Een warm nest – Veldhoven, 1 november 2019

 

Het eerste kindje van Betül en Seyhan heeft een tijdje op zich laten wachten. Wat zijn ze blij dat er nu eindelijk een kleintje in haar buik groeit. Het is een jongetje. Wanneer de uitgerekende datum nadert kan Betül bijna niet meer wachten tot ze hem in haar armen kan houden, maar aan de andere kant wil ze ook nog zo graag heel bewust genieten van het grote wonder in de dagen dat de baby nog lekker in haar buik zit. Herkenbaar voor veel mama’s.

Een paar dagen voor de uitgerekende datum van 3 november appt Betül me dat bij de controle in het ziekenhuis bleek dat de baby niet meer zo goed groeit en dat ze daarom de volgende dag een ballonnetje zal krijgen om voor ontsluiting te zorgen zodat ze nog een dag later, op 31 oktober, hopelijk de vliezen kunnen breken. Spannend, ik maak mijn agenda voor die donderdag vrij en wacht af. Ondertussen houdt Betül me op de hoogte van alle stapjes die gezet worden in de aanleiding naar de bevalling.

Om kwart voor 9 de volgende ochtend laat Betül me weten dat het ballonnetje niet veel heeft gedaan helaas. Daarom krijgt ze nu tabletjes en wordt iedere 4 uur gekeken wat deze hebben gedaan. Het geduld van Betül en Seyhan wordt dus nog wat langer op de proef gesteld. Het zal nog tot de volgende ochtend 6:00 uur duren voor ik een opgewekt appje krijg van Betül dat het ballonnetje er eindelijk is uitgevallen. Betül heeft heerlijk geslapen en ik voel haar enthousiaste opwinding door haar appje heen. Ze gaat nog even haar haren wassen en de verloskundige komt zo kijken of er nu eindelijk echt doorgepakt kan gaan worden. Dat blijkt toch niet helemaal het geval. Er is wel 3 centimeter ontsluiting maar de baarmoedermond is nog niet kort genoeg dus ze krijgt wederom een pilletje. Toch maar weer afwachten dus.

Maar vanaf half 12 komen daar dan toch eindelijk de meer spannende berichtjes binnendruppelen. De vliezen zijn gebroken, er zijn weeënopwekkers toegediend en Betül krijgt flinke weeën. Tegen 15 uur laat Seyhan weten dat ze een heftige weeënstorm heeft en 4 cm ontsluiting en dat ze zo een ruggenprik gaat krijgen. Dat lijkt mij het goede moment om naar Veldhoven te gaan.

In Veldhoven aangekomen tref ik Betül samen met Seyhan en haar moeder op verloskamer 10. Betül heeft nog volop weeën, ze is nog aan het wachten op de ruggenprik, dat zal nu niet lang meer duren. Seyhan en haar moeder helpen haar waar ze kunnen bij het opvangen van die verdomde weeën. Tegendruk geven op haar rug, slokjes water… Als Betül eindelijk wordt opgehaald om naar de OK te gaan voor de ruggenprik wacht ik in de familiekamer die al snel vol zit met familie. Ouders, zussen en het broertje van Betül wachten vol spanning tot de kleine zich aandient. Ik vind het ontroerend om te zien hoe de hele familie met ze meeleeft.

Seyhan en Betül komen rond 17:15 uur weer terug van de OK. De ruggenprik zit erin en dat is een opluchting, maar de pijn is niet verdwenen. Dit komt waarschijnlijk ook doordat de ontsluiting in de afgelopen uren vlot is gevorderd en de baby steeds lager komt. Dat geeft druk en daarmee een andere pijn. Vader, broertje en zussen komen even binnen om Betül te knuffelen en ik zie dat ze het fijn vindt om ze eventjes te zien. Even een selfie met de zussen. Dat kan nog net voor dat Betül haar aandacht weer hard nodig heeft voor zichzelf.

Tegen half 7 heeft Betül volledige ontsluiting. Wat een opluchting is dat! Dat is uiteindelijk toch nog snel gegaan. Seyhan loopt ondertussen nog steeds af en aan met washandjes. Als Betül mag gaan persen stijgt naast de spanning ook de nieuwsgierigheid bij Seyhan. Hij staat liefst overal met zijn neus bovenop, vind het allemaal machtig interessant wat er gebeurt en ik geniet ervan om zijn stralende nieuwsgierigheid te zien en vast te leggen.
De moeder van Betül wijkt ondertussen geen moment van haar zijde. Tot Betül op een gegeven moment lachend zegt: ‘Ik weet wel wat je doet hoor!’ Het was namelijk eigenlijk de bedoeling dat haar moeder weg zou gaan wanneer de kleine jongen geboren ging worden. Maar ze mag nu toch blijven ; ).

Betül doet het geweldig, ze gebruikt haar kracht zo goed maar na een uurtje persen krijgt de kleine jongen het iets minder comfortabel in haar buik. Er wordt een MBO gedaan, een microbloedonderzoek waarbij wat bloed van het hoofdje wordt geschraapt om de ph-waarde te kunnen meten. Hierbij kan worden gemeten hoeveel reserves de baby nog heeft om door te kunnen gaan met persen. Als het MBO aangeeft dat die reserves minimaal zijn dan wordt besloten dat de baby snel moet komen. Bij Miran is dat het geval en binnen enkele minuten staat de verloskamer dan ook vol met medisch personeel en wordt er een vacuümcupje gezet op het hoofdje van de baby om hem te helpen om snel geboren te worden. Alles staat klaar om hem op te vangen als hij niet meteen op gang komt, maar als de kleine man dan vlot tevoorschijn komt blijkt gelukkig al snel dat het goed gaat met hem. Hij begint te huilen en zo ook zijn papa en mama. Hij is er! Na al die jaren, maanden, uren wachten en dan nog die laatste spannende minuten is daar hun eigen kleine mannetje: Miran.

De verloskamer stroomt gelukkig weer net zo snel leeg. De extra zorg was gelukkig niet nodig en Seyhan mag trots de navelstreng doorknippen van zijn zoon. Daar maakt hij zijn eigen ere-momentje van, en gelijk heeft ie. Als een pro knipt hij de navelstreng door en blaast vervolgens de denkbeeldige rook van de schaar. ‘Deze is voor Instagram!’, zegt hij daarbij lachend tegen mij. Ik hoef niet te vertellen hoe ik sta te genieten. Nu de spanning van de geboorte voorbij is is het nog meer een feestje om hierbij aanwezig te mogen zijn, met deze mooie mensen.
Ook wanneer de placenta een kwartiertje na de geboorte van Miran wordt geboren staat Seyhan er aandachtig bij te kijken. De verloskundige legt geduldig alles uit wat er te zien is. Ik hou er zo van als papa’s geïnteresseerd zijn in alles wat dit wonder der natuur inhoudt.

Een klein uurtje na de geboorte volg ik Seyhan de verloskamer uit om zijn familie op de hoogte te brengen van het heugelijke nieuws. Inmiddels heeft ook de moeder van Seyhan, zijn broer en tevens beste vriend met zijn vrouw en kleine neefje van 4 maanden zich bij het gezelschap gevoegd. Er wordt geknuffeld en gekust en het is geweldig om al die emotie, opluchting en liefde vast te mogen leggen.
Aan het kleine neefje, waar Seyhan overduidelijk gek op is, de eer om als eerste met oom Seyhan mee naar de verloskamer te gaan om zijn nieuwe vriendje te ontmoeten.

Dan is het tijd voor de controles. Miran wordt helemaal gezond bevonden. Als Miran lekker in een dekentje gewikkeld op het aankleedkussen ligt komt zijn tante, de zus van Betül binnen. Een niet te beschrijven intens mooie en emotionele ontmoeting. Het woord trots is niet toereikend voor wat zo voelbaar is in verloskamer 10.

Dan mag Miran lekker bij mama aan de borst en dat gaat al wonderbaarlijk goed voor de eerste keer. Met z’n drietjes genieten ze van dit bijzondere moment.

Dan is het ook tijd voor de rest van de familie om hun kleine neefje te komen bewonderen. De verloskamer stroomt weer vol, met heel veel liefde! Er worden beschuiten met muisjes gesmeerd en voor het eerst in mijn loopbaan als geboortefotograaf maak ik een heuse familie-groepsfoto in de verloskamer : )

Als de familie weer vertrokken is, is aan Seyhan de eer om zijn zoon aan te kleden. Dit doet hij zorgvuldig en hij geniet van iedere handeling. Romper, sokjes, mutsje, alles is zo klein! Ondertussen geniet Betül vanuit haar bed mee. En als Seyhan met zijn aangeklede kleine jongen in zijn armen trots naast zijn vrouw is gaan zitten, zit de reportage erop en is het voor mij de tijd om dit prachtige gelukkige stel met hun zoontje alleen te laten voor de nacht. De moeder van Betül denkt er ook zo over dus samen met haar verlaat ik iets na elven het ziekenhuis.

Lieve Betül en Seyhan,
ik vond het een eer om erbij te mogen zijn om vast te leggen hoe jullie je kleine jongen op de wereld verwelkomden. Wat een team zijn jullie samen, zo leuk en positief. Koester dat, want dat is een heel groot goed. Betül, Miran mag zichzelf gelukkig prijzen met zo’n sterke mama! Lieve Miran, kleine bofkont, wat ben jij in een warm nest terecht gekomen. Ik ben blij dat alles zo goed is gegaan, ik heb van jullie genoten en hoop dat jullie van iedere dag met z’n drietjes mogen gaan genieten. Heel veel geluk en groetjes aan jullie lieve familie.
Liefs, Cindy

Reactie van de trotse ouders

Tranen in onze ogen, kippenvel! Prachtig!!!! De foto’s zijn zooo mooi, dit kan niemand je na doen. Elke keer als wij de foto’s bekijken gaan we terug naar de geboorte van Miran. Elke keer weer opnieuw voelen we alle emoties.