Birth Story van Wout en Hugo

Two of a kind make a beautiful pair – Rotterdam, 2 mei 2017

Het geboorteverhaal van Wout en Hugo, op dat moment nog bekend als ‘de tweeling’, begint voor mij op het moment dat mijn collega geboortefotograaf Silvie van By Silvie mij in maart belt. Ze vraagt me of ik standby wil staan voor de geboorte van een eeneiige tweeling in Rotterdam. De mama is eind mei uitgerekend, maar omdat de kindjes samen één placenta delen zullen ze eerder gehaald worden. Zelf gaat Silvie begin mei met haar gezin op vakantie, en de kans is aanwezig dat ze net dán geboren zullen worden. Al hoopt ze ontzettend van niet, want de geboorte van een eeneiige tweeling is wel heel speciaal om te mogen vastleggen én ze heeft een hele leuke klik met de moeder, Caroline. Uit ervaring weet ik dat het inderdaad helemaal niet leuk is om iemand te moeten overdragen, maar tegelijk is het heel fijn dat er collega’s zijn die het dan in ieder geval van je kunnen overnemen. Ik duim met Silvie mee dat ze het zelf kan doen maar als het nodig is kan ze op me rekenen.
Een paar weken later weten we bijna zeker dat dit scenario gaat uitkomen en zet ik de geboorte van de tweeling in mijn agenda. Caroline zal op maandag 1 mei met zachte methodes worden ingeleid en de tweeling zal dan vermoedelijk op dinsdag 2 of op woensdag 3 mei worden geboren. Waar ik normaalgesproken altijd vooraf persoonlijk langskom, hebben Caroline en ik telefonisch contact om kennis te maken. Gelukkig weten we meteen dat het wel goed zit tussen ons. Naarmate de tijd verstrijkt wordt mijn agenda rond die datum echter voller en voller omdat er een paar baby’tjes zijn die na de uitgerekende datum nog lekker lang willen blijven zitten. Waardoor het voor mij zelf ook nog heel spannend gaat worden of ik wel bij de geboorte van alle baby’tjes kan zijn! Als op zaterdag 29 april een van ‘mijn’ mama’s in Den Bosch bevalt van een prachtige zoon, en op maandag 1 mei de ander mama in Nijmegen vlot lijkt te gaan bevallen van hun dochtertje, ziet het er naar uit dat alles goed gaat komen en ik ook nog bij de geboorte van de tweeling kan zijn. Wat een opluchting voor ons allemaal! Totdat… de bevalling in Nijmegen op 1 mei alsnog stagneert. Caroline is op dat moment al opgenomen in het ziekenhuis. Middels een ballonnetje proberen ze de ontsluiting op gang te brengen en het lijkt erop dat dat allemaal voorspoedig verloopt. Aan het eind van de dag appt Caroline me dat het CTG van de kindjes goed was en dat er al wat weeënactiviteit is gemeten maar dat ze op wat buikpijn na nog niet heel veel last heeft. Ze verwacht een rustige nacht en morgenochtend zal verder worden bekeken wat het plan is. Zelf ga ik op dat moment een minder rustige nacht tegemoet waarin ik slechts twee uurtjes slaap, en de spanning oploopt bij de ouders in Nijmegen. Hun meisje laat wel heel lang op zich wachten. Het zal nog een spannende dinsdag 2 mei worden, ook voor mij, waarin er naar alle waarschijnlijkheid drie mooie kindjes geboren gaan worden.

Om 7:50 uur in de ochtend, ik ben dan alweer terug in het ziekenhuis in Nijmegen, krijg ik een opgetogen appje van Caroline: Hoi! Goedemorgen! Ik mag naar de verloskamer!!!! Goeie 4 cm.. De arts komt zo om het plan toe te lichten. Ik ben heel blij voor Caroline, maar weet meteen dat de kans nu rap kleiner wordt dat ik bij de geboorte van hun zoontjes zal kunnen zijn. Wat enorm jammer! Maar baby’s laten zich niet plannen, zelfs als de bevalling al is begonnen duurt het de ene keer lang en de andere keer gaat het razendsnel. Dat is superleuk en superlastig tegelijkertijd ; ) Dit is dan toch het moment voor mij om het nummer van mijn back-up collega Joyce van Jovas fotografie aan haar door te geven. Ik druk Caroline op het hart dat ze niet moeten aarzelen om haar te bellen. Joyce is een hartstikke goede geboortefotograaf en ook nog eens een hele lieve meid. Ze woont om de hoek bij het Maasstad ziekenhuis en zit al klaar om de deur uit te gaan voor een mooie tweelinggeboorte : ).

Ik vraag nog even na aan Caroline of ze al weeën heeft maar die zijn op dat moment nog minimaal. Dat geeft me nog een beetje hoop. Om kwart voor tien krijg ik een appje van Hylke, de man van Caroline. De vliezen zijn gebroken en het infuus is aangesloten. We bellen even en ik druk hem nog eens op het hart om niet te lang te wachten met het bellen van Joyce. Vooralsnog durven ze het wel af te wachten. Om tien voor 11 wordt dan toch eindelijk in Nijmegen een mooi meisje geboren en om 14:15 uur loop ik, helemaal vol van zoveel pril geluk, het ziekenhuis uit. Ik bel Hylke hoe het gaat en hij vertelt me dat ze om drie uur komen controleren maar dat het nog niet zo heel snel lijkt te gaan met de ontsluiting. Ik twijfel en in overleg met Hylke besluit ik dan toch naar even huis te rijden om te gaan douchen. Na amper geslapen te hebben en 24 uur in dezelfde kleren maakt me dat nu even heel gelukkig. Daarna zal ik dan fris en fruitig direct naar Rotterdam rijden. Ik ben zo blij, ik kan bijna niet geloven dat het me gaat lukken om alsnog bij de geboorte van de tweeling te zijn!
Als ik iets na 17 uur de parkeergarage inrijd van het Maasstad ziekenhuis in Rotterdam zie ik een appje binnenkomen van Hylke, of ik er bijna ben. Ik zet mijn auto in het eerste het beste vak en lees dat Caroline misschien een keizersnede gaat krijgen. Ik vraag of ik haast moet maken. Ja, haast is goed, luidt het antwoord van Hylke. Ik bel hem terwijl ik naarstig naar de ingang van het ziekenhuis zoek, en hoor dat zij op dat moment al op weg gaan naar de OK op de 2^de afdeling van het ziekenhuis. Na een kilometer lopen (althans, zo voelt het op dat moment) vind ik eindelijk de ingang en duik ik de lift in naar de 2^de verdieping. Als ik uitstap sta ik voor de deuren van de OK. Ik laat weten dat ik er ben en dan zie ik dat Hylke precies aan de andere kant van de OK-deuren staat. Hij laat me binnen, we maken voor het eerst kennis met elkaar en kunnen dan meteen met een verpleegkundige meelopen naar de OK, waar Caroline al is voor de voorbereidingen van de keizersnede. Oef, wat een mazzel, vijf minuten later en ik had het komende uur voor de OK-deuren in de gang kunnen blijven staan. Allebei krijgen we een OK-pak aan en al is het lang niet zeker dat ik de OK mee op mag, daar ben ik toch blij mee. Want hoe verder ik mee mag, hoe meer ik voor Caroline en Hylke kan vastleggen. En daar ben ik tenslotte toch voor gekomen.

In de sluis word ik inderdaad tegengehouden als de OK-deuren opengaan. Balen, maar er zit een raampje in de OK-deur en als ik het vraag krijg ik te horen dat ik daardoorheen wel mag fotograferen. Ik zie dat de operatie van Caroline al begonnen is en hoor haar roepen om haar man. Hylke wordt naar binnen begeleid en dat is maar goed ook want anders was hij vast zo dwars door de OK heen naar Caroline gestormd. Ik word er zelfs een beetje emotioneel van, ik ben blij dat Caroline en Hylke in ieder geval samen zijn op het moment dat hun kindjes geboren worden. En dat moment komt al heel snel. Staand op mijn tenen (mijn krukje dat ik altijd bij me heb staat nog in de auto) volg ik de operatie door het kleine raampje en door mijn lens. De eerste baby wordt om 17:20 uur geboren. Ondanks de behoorlijke afstand en de drukte in de OK zie ik dat ik de baby nog best goed in mijn beeld krijg en ik schiet een paar foto’s. Doordat ik nu weet waar de baby’s vanuit de buik naartoe gaan kan ik mijn camera instellen op de komst van baby nummer twee. En yes, wat ik hoopte lukt en nog geen minuut later kan ik nog enkele hele mooie foto’s maken van jongetje nummer twee.

De baby die als eerste is geboren heeft het het moeilijkst. Omdat hij onderaan in het bekken lag, heeft hij het tijdens de ontsluitingsweeën het hardst te verduren gehad. En hij heeft vruchtwater in zijn longetjes gekregen. Terwijl er achter de OK-deuren hard gewerkt wordt om hem goed op gang te helpen komt een verpleegster naar buiten met zijn broertje: een in doeken gewikkeld, prachtig roze baby’tje. Hij mag meteen de couveuse in en papa Hylke komt achter hem aan om hem voor het eerst te kunnen bewonderen en zijn handje vast te houden. Een aandoenlijk moment!
Baby 1 wordt naar de Neonatologie gebracht en Hylke gaat met hem mee, terwijl ik met zijn broertje mee mag naar de verloskamer. Hij wordt vervoerd in de couveuse maar niet voor lang want hij ziet er prachtig gezond uit. Als Hylke even later de verloskamer binnenkom krijg ik voor het eerst te horen hoe de twee kleine jongetjes heten. Het baby’tje dat het eerst geboren werd en die nu op de Neonatologie ligt heet Wout, en deze kleine jongen hier is Hugo. Hugo mag al snel weer uit de couveuse en op de weegschaal. 3004 gram weegt hij, en Hylke weet te vertellen dat Wout zonet ook is gewogen, hij woog 2996 gram. Allebei 6 pond, wauw wat een mooi gewicht voor een tweeling van 37 weken, en wat perfect verdeeld. Way to go mama!
En dan mag Hugo voor het eerst bij zijn papa in de armen liggen. Eindelijk kan Hylke een van zijn zoontjes vasthouden! Een heel bijzonder moment, maar ik kan aan hem zien hoezeer hij zijn vrouw nu mist, dat hij zich niet compleet voelt zo met slechts de helft van zijn gezinnetje en dat hij zich dit eerste moment toch net wat anders had voorgesteld. Desalnietemin geniet hij van het kleine bundeltje in zijn armen. Zijn zoon.

Om 18:18 uur gaat Hylke samen met de verpleegster en Hugo op weg naar Neonatologie, waar Wout is opgenomen. Onderweg komen we familie tegen, het blijkt de vader van Caroline te zijn, hij werkt in het ziekenhuis. Omdat Caroline haar kleintjes zelf nog niet gezien heeft, zullen zij ook nog even moeten wachten, maar het is alvast fijn voor ze om te weten dat het goed gaat. Als we op Neonatologie aankomen ligt Wout in zijn warmtebedje met zijn oogjes wijd open. Als Hugo naast hem wordt gelegd grijpen ze, en ik verzin het niet, meteen elkaars handje vast en zo liggen ze dan, hand in hand naast elkaar. Ontroerend.
Hylke geniet van de aanblik van zijn zoontjes zo samen, alleen wat Caroline betreft maakt hij zich wat ongerust. Waar blijft ze nou toch? De verpleging probeert hem gerust te stellen maar hij vindt het wel heel lang duren allemaal. Gelukkig heeft hij goede afleiding. Als de kindjes hun hielprikjes krijgen houdt hij hun handjes vast. Ze doen het fantastisch en geven geen kik.

Net als de jongens om kwart voor zeven door een verpleegster uit hun warmtebedje worden gehaald om lekker samen bij papa te mogen liggen, gaat de deur van de afdeling open en wordt Caroline naar binnen gereden. Wat is Hylke blij dat hij haar weer ziet! Ondanks de zware uren die ze achter de rug heeft straalt Caroline van oor tot oor als haar beide zoontjes bij haar in de armen worden gelegd. Eindelijk is het zover: de bevalling voorbij, de kindjes gezond en het gezinnetje compleet. Caroline en Hylke zijn zichtbaar opgelucht en intens gelukkig!
‘Cool dat je er bent!’ roept Caroline plots als ze mij in haar vizier krijgt. Wat een grappig moment. Met haar twee kindjes al in de armen kunnen wij eindelijk ook kennismaken, voor het eerst, al voelt het op dat moment helemaal niet gek.
Een voor een mogen Wout en Hugo bij Caroline aan de borst om te proberen al een beetje te drinken. Maar de kleintjes zijn al die tijd zo wakker geweest dat ze nu toch echt een beetje moe zijn, hun oogjes vallen dicht. Na een klein uurtje met beide kindjes geknuffeld te hebben mag Hugo met Caroline en Hylke mee terug naar de verloskamer. Wout moet helaas nog ter observatie op Neonatologie blijven omdat zijn longetjes nog niet helemaal schoon zijn.

Eenmaal terug op de verloskamer komen de ouders van Hylke al snel kennismaken met een van hun twee kleinkinderen, gevolgd door de ouders van Caroline en later ook haar broer. Wat is iedereen blij dat alles achter de rug is en dat het goed gaat met Caroline. Hugo wordt uitgebreid bewonderd. Tussendoor wordt hij nog even gemeten en krijgt hij van de verpleegster zijn kleertjes aan van het stapeltje waarop nog staat: baby 2. Dat geeft mooi aan wat een bijzondere dag is het vandaag: vanaf nu is het nooit meer baby 1 en baby 2, maar Wout en Hugo.
Als de familie naar huis is en Caroline zich heeft opgefrist ga ik nog even met ze mee naar Neonatologie, waar Wout lekker ligt te slapen. Daar maak ik nog een paar plaatjes van Hylke en Caroline met de tweeling samen, en dan is het inmiddels toch ineens al weer 23 uur. Tijd voor het kersverse gezinnetje om te gaan rusten. En voor mij om, na bijna 36 uur op pad te zijn geweest, lekker naar huis te gaan.

Hylke en Caroline, wat was het een spannende dag en wat een geluk toch dat ik toch nog net op tijd bij jullie was voor de geboorte van Wout en Hugo. Wat een wonder, maar ik ben heel erg blij dat ik erbij kon zijn en ik wens jullie dubbel geluk met jullie prachtige tweeling!

En voor mijn lieve collega Silvie: dankjewel dat je zoveel vertrouwen in mij had voor het vastleggen van de geboorte ‘jouw’ tweeling xx

Liefs Cindy