Welkom lief zusje – Amsterdam, 20 oktober 2018

* foto’s geplaatst met toestemming van degenen die er herkenbaar op staan*

Ik ontmoet Jay-Jay op een zonnige lentedag in Den Bosch. Omdat zij en haar man Arno zelf in Amsterdam wonen en ik op wacht sta voor baby’s in het Zuiden van het land, heeft ze voorgesteld af te spreken in de stad waar haar moeder woont en waar ze vandaan komt. Ideale oplossing, en als ik zit te wachten op het terras van Douwe Egberts met de zon op mijn gezicht vind ik het zelfs een extreem goed plan ; )

Jay-Jay heeft zoontje Noël meegebracht: een schattig blond jongetje van anderhalf. Ze is zeventien weken zwanger van hun derde kindje, een meisje. Hun eerste zoontje, Benjamin, is piepklein geboren na slechts zeventien weken zwangerschap waardoor een zwangerschap nooit meer echt onbezorgd zal zijn. Maar gelukkig gaat het goed met de kleine meid. Ze wordt goed in de gaten gehouden en Jay-Jay is een positieve mama.
Er is meteen een klik, we drinken koffie (uiteraard) en kletsen volop. En aan het eind van het gesprek weten we allebei: we gaan er iets heel moois van maken samen en we hebben er nu al zin in ; ).

Jay-Jay vlogt voor Wij.nl. Ze stuurt me van tijd tot tijd haar vlogs door en ik vind het heel leuk om daarin te kunnen volgen hoe het haar vergaat in de zwangerschap. Al laat ze me dit daarnaast natuurlijk ook gewoon zelf weten via de app. Zo krijg ik te horen dat de placenta te dicht bij de uitgang ligt en dat dit de kans op een keizersnede vergroot. Maar gelukkig groeit hij vervolgens netjes omhoog zodat Jay-Jay toch via de normale weg mag bevallen. De groei van de baby zorgt echter voor wat meer zorgen. Bij iedere controle buigt haar groeicurve wat meer af naar beneden en ik merk dat Jay-Jay dat toch wel spannend vindt. Besloten wordt daarom dat ze sowieso met 39 weken zal worden ingeleid, op 19 oktober.

Vanaf 38 weken sta ik stand-by en laat Jay-Jay me weten dat het al flink rommelt. Zal de kleine meid dan toch uit zichzelf komen? Maar nee, ze wacht rustig af daarbinnen. De dag voor de inleiding stuurt Jay-Jay me een foto van Noël met een gehavend neusje. Plat op zijn gezicht gevallen. Natuurlijk gebeuren zulke dingen altijd voor een belangrijk (foto)moment, en ik vind dat dus stiekem wel heel grappig. Niet dat ie gevallen is hoor, dat vind ik heus wel zielig ; ).

De dag van de inleiding is spannend. Hoe zal het gaan verlopen, en wanneer is het tijd voor mij om die kant op te gaan. Ik moet anderhalf uur rijden en dat is niet voor niks mijn max. Vooral bij een derde kindje. Tel er de spits bij op en ik zit niet echt rustig meer.
Jay-Jay blijkt bij aankomst in het ziekenhuis 3 centimeter ontsluiting te hebben, maar omdat de baarmoedermond nog wat naar achteren ligt kunnen ze de vliezen niet breken. Na overleg wordt besloten om de inleiding te gaan starten met pillen. Daarmee wordt het verloop van deze dag nog meer onzeker want het is nog maar afwachten wat de pillen gaan doen. Het kan best pas morgen worden. Ik wacht dus maar af terwijl Jay-Jay me op de hoogte houdt en de dag overgaat in de avond.

Om 21:30 stuurt Jay-Jay me nog een vrolijke selfie vanuit haar bed met haar duim omhoog. Alles gaat nog goed, misschien een beetje té goed ; ). Een uur later is dat, toch nog plots, wel anders. Inmiddels is het Arno die me appt omdat Jay-Jay het steeds zwaarder krijgt. Als hij me niet lang daarna laat weten dat ze 4 centimeter ontsluiting heeft en toenemende weeën neem ik geen risico, en sta mezelf eindelijk toe om in de auto te springen.

Bij het nachtelijke VUmc aangekomen ben ik maar wat blij dat ik op tijd ben vertrokken. Ik ben nog nooit in dit ziekenhuis geweest en het is zo groot dat ik even moet googlen waar ik nu het beste kan parkeren want het lijkt me niet handig als ik straks nog een kilometer moet lopen vanaf de parkeerplaats. Ik zet mijn auto op P1. Arno wijst me via app waar ik naar binnen moet, en met behulp van de intercom en de portier kom ik vervolgens eindelijk om 01:10 uur, bijna 2 uur na mijn vertrek, aan op de plaats van bestemming: verloskamer 48.

Jay-Jay heeft inmiddels een epiduraal, voelt amper nog weeën en ligt ontspannen te kletsen. Als ik er net ben worden de vliezen gebroken. Het toeval wil dat de dienstdoende verloskundig er ook bij was toen Noël werd geboren. En Sophie, de verpleegkundige, is de vriendin van Jay-Jay. Omdat Jay-Jay zelf als ambulanceverpleegkundige werkt en dus ‘in het vak’ zit, is ze zich bewust van alles wat er gebeurt en vindt ze het leuk om daar over te kletsen. Het is dan ook ronduit gezellig in de verloskamer. Tot Jay-Jays verbazing blijft na het breken van de vliezen de verwachte weeënstorm uit. De weeën lijken zelfs af te nemen en als bij de volgende controle blijkt dat ze nog steeds 4 à 5 cm ontsluiting heeft, vraag ik me wel af of het niet iets té gezellig is ; ). Jay-Jay krijgt synto toegediend om de weeën weer krachtiger te maken en om 02:15 maakt Sophie de lichten uit en laten we Arno en Jay-Jay alleen om te rusten, misschien zelfs wat te slapen. Ik krul me op in een stoel op de gang en begin alvast wat aantekeningen te maken voor de geboorteblog. Even appen met mijn dochter die net thuis is is ook een gezellige afleiding. Wie weet hoe lang ik hier nog zit.

Als Arno me een uur later belt dat Jay-Jay volledige ontsluiting heeft ben ik verrast. Wat snel ineens! Ik pak mijn spullen bij elkaar en haast me weer terug. In de verloskamer zijn de voorbereidingen voor de volgende fase in gang, maar er heerst nog altijd een fijne, rustige sfeer. Mini-kleertjes worden uit de tas gehaald, de verlosset klaargelegd, en Jay-Jay mag alvast wat gaan proberen mee te persen. Eerst op haar zij, daarna op haar rug. Tussendoor krijgt ze nog wat tegen de opkomende maagklachten, en Arno ziet zelfs nog een goed moment om aan de verloskundige een foto van hun zoontje Noël te showen ; ).

Het persen op haar rug gaat Jay-Jay geweldig af. Al na een paar keer persen zien we de haartjes en langzaam maar zeker komt daar een mooi babyhoofdje tevoorschijn. De verloskundige moet haar van de navelstreng bevrijden die twee keer om haar nekje zit maar dan, om 4:19 uur, wordt er een heel mooi meisje geboren: Solène.
Nu was Jay-Jay de hele tijd al vrolijk, maar vanaf dat moment zie ik haar eigenlijk alleen nog maar stralen. Met haar gezonde meisje in haar armen en haar grote liefde naast zich is dit het moment waarnaar ze zo heeft verlangd: hun dochter, ze is er!

Solène huilt maar even en ligt daarna heerlijk ontspannen bij haar mama bij te komen. Na 10 minuten mag Arno de navelstreng doorknippen.
Om 04:40 uur wordt ook de placenta geboren en dan kan Jay-Jay niet meer wachten om haar moeder te bellen: ‘Mam, ze is er!’ Daarmee komen ook de tranen, en Jay-Jay wil heel graag dat haar moeder en zussen zo snel mogelijk met Noël naar het ziekenhuis komen. Noël is gelukkig altijd heel vroeg wakker, rond 5 uur al, dus ondanks de nachtelijke bevalling zal ze daarop niet lang hoeven te wachten.

Sophie helpt Jay-Jay om Solène goed aan te leggen en meteen drinkt de kleine meid al alsof ze nooit anders heeft gedaan. Het is opletten voor Jay-Jay om niet al met kloofjes uit het ziekenhuis te komen, dit was bij Noël namelijk wel zo en dat is zo pijnlijk.

Tegen half 6 legt Arno zelf zijn dochter op de weegschaal. We zagen wel al dat ze geen mini-baby’tje was, en nu blijkt ook dat Solène een heel mooi gewicht heeft: 3182 gram.
De controles die daarop volgen zijn allemaal goed, en Arno mag haar aankleden terwijl Jay-Jay genietend toekijkt vanuit haar bed. Het is even worstelen met haar schattige eerste pakje, wie verzint toch die knoopjes aan de achterkant?, en dan is Solène klaar voor… haar eerste selfie met papa.

Precies om 6 uur wordt het gordijn opzijgeschoven. Solène wordt gauw in het bedje gelegd, en dan laat Sophie hoog bezoek binnen: Noël met zijn oma en tantes. Noël mag lekker bij mama zitten. Hij kijkt even de kat uit de boom, vooral mijn camera vindt hij interessant, maar zijn reactie als papa Solène uit haar bedje haalt om aan hem te laten zien is onbetaalbaar. Even kruipt hij onwennig tegen mama aan, maar dan verschijnt op zijn gezichtje de heerlijkste lach die je je maar kunt voorstellen!

In de momenten die volgen wordt er geknuffeld, Jay-Jay’s postpartum buikje wordt bewonderd, er wordt ge-highfived (Jay-Jay en Noël) en beschuit met muisjes gegeten en nog meer geknuffeld. Het geluk vult de kamer. Wat een mooi moment, een mooie ochtend. En ik weet niet hóe ze het doet, maar Noël mag zelfs op Jay-Jay’s buik liggen terwijl zij zijn voetjes knuffelt. Wanneer Noël, zijn oma en tantes weer vertrekken is ook voor mij het moment gekomen om naar huis te gaan. Op zaterdagochtend tegen 7 uur maak ik in een nog altijd leeg en stil ziekenhuis de laatste foto’s waarna ik weer naar Brabant rijd. Wat een mooie nacht was dit. Wat een prachtige baby, lieve ouders en fijne zorgverleners. Ik ben een vermoeide maar gelukkige geboortefotograaf.

Lieve Jay-Jay en Arno, wat ontzettend fijn dat jullie dochter zo fijn, mooi en gezond ter wereld is gekomen. Dankjewel dat ik er bij mocht zijn om dit zo mooi voor jullie vast te leggen. Ik heb van jullie genoten, en mijn hart smolt meermaals tijdens het nabewerken van de foto’s. Ik wens jullie heel veel geluk met jullie twee mooie kindjes, en een in jullie hart.

Liefs, Cindy

 

Berichtje van de trotse papa

Om halfelf in de avond zit ik in de verloskamer van de VU op een slaapbank met de telefoon in mijn handen om Cindy te appen met een laatste update van de ontsluiting. Het voelde vreemd om een onbekende over het aantal centimeter te berichten. Mijn vrouw Jay-Jay die tot dan toe het contact had onderhouden was druk met het opvangen van de weeën. Haar kon ik niet meer vragen of het vannacht nog ging gebeuren. Wat moest ik Cindy vertellen kon ze naar bed of beter onze kant opkomen? Gelukkig nam Cindy zelf het besluit. ‘Ik kom eraan.’ Voor mij een zorg minder.

Achteraf bleek Cindy ruim op tijd te zijn gekomen. Ik voelde me er even schuldig over. Dat was direct weg op het moment dat Cindy op het nachtelijke uur opvallend vrolijk en energiek naar binnen liep langs de groene gordijnen in de kamer. Direct maakte ze wat foto’s en heel behulpzaam toonde Sophie alle verlichting in de kamer die konden bijdrage aan mooie foto’s. Even keek Jay verstoord op van een lamp die fel op haar schijnt. ‘Ik heb maar weinig nodig’ zegt Cindy snel. Ze schiet nog wat foto’s en als blijkt dat de geboorte nog even op zich laat wachten verlaat ze stil de kamer. Ik moet alleen beloven direct te bellen als er wat gebeurd.

Een uur later is het verrassend zover. De verloskundige stelt volledige ontsluiting vast. ‘Bel jij Cindy?’ vraagt Jay in een helder moment. Dan besef ik mij wat er te gebeuren staat. De volgende uren gaan in een roes voorbij, het persen, de bevalling, het geluk, de eerste momenten met de familie. En in deze intiemste momenten vind ik het geen moment gek dat Cindy erbij is, het hoort gewoon zo. Af en toe zie ik haar in een flits aan het werk en ben ik blij voor Jay dat ze het allemaal op een rustig moment terug kan zien.

Hoe fijn Cindy zelf ook is, het belangrijkste zijn natuurlijk de foto’s. De eerste dag kregen we direct een paar toegestuurd waarbij we de tranen weer voelde komen. Heerlijk om zulke mooie beelden van ons kleine meisje te hebben en te delen. In de week erna krijgen we steeds meer schitterende foto’s. Zo mooi en zo gelukkig dat we de keus hebben gemaakt voor Cindy. Ze heeft schitterend onze intense momenten voor altijd vastgelegd.

Klik  op de foto voor het geboortefilmpje van Solène