Een perfecte thuisbevalling – Eindhoven, 22 februari 2020

Op het derde zoontje van Lianne en Joep verheug ik mij denk ik wel bijna net zo hard als zij zelf ; ). Ik was erbij toen hun tweede zoontje Jop werd geboren en mocht inmiddels al heel wat reportages maken voor dit gezin. Je kunt wel zeggen dat er inmiddels een fijne band is ontstaan waardoor het toeleven naar de bevalling een extra dimensie krijgt. Dit geldt voor mij, maar ik geloof zeker dat dit ook voor Lianne en Joep geldt. Vertrouwen is vanzelfsprekend heel belangrijk bij het fotograferen van een geboorte, vertrouwdheid gaat nog net een stukje verder en dat is ook wat zo fijn is bij het fotograferen van meerdere kinderen uit één gezin. Je bent al vertrouwd met elkaar.

Bouwen naar een rotsvast vertrouwen
Lianne heeft zich heel goed voorbereid op de bevalling. Op hoe ze het graag zou willen. Op het creëren van de juiste omstandigheden voor de geboorte van haar kindje. Op het durven vertrouwen, loslaten en het laten gebeuren als het zover is. Voor een zachte landing. Voor haar baby, zichzelf en haar partner Joep. Ze heeft er zin in.

Op zaterdag 22 februari, 2 dagen voor de uitgerekende datum en op Carnavalszaterdag, krijg ik om 8 uur in de ochtend een appje van Lianne: ‘Update: vanochtend sinds half 5 heel veel harde buiken steeds. Denk dat het komt van mijn darmen die weer aan het werk gaan na de griep, maar ik houd er ook wel rekening mee dat het vandaag/vanavond kan doorzetten. Mocht het serieus worden, dan hoor je uiteraard van me.’
Ik ben heel blij met dit berichtje en hoop dat de kleine vandaag komt omdat ik met wat gezondheidsklachten kamp (niet besmettelijk natuurlijk, want dan fotografeer ik geen geboortes) en ik deze geboorte enorm graag zelf wil vastleggen.

Om 12 uur stuurt Lianne me een foto van het bevalbad. ‘Het bad staat al!’ appt Lianne enthousiast. ‘Kindjes zijn opgehaald door opa en oma, die zouden daar heen gaan voor Carnaval. En ik heb nog steeds weeëen. Nog niet heel regelmatig, maar we zijn wel in voorbereiding.’
Ik ben op visite bij mijn buren en houd mijn telefoon nauwlettend in de gaten. Het feit dat het bevalbad al staat zorgt ervoor dat ik vanbinnen juich. Dit belooft een mooie dag te worden.
Lianne houdt me goed op de hoogte van alle vorderingen. Samen met Joep maakt ze het gezellig in huis voor de komst van hun baby en volgens mij genieten ze enorm van de rust, elkaar en van wat komen gaat. Als ik om 13:46 aangeef dat ik nog een spelletje speel met mijn dochter en dat ik er over denk om daarna toch alvast naar Eindhoven te komen drukt ze me op het hart om vooral rustigaan te doen. We spreken af dat ik dan mijn spullen bij ze zal droppen en dan nog iets zal gaan drinken om de hoek. Zo ben ik toch alvast in de buurt. ‘Krijg je de sleutel ook mee,’ zegt Lianne nog.

Telefoon
Het spelletje met Liv maak ik niet meer af omdat mijn gevoel zegt dat ik beter toch alvast kan gaan rijden. Omdat ik het fijner vind om in alle rust naar Eindhoven te gaan in plaats van straks te moeten haasten. Ongeveer een kwartier lang duurt die rust. Dan gaat mijn telefoon. Het is Joep. ‘ Lianne zegt dat het nu toch wel echt begonnen is.’
Ik kijk op mijn TomTom die me vertelt dat ik op dat moment nog 22 minuten moet rijden. En al klonken de woorden van Joep nog niet heel dringend, toch voelt die 22 minuten ineens als een eeuwigheid. Dus ik draai de snelweg op en zodra het kan geef ik nog een tandje gas bij. In Eindhoven aangekomen duurt het nog wel even voor ik er ben. Het is druk met mensen in carnavalskleding en ik ben even in de war wanneer ik via de andere kant dan ik ben gewend de straat van Joep en Lianne wordt ingestuurd. Dit is eenrichtingsverkeer en hun huis staat aan de andere kant. Ik weet gelukkig nog van de geboorte van Jop waar ik mijn auto vlakbij hun huis om de hoek kan parkeren zonder een rondje te hoeven rijden. Scheelt me weer tijd, dus dat is wat ik doe. Ik parkeer mijn auto, pak mijn spullen en loop snel naar de deur. Veel te gehaast eigenlijk voor wat ik normaalgesproken in deze situatie nodig zou achten. Maar toch, dat voorgevoel hè…

‘Pak hem maar Joep’
De deur staat zoals ik vanmorgen met Lianne heb afgesproken op een kier. Ik rol mijn koffer over de drempel, sta nog te twijfelen of ik ‘m dicht moet duwen (de verloskundige moet misschien nog komen?) maar dan hoor ik vanuit de kamer een oergeluid komen waardoor ik weet dat het TIJD is! ‘Het hoofdje is er, ik heb het hoofd vast!’, roept Lianne dus ik laat de deur voor wat ie is en met een paar passen sta ik in de woonkamer. Ik heb gelukkig bij mijn auto mijn camera al om mijn nek gehangen en begin meteen te fotograferen. Ik pas mijn instellingen razendsnel aan en fotografeer geluidloos en snel wat er allemaal gebeurt. Lianne zit op handen en knieën in het bad, Joep zit achter haar en wanneer Lianne zegt: ‘Pak hem maar Joep, pak het kindje maar…’ strekt hij zijn handen uit naar waar nog bijna onzichtbaar een hoofdje onder het wateroppervlak zichtbaar wordt. De verloskundige staat observerend naast het bad, alles gaat goed en Lianne en Joep doen het helemaal zelf. Zoals het bedoeld is. Ik zie het hoofdje in Joeps handen geboren worden, ik zie een ‘opgeslagen handje’ naast het hoofdje en met mijn jas nog aan en mijn das nog om merk ik op hoe bloedheet ik het heb en dat ik tegelijkertijd sta te trillen van de spanning van dit bizar snelle moment, en van de concentratie en focus. Ik kan echter mijn jas nog niet uittrekken, geen tijd. Heel langzaam komt de baby steeds verder tevoorschijn. Zijn beide handjes in de lucht. Het is op dit moment 14:46 uur. bizar, want om 14:23 belde Joep me en moest ik nog 22 minuten rijden. En nog parkeren. En binnenkomen. Ja, reken maar even uit ; ).

Lianne zegt: ‘Hou hem onder water’, en Joep begeleidt de baby onder water tot hij helemaal geboren is. Nog even de uitdaging voor Lianne om zich om te draaien en samen met Joep hun kindje nog onder water te kunnen bekijken. Wauw, wat is dit mooi zeg. Ik sta, nog steeds met mijn jas aan, te kijken, te fotograferen en inmiddels enorm te genieten van dit ongelofelijk mooie tafereel. En ik weet dat Lianne haar droombevalling aan het beleven is en dat maakt me heel erg blij.

Lianne haalt rustig de baby boven water. Hij kleurt meteen mooi roze, ademt goed en huilt niet. De overgang van buik, naar het warme water, naar mama is gewoon zo perfect dat huilen nog niet nodig is. Het half uur dat volgt is er een van een serene rust (waarin ik mijn jas uit kan trekken ; )) en ik heb nu alle tijd om mij rondom het bad te bewegen en al die mooie momenten te fotograferen waarvan ik weet dat het Lianne haar droom is om deze vereeuwigd te hebben. Lianne en Joep genieten van hun perfecte nieuwe jongetje terwijl ze bijkomen van de snelheid van de laatste 20 minuten. Maar ondanks dat het zo snel ging waren ze heel goed voorbereid en is er geen enkele stress – slechts rust.

Met zijn hand schept Joep het warme water over het lijfje van zijn zoon, later met de tuinslang die in het water hangt en nog bezig is het bad te vullen.

Na een tijdje vraagt Lianne of de placenta al moet komen. De verloskundige laat haar voelen of ie nog klopt – dit is het geval dus ze mag nog lekker blijven zitten. Even later vraagt Lianne of ze zachtjes mag trekken aan de navelstreng tijdens een wee om te proberen of hij wil komen. Joep houdt ondertussen de kleine jongen in zijn handen terwijl Lianne probeert zelf haar placenta geboren te laten worden maar hij zit nog te vast.

Uiteindelijk wordt besloten om uit bad te gaan voor de placenta. Lianne wordt uit bad begeleid door de verloskundige en door Joep die met een handdoek klaarstaat. De kraamverpleegkundige neemt de baby even over en begeleidt Lianne dan met baby naar de bank. Daar wordt uiteindelijk de placenta ook rustig geboren, op de bank.

We leggen de placenta net als bij Jop bij Lianne om prachtige foto’s te maken van de kleine jongen die nog met zijn placenta is verbonden. Dit wilde Lianne graag en de setting is fantastisch. De verloskundige is ook heel behulpzaam en relaxt. Ze blijft nog lang na de geboorte en neemt alle tijd zodat ook Lianne en Joep de tijd kunnen nemen om in hun eigen tempo hun baby en de gebeurtenis in zich op te nemen. Ondertussen heeft de kleine man de tepel van Lianne gevonden en ligt heerlijk te tutten. De placenta mag in een pannetje in de koelkast, want die zal worden gecapsuleerd.
Ik vind het geweldig om vooral het ‘huiselijke’ vast te leggen van deze thuisbevalling. Hoe alles vanzelf gaat, hoe de verloskundige en kraamverpleegkundige Lianne helpen waar het nodig is maar haar tegelijkertijd ook lekker haar gang laten gaan met de baby. Lianne knipt zelf de navelstreng door, met de baby op haar benen. Joep heeft dit gedaan bij hun eerste zoon Sam maar vond het geluid zo lijken op de ‘knip’ die Lianne bij die bevalling had gekregen dat hij het liever niet meer wilde doen. Maar het klopt ook gewoon helemaal in dit verhaal dat Lianne zelf de fysieke verbinding met haar kindje doorknipt.

Dan komt oma binnen met de kindjes.  Jop kijkt zijn ogen uit en besluit dat zijn klokje ook wel lekker veilig is om mee te blijven spelen en Sam staat met oma te kijken naar Lianne en de baby. Als Lianne om een knuffel vraagt moet hij plots huilen. Even later vertelt hij dat hij denkt dat hij nu niet meer een nachtje bij oma mag slapen, aaaah…. Dat mag gelukkig wel hoor : ).
Lianne dwingt de kindjes tot niets en laat ze lekker hun gang gaan zodat Job al snel zelf naar de baby komt kijken. Hij aait hem over zijn hoofdje. Sam gaat ondertussen kleuren aan het kleine tafeltje en de beschuit met muisjes die even later worden neergezet kunnen hem wel bekoren. Hij houdt nog even afstand, tot ook hij op een gegeven moment zelf naar Lianne toe komt om zijn broertje te bekijken en Lianne vanalles te vragen over de baby. Wat een heerlijk kind.
Als ze samen op de bank zitten komt Jop bij mama aan haar buik voelen om te ontdekken dat haar buik nu echt leeg is en dat het kindje daar uit is gekomen. Prachtig toch dat Lianne en Joep hun zonen zo bewust te laten leren en ervaren wat geboorte is, en dat het er allemaal mag zijn.

En dan komt het moment dat ze met z’n vijven bij elkaar op de bank zitten en kan ik de meest heerlijke net-na-de-geboorte-familiefoto(‘s) ever maken. Zo echt, zo puur. Niet normaal hoe mooi ik dit vind.

Als het bijna tijd is voor mij om naar huis te gaan komt ook de moeder van Lianne nog even langs. Ik vind het fijn om ook haar ontmoeting met haar kleinzoon nog even vast te kunnen leggen. Lianne staat erop dat ik nog een bouillonnetje drink, door Joep zelfgemaakt. Het smaakt me heel erg goed. Daarnaast past ook dat helemaal in deze huiselijke bevalling. Ik wilde dat ik zelf op deze manier had kunnen bevallen, nee ik wilde dat iedereen zo een geboorte-ervaring gegund was: iedere moeder en iedere baby.

Als ik naar huis ga laat ik mijn krukje per ongeluk staan maar dat kan me niet schelen (en het is niet voor het eerst ; )). Zo blij dat ik erbij kon zijn, dat ik nét op tijd daar was om de geboorte van dit mannetje vast te leggen. Die avond krijg ik nog een paar berichtjes van een intens gelukkige mama die zich nog hyper van geluk zo rijk voelt tussen haar inmiddels slapende mannen. Zo mooi… En de volgende dag krijg ik van de prachtige naam te horen van dit mooie kind: Lio.