Het langverwachte broertje – Amstelveen, 9 december 2018

Toen ik zelf nog niet eens wist van het bestaan van geboortefotografie, lieten Linda en Mimoen de geboorte van hun zoontje Jonas ruim 6 jaar geleden al vastleggen door mijn collega: geboortefotograaf Marry Fermont. Marry is echter op wereldreis waardoor Linda en Mimoen dit keer via haar bij mij terechtkomen. Lucky me : ). Omdat Jonas destijds in razend tempo ter wereld kwam weet ik dat ik geen tijd te verliezen heb wanneer ze me bellen omdat ik naar Amstelveen moet: toch wel een kleine anderhalf uur rijden buiten de spits.

De uitgerekende datum is 8 december en die dag krijg ik net voor middernacht een berichtje van Linda dat ze weeën heeft. Nog niet zo sterk en pas om de 15 à 20 minuten, dus er is nog geen reden tot actie, maar toch vind ik het fijn om te weten dat de kans groot is dat ik vannacht gebeld ga worden. Ik slaap onrustig en om 5:09 hoor ik weer een appje binnenkomen. Linda heeft om de 7 minuten krachtige weeën en vraagt of ik wil gaan rijden. Het is zondagmorgen en ik hou ervan als ik in alle vroegte op pad mag en dan bijna geen sterveling tegenkom. Vooral als ik ver weg moet hoop ik vaak dat kindjes in het weekend geboren worden. Rustig op de weg, rustig op de parkeerplaats en rustig in het ziekenhuis.

Om 6:55 kom ik de verloskamer binnen en maak ik voor het eerst kennis met Mimoen. Linda heeft het zwaar en in de kleine pauze tussen de weeën door zegt ze tegen me dat ze denkt dat de baby er om half 8 wel is. Helaas voor haar gaat het dit keer toch een klein beetje minder snel want om half 8 is er nog geen baby. Wel wisseling van de wacht, en ook lijken de weeën wat af te nemen. De ruimte die daarmee vrijkomt voor Linda gebruikt ze om Mimoen te vragen waarom hij eigenlijk een baard heeft vandaag ; ) en om even naar huis te appen, waar oma op Jonas past.
Na het ontbijt worden de afnemende weeën besproken en wordt een draadloze ctg aangelegd voor wat meer bewegingsvrijheid. Inmiddels is oma met Jonas in het ziekenhuis aangekomen. Ze wachten samen op de gang waar Jonas geduldig wat spelletjes speelt op de iPad en oma vol spanning de minuten telt.

Om half 10 blijkt tot Linda’s teleurstelling dat de ontsluiting pas 6 centimeter is. Daarom worden de vliezen nu gebroken, verwacht wordt dat de baby er dan wel snel zal zijn. Maar een uur later zit de ontsluiting nog steeds op 6. Linda gaat even onder de douche terwijl ik naar Jonas en haar moeder ga om haar even bij te praten. Ze twijfelt of ze met Jonas naar huis zal gaan, ze woont vlakbij. Maar de kans is nog steeds groot dat het straks ineens snel zal gaan. En dat blijkt ook wel want als ik na een half uur de verloskamer weer binnen stap om even te checken komt alles in een versnelling. Linda heeft net om remifentanyl, een lichte pijnstilling, gevraagd als ze om 11:13 toch ineens volledige ontsluiting blijkt te hebben. En terwijl Linda op handen en knieën op het bed zit komt om 11:22, alsnog in sneltreinvaart, hun tweede zoon ter wereld: Benyamin Isaac.

Linda kan er maar niet over uit dat de geboorte van Benyamin zoveel zwaarder was dan die van Jonas. Wat een opluchting dat hij er is, ze houdt hem in haar armen alsof ze hem nooit meer los wil laten. Het is ook een prachtig mooi ventje dat helder uit zijn oogjes kijkt en Linda merkt op dat Benyamin helemaal niet lijkt op zijn grote broer toen hij net was geboren: ‘Jonas is de Nederlander en dit is de Marokkaan’, zegt ze liefdevol, verwijzend naar de Marokkaanse afkomst van Mimoen.
De placenta komt gelukkig al na 10 minuten en Mimoen knipt trots de navelstreng door van zijn tweede zoon. Benyamin mag al snel aan de borst en dat doet hij al heel goed. De natuurlijk is zo wonderlijk! Mimoen gaat dan Jonas ophalen. Een half uur na de geboorte van zijn kleine broertje komt Jonas binnen met oma en papa. Een smile op zijn gezicht van oor tot oor. Het is zo ontroerend om te zien wat een trotse en lieve jongen hij is! Zichtbaar heel bewust van de komst van zijn broertje en van zijn nieuwe taak in dit gezin. De liefde van Linda en Mimoen voor Jonas, en andersom, is voelbaar. Aan alles blijkt hoe dol die drie op elkaar zijn. Maar ook hoe welkom dit nieuwe leven is in hun midden. De komst van Benyamin maakt hun gezin compleet.

Jonas volgt alles wat er gebeurt. Hoe Benyamin drinkt aan Linda’s borst, de controles, hij bewondert Benyamins kleine handjes en vergelijkt ze samen met mama met de zijne. Hij eet dankbaar zijn beschuit met blauwe muisjes. Ook opa is inmiddels gearriveerd. Er wordt heel wat af geknuffeld en tot Jonas zijn trots mag hij zijn broertje vasthouden. En dit doet hij zo lief! 

Als Linda zich gaat opfrissen wacht ik nog even op de komst van de familie van Mimoen. Zijn moeder heeft volgens Marokkaanse traditie kip gemaakt en Marokkaanse thee. Ik vind het prachtig om te zien hoe in de verloskamer twee culturen samenkomen in zoveel liefde voor elkaar en voor dit nieuwe leventje. Als ik ook dit heb vastgelegd is het een mooi moment voor mij om de gelukkige familie achter te laten en weer naar huis te gaan.

Linda en Mimoen, het was me een eer om de geboorte van jullie zondagskind voor jullie vast te mogen leggen. Jij boft maar Linda, met al je knappe en lieve mannen, en zij met jou! Heel veel geluk met z’n viertjes.

Liefs, Cindy