustus app dat ik vanaf die dag officieel voor ze op wacht sta, ze is dan 38 weken zwanger, vertelt ze dat ze zich nog prima voelt en verwacht dat hij voorlopig nog lekker warm blijft zitten.
De baby denkt daar echter anders over, want de volgende ochtend om kwart voor 6, 2 minuten voor mijn wekker afloopt, krijg ik een appje: ‘Hij heeft netjes gewacht tot jij op wacht staat, maar veel langer wil hij niet wachten. Mijn vliezen zijn om 4 uur vannacht gebroken en ik heb ook al een klein uurtje weeën!’ Wauw, gek genoeg ga ik toch vaak een beetje mee in het gevoel van de moeder, dus ik had deze plottwist even niet zien aankomen. Vandaag heb ik eigenlijk een Day in the Life reportage gepland staan op een melkveehouderij. Een halve dag tussen de koetjes, een superleuke opdracht maar kan deze nu wel doorgaan? Ik zit meteen vol in de adrenaline, niet echt de ideale manier om wakker te worden. Om half 7 zou ik gaan rijden. De Day in the Life reportage is slechts een kwartier van het ziekenhuis in Helmond waar Esther wil gaan bevallen. Een stuk dichterbij dan vanuit mijn eigen huis en om die reden besluit ik het er maar gewoon op te gaan wagen. Boerderijkleding mee (ja, ja een spijkerbroek en geruite bloes, helemaal in stijl natuurlijk ; )), maar ook shampoo om me eventueel te kunnen douchen, en natuurlijk schone kleren voor in het ziekenhuis. Ik ben benieuwd wat de dag me zal brengen. In het ideale scenario kan ik de reportage afmaken en daarna door naar het ziekenhuis. En anders moet ik misschien de reportage vroegtijdig afbreken en een andere keer terug om het af te maken. Mijn klanten weten gelukkig dat dat altijd een risico is, dus hoe onpraktisch ook: daar hoef ik mij in ieder geval niet druk om te maken.

Onderweg naar mijn afspraak krijg ik een berichtje dat Esther 1 centimeter ontsluiting heeft. Dat stelt me gerust. Mijn telefoon hang ik om mijn nek en terwijl ik koetjes fotografeer houdt Michael me heel goed op de hoogte. Om 11 uur laat hij me weten dat ze in het ziekenhuis zijn en om half 12 heeft Esther 4 centimeter ontsluiting. Het begint nu dus toch wel wat te vlotten, maar ik ben hier bijna klaar dus ik spreek af dat ik mij hierna opfris en dan meteen doorrijd naar het ziekenhuis. Wat superfijn dat het zo soepel mag verlopen, nu maar hopen voor Esther dat de bevalling ook zo door blijft zetten.

Als ik op de verlosafdeling aankom hoor ik dat Esther en Michael naar de OK zijn voor een ruggenprik. Dus ga weer naar beneden om even bij te komen van het haasten deze ochtend, van de geweldige maar ook intensieve Day in the life reportage, en om mij voor te bereiden op deze geboorte. Veel tijd krijg ik daar niet voor want vrijwel meteen krijg ik een appje van Michael dat ze weer onderweg zijn naar de verloskamer.

Om 13:09 ben ik bij ze op verloskamer 3. Esther kan alweer een beetje lachen, maar ze voelt nog flink wat van de weeën door de verdoving heen. Omdat ze nog zoveel pijn heeft en al gauw ook druk voelt komt de verloskundige weer toucheren: wie weet is ze er al bijna, het kan tenslotte ook ineens heel snel gaan. Helaas voor Esther is dat niet het geval. Ze heeft nu 6 centimeter ontsluiting, wat natuurlijk helemaal volgens verwachting is en dus prima, maar door de druk die ze voelt twijfelt de verloskundige over de ligging van het kindje. Ze maakt een echo die bevestigt dat de baby een sterrenkijkertje is: hij ligt met het voorhoofdje voor de uitgang, in plaats van met de kruin. Dit kan betekenen dat het allemaal wat langer kan gaan duren, maar niets is zeker want het kindje kan gerust ook nog draaien. Esther wordt in een wat meer comfortabele houding gelegd, op haar linkerzij in de hoop dat het kindje nog gaat draaien. Ze heeft het koud en heeft nog steeds veel pijn maar het is belangrijk dat ze nu tussen de weeën door even probeert wat uit te rusten. Ze zal haar krachten straks nog hard nodig hebben. Ik laat Esther en Michael daarom even alleen en ga in de familiekamer zitten die grenst aan de verloskamer. Zo ben ik toch in de buurt.

Om half 4 wordt opnieuw gecontroleerd en heeft Esther plots toch al volledige ontsluiting! Het kindje moet alleen nog wel wat dieper zakken voor Esther kan gaan persen. Ik zie de optimistische spanning bij Esther en Michael, en Michael gaat alvast de Maxi Cosi uit de auto halen.

Ondanks de volledige ontsluiting wordt het geduld van Esther en Michael alsnog flink op de proef gesteld. Omdat het kindje door zijn ligging minder gemakkelijk in het bekken past, blijft hij te hoog zitten om te kunnen starten met persen. Esther haar baarmoeder wordt inmiddels moe en de weeën nemen af zodat ze uiteindelijk toch nog synto nodig heeft. Als ze het niet zo beu was allemaal zou Esther het bijna grappig vinden. Want wie verwacht dat nou: met volledige ontsluiting aan de weeënopwekkers? Terwijl ik even bij Esther blijf gaat Michael snel wat eten – maar dan ook heel snel. Binnen no-time is hij weer terug, hij wil Esther het liefst geen seconde alleen laten.

Iets na 19 uur is het eindelijk zover: Esther mag gaan persen. Waar ze voorheen nog het gevoel had dat het kindje er dan vast snel uit zou komen, is ze ook daar inmiddels niet meer zo van overtuigd. En inderdaad. Esther doet het ontzettend goed, maar omdat het hoofdje van de baby er nog steeds verkeerd voor ligt gaat het persen moeizaam. Als we bijna een uur verder zijn wordt duidelijk dat het kindje nu toch echt geboren moet gaan worden. De gynaecoloog probeert daarom met zijn vingers het hoofdje van het kindje in de goede positie te krijgen en legt uit dat hij daarna waarschijnlijk een knip moet gaan zetten om wat meer ruimte te krijgen. Ik zie dat Esther het inmiddels allemaal wel best vindt, het kindje moet eruit en het is allemaal al spannend genoeg. Om 19:55 is het zover en op een wee wordt het hoofdje met succes gedraaid. De gynaecoloog zet de knip en in de volgende perswee wordt daar dan eindelijk om 20:08 uur het kindje van Michael en Esther geboren: Senn. Hij wordt vlot bevrijd van de navelstreng die om zijn nekje gedraaid zit, en het valt meteen op dat het een kleintje is. Maar ook een jongetje met hele grote heldere kijkers waarmee hij zijn ouders meteen geruststellend aankijkt: hier ben ik dan, en het gaat goed met me!

Om 20:11 mag Michael de navelstreng doorknippen en slechts een paar minuten later wordt de placenta al geboren. Dat gaat gelukkig wel heel soepel. Net zoals Senn is ook de placenta heel klein. Misschien is het maar goed dat Senn nu al ter wereld is gekomen, was letterlijk ‘de koek op’…
Senn wordt even omhoog gehouden zodat zijn papa en mama hem goed kunnen bekijken en dan mag hij weer lekker bij mama liggen terwijl ze wordt gehecht. Michael ontdekt dan dat hun zoon ‘zijn duim’ heeft. En inderdaad, hij heeft precies dezelfde kromming als zijn vader in dat kleine duimpje van hem!

Een half uur later wordt Senn gewogen en gecontroleerd. Hij weegt 2390 gram en dat bevestigt wat we allemaal al zagen: dat het inderdaad een kleintje is. Maar hij kijkt nog steeds zo helder uit zijn oogjes en ziet er verder gelukkig helemaal gezond uit. Op zijn temperatuur na: die is wat aan de lage kant en daarom wordt hij goed ingepakt en mag hij lekker huid op huid bij papa liggen terwijl Esther wordt opgefrist.

Een uur na zijn geboorte komen opa en oma binnen, met in hun armen een grote beer en een mooie blauwe ballon. Wat zijn ze blij en trots! Esther vertelt aan haar moeder hoe heftig het was geweest, dat de baby als sterrenkijkertje lag en dat het zo lang geduurd had voor hij er eindelijk was. Terwijl ze vertelt komen bij haar de tranen. Wat betekent een knuffel van je eigen mama op zo’n moment toch veel…

In verband met zijn lage gewicht moet Senn even in zijn hieltje worden geprikt om zijn suikerwaarden te controleren. Hij laat het allemaal rustig toe. Er hangt een opgeluchte sfeer in de verloskamer. Tot het moment dat Senn plots een piepend geluid begint te maken. We weten allemaal niet wat er aan de hand is en ik ga een verpleegkundige halen die hem overneemt van Michael en hem gelukkig gauw weer tot rust krijgt. Senn wordt nog eens extra goed nagekeken en er lijkt gelukkig niet iets ernstigs aan de hand te zijn, het klonk alleen een beetje naar. De verpleegkundige trekt Senn nu ook maar meteen zijn kleertjes aan. Hij kan er bijna in zwemmen, maar dat zal wel niet lang duren.

Om 21:38 uur mag Esther Senn zijn eerste flesje geven:  een heel speciaal moment. Dan druppelt ook de rest van de familie binnen, allemaal enthousiast en opgetogen dat de baby er is. Mooi om te zien hoe de geboorte van een eerste (klein)kind zoveel mensen gelukkig kan maken en hoe familieverhoudingen plots opschuiven. Ouders worden opa en oma, kinderen worden ouders, tantes en ooms.
Tegen half 11 worden Esther en Michael naar de kraamafdeling gebracht, de eerste nacht met hun kleine vriend kan gaan beginnen. Dit nachtje nog even in het ziekenhuis, maar morgen lekker naar huis.

Lieve Esther en Michael, dankjewel voor het vertrouwen in mij voor het vastleggen van de geboorte van jullie kanjer. Fijn dat het zo goed gaat met jullie, dat heb ik bij de newbornreportage gelukkig nog eens zelf kunnen zien. Esther, wat ben jij een bikkel want een gemakkelijke bevalling was het niet. Maar jullie hebben het echt samen gedaan en het resultaat is een prachtige zoon. Heel veel geluk met z’n drietjes!

Liefs, Cindy

 

Berichtje van de trotse ouders

Wauw! Wat zijn wij blij dat we je hebben ingehuurd als geboortefotograaf. Elke euro waard. Esther moest huilen. Zeker bij het zien van de slideshow. We vonden het een super ervaring. Vanuit onze omgeving krijgen we ook alleen maar positieve reacties terug op jouw foto’s. Bedankt dat je aanwezig was om dit mooie moment voor ons vast te leggen.