Als ik in januari kennis maak met Monique en Patrick ontmoet ik meteen ook hun twee vrolijke mannetjes: Luuk van drieëneenhalf en Vince van anderhalf. Ik ben net een paar minuten binnen als Luuk me een iPad met daarop een luid toeterende kolonne vrachtwagens onder de neus duwt. Wanneer de vrachtwagen van zijn vader in beeld is zet hij met zijn rappe vingertjes het beeld stil. Het jochie straalt en is duidelijk apetrots op zijn papa.
Monique en Patrick verwachten hun derde knulletje. Foto’s zijn voor Monique heel belangrijk en aangezien dit haar laatste zwangerschap zal zijn en dus ook de laatste bevalling wil ze dit heel graag mooi laten vastleggen. Er zijn nog wel wat twijfels, vooral omdat ze van allebei hun zoontjes heel snel is bevallen. De eerste was er in anderhalf uur en de tweede zelfs al in een uur! Wat zal dit betekenen voor de derde? Zal ik het überhaupt wel kunnen halen? Ik kan alleen maar beloven dat ik extra alert zal zijn, dat ik niets aan het toeval zal overlaten en dat, mocht ik helaas net te laat zijn, ik toch een prachtige reportage zal kunnen maken. Zekerheden heb je nooit in dit vak maar we kunnen er wel voor zorgen dat de kansen worden vergroot. Een goede communicatie is daarin het allerbelangrijkste. Denk niet te snel: ik app nog maar even niet, straks komt de fotograaf voor niets. In overleg bepalen we wanneer ik die kant op kom maar als ik al weet dat er iets ‘gaande’ is kan ik er wel alvast voor zorgen dat ik à la minuut weg kan. Of ik kom gewoon al die kant op en vermaak me in de omgeving, dat kan ook. En voor het ongelukkige toeval dat ik precies op het moment dat Monique gaat bevallen bij een andere geboorte ben vraag ik een collega geboortefotograaf om me te back-uppen.
Als ik na een erg leuk gesprek weer naar huis ga druk ik Patrick en Monique op het hart om er samen goed over na te denken, al meen ik te merken dat ze hun besluit al hebben gemaakt. Ik voel een klik en volgens mij is die wederzijds. Enkele dagen later wordt mijn gevoel bevestigd: Monique en Patrick zien het helemaal zitten en willen de geboorte van hun derde zoontje graag door mij laten vastleggen.

In de weken die volgen houden Monique en ik nauw contact. Luuk en Vince zijn met 38 en 39 weken geboren dus de verwachting is dat ze ook nu de 40 weken niet zal vol maken. De mama die vlak voor Monique is uitgerekend bevalt gelukkig ruim op tijd zodat ik vanaf dat moment in ieder geval niet meer bang hoef te zijn voor een gelijktijdige geboorte. Ik durf voor de periode dat ik voor Monique op wacht sta geen afspraken te maken waarvoor ik wat verder of wat langer weg moet, ik hoop dan ook stiekem dat ze inderdaad die 40 (41,42…) weken niet gaat halen ; ).

Monique is 38 weken en 2 dagen zwanger als ze me op dinsdagmiddag om vijf voor half 3 belt: ‘Mijn vliezen zijn gebroken…’ Weeën heeft ze nog niet maar ik voel toch meteen die spanning die me voor iedere geboorte overvalt. Het gevoel van: laat alles vallen, er komt een baby aan, vanaf nu gaan we zien wat de dag ons brengt! Ik regel opvang voor mijn dochtertje en als zij op haar plek is en ik weer thuis ben denk ik: oké, wat nu? De afgelopen weken had ik toevallig twee bevallingen die ook begonnen met het breken van de vliezen, maar het duurde vervolgens nog respectievelijk 1 en 2 dagen voordat het doorzette. Dit keer denk ik toch dat het anders zal gaan dus ik pak mijn spullen in en stap alvast in de auto.
Onderweg appt Monique me dat ze naar het ziekenhuis gaan. De bedoeling was om thuis te bevallen maar omdat de vliezen zijn gebroken en het hoofdje nog niet helemaal is ingedaald met het risico dat de navelstreng onder het hoofdje zakt, wil de verloskundige goed in de gaten houden of het nog allemaal goed gaat met de baby. Er is nog geen reden voor mij om ook al naar het ziekenhuis te komen. Ik twijfel wat ik zal doen en rijd dan door naar Cuijk. Daar kan ik mijn dochter van de trein halen en mocht het het komende uur toch nog snel gaan bij Monique dan ben ik vanuit Cuijk net wat sneller in Boxmeer.
En zo geschiedde. Op de parkeerplaats bij het station, nog geen half uurtje later, krijg ik al een berichtje: Het is nog rustig. Dadelijk ctg. Maar kom anders toch maar, je weet het nooit. Kamer 406. Yes!, denk ik, want het voelt toch weer geweldig om richting ziekenhuis te mogen voor de geboorte van een kind.

Tijdens dat kleine stukje van Cuijk naar Boxmeer kom ik in een file terecht, begint het controlelampje van mijn bandenspanning te knipperen en besluit de stuurbekrachtiging van mijn Mini ermee op te houden dus als ik de parkeerplaats van het Maasziekenhuis op rijd ben ik best blij dat ik er ben. En als ik de verloskamer binnen kom en zie dat Monique inmiddels toch al weeën heeft, al helemaal. Het begin is er. Er wordt nog wat gekletst met de verloskundige, het is rustig en zelfs gezellig in de verloskamer. Maar al snel wordt duidelijk dat het met de wee pittiger wordt voor Monique en dat de bevalling dus inderdaad is begonnen. Het is mooi om te zien hoe ze af en toe in zichzelf keert om haar weeën op te vangen en daarna weer verder praat en lacht. Maar al na een half uur valt er niet zo veel meer te lachen, Monique moet nu al haar aandacht gebruiken om een wee door te komen en dat kost kracht en energie.
Vanaf dat moment wijkt Patrick niet meer van haar zijde. Hij is er helemaal voor haar en Monique houdt zich letterlijk en figuurlijk aan hem vast. Ze knijpt zijn hand fijn en hoe zwaarder het wordt, hoe zwaarder ook Patrick het krijgt want naast zijn hand hebben ook zijn trui en zijn nek het te verduren. Evenals het hoofdkussen van Monique. De weeën volgen elkaar zo razendsnel op ineens, het is niet gek dat Monique om zich heen grijpt naar houvast. Om kwart voor zes voelt ze een enorme druk en moet de verloskundige haar even streng toespreken om nog niet toe te geven aan die persdrang. Een bijna onmogelijke taak, maar wel heel belangrijk om te voorkomen dat het kindje te snel gelanceerd wordt. Als Monique bij de volgende wee (nog geen halve minuut daarna, maar voor haar gevoel een eeuwigheid) mag meepersen zie ik nog in diezelfde perswee een perfect piepklein en verwrongen gezichtje verschijnen. Een paar seconden daarna, om 17:47 uur overhandigt de verloskundige aan Monique het warme en glibberige lijfje, dat ze gretig in haar armen sluit. En het is weer zo onbeschrijflijk mooi om te zien: de opluchting bij Monique en Patrick, het ongeloof, de euforie die de ruimte vult. Hij is er, hun zoon! De deur gaat open en de twee kraamverzorgende komen binnen. Op een haar te laat voor de geboorte maar nog op tijd om deelgenoot te zijn van de euforie.

Omdat de navelstreng vrij kort is tilt de verloskundige de baby even op om hem comfortabel bij zijn mama te kunnen leggen. Hij maakt van de gelegenheid gebruik om meteen zijn mama vol te plassen, een hilarisch moment! Patrick helpt Monique om haar trui uit te trekken zodat de kleine lekker huid op huid bij mama kan liggen, het allerfijnste voor allebei. En dan vraagt de verloskundige hoe de kleine jongen gaat heten. Even is het stil en dan zeggen Monique en Patrick trots: Roel! Het is net of ze dan pas beseffen dat hij er echt al is, hun derde zoontje Roel.
Monique en Patrick stralen van trots en dat gaat in de uren die volgen ook niet meer over, al heeft Monique wel nog flinke naweeën en kan ze het allemaal nog niet zo goed geloven. Ze had dit keer dan wel iets meer tijd om zich voor te bereiden, toen de bevalling eenmaal begonnen was kwam ook deze baby wederom in sneltreinvaart ter wereld.
Voor het moment daar is om de navelstreng door te knippen mogen Monique en Patrick allebei even voelen hoe deze nog licht pulseert. Een paar minuten later is aan Patrick de eer om zijn zoontje los te knippen van zijn mama.
Terwijl de verloskundige een piepklein scheurtje bij Monique hecht, bekijken en bewonderen papa en mama in alle rust hun zoontje. Wat een flinke bos haar heeft hij onder zijn mutsje! Hoeveel zou hij wegen? En kijk, hij hapt al om zich heen en sabbelt op zijn handje. Zou hij misschien…? Even later ligt Roel, met een beetje hulp van de kraamverzorgster, al als een natuurtalentje te tutten aan zijn mama’s borst.

3244 gram weegt hij, en als hij helemaal is ‘goedgekeurd’ door de verloskundige mag Patrick zijn zoontje voor de eerste keer een luiertje aan doen en zijn kleertjes. Die grote handen, zo voorzichtig met dat kleine lijfje, het is een van mijn (vele) favoriete momenten tijdens een geboortereportage. Omdat het zo goed gaat met Monique en Roel mag Monique gaan douchen om zo al heerlijk samen naar huis te kunnen gaan. Opa en oma worden gebeld met de vraag of ze Luuk en Vince nog even op willen houden. Het is eigenlijk al bedtijd voor de jongens maar hoe fantastisch is het dat ze over een uur al met z’n allen thuis zullen zijn, helemaal compleet.

Rond half 9 verlaten we het ziekenhuis en rijd ik achter Monique en Patrick aan om thuis de allereerste ontmoeting van de drie broertjes te kunnen vastleggen. Monique settelt zich met Roel in haar armen op bed en dan horen we opa en oma met de jongetjes naar boven komen… Het is zo’n puur en mooi moment als Luuk en Vince hun papa en mama weer zien, en dan dat kleine babybroertje dat al die tijd bij mama in haar buik heeft gezeten. Luuk kruipt meteen lekker bij mama en de baby en wijkt niet meer van hun zijde. En Vince bekijkt alles nieuwsgierig en geniet lekker van alle aandacht en van het ‘nachtleven’. Wat een feestje! Als ook de moeder van Monique haar kleinzoontje is komen bewonderen is het tijd voor mij om weer naar huis te gaan. Onderweg naar huis geniet ik nog na van deze dag die weer zoiets moois heeft gebracht.

Monique en Patrick, dankjewel voor het vertrouwen en het enthousiasme waarmee jullie me hebben toegelaten tot dit speciale moment in jullie leven. Het was een voorrecht om hierbij te mogen zijn. Ik heb van jullie genoten en ik wens jullie heel veel geluk met jullie prachtige jongetjes.

Liefs, Cindy

–foto’s gedeeld met toestemming van ouders en verloskundige–

Berichtje van de trotse ouders