Volg Birth Day op Instagram
Birth Story van Maximillian
Geboren op de warmste dag van het jaar – Breda, 22 juni 2017 De baby van Sabine en Michael staat gepland voor 2 juli. Waarschijnlijk zal hij of zij, het geslacht is nog een verrassing : ), de laatste Birth […]
Geboren op de warmste dag van het jaar – Breda, 22 juni 2017
De baby van Sabine en Michael staat gepland voor 2 juli. Waarschijnlijk zal hij of zij, het geslacht is nog een verrassing : ), de laatste Birth Day baby zijn die voor mijn vakantie geboren zal worden. Tijdens ons kennismakingsgesprek heeft de moeder van Sabine verteld dat haar kinderen allebei geboren zijn met 43 weken. Onbewust gaan we er daardoor al een beetje vanuit dat de baby vast niet voor 2 juli komt en misschien zelfs wel flink over de uitgerekende datum heen zal gaan. Omdat Michael en Sabine al in de winter de geboortereportage hebben geboekt heb ik met het plannen van mijn zomervakantie rekening gehouden met hun uitgerekende datum + 2 weken. Weinig kans dat ik deze geboorte ga missen dus.
Ik sta nog net niet op wacht voor Sabine en Michael (38 weken) wanneer ik op vrijdag 16 juni bij een newbornshoot naar buiten loop en op mijn telefoon zie dat Sabine mij gebeld heeft. Meteen schieten verschillende scenarioโs door mijn hoofd, waaronder die waarin ik meteen vanuit Nijmegen doorrijd naar het Amphiaziekenhuis in Breda waar Sabine wil gaan bevallen. Ik bel haar terug en hoor dat ze zojuist van de gynaecoloog te horen heeft gekregen dat ze haar graag willen gaan inleiden. Het kindje wordt al behoorlijk groot geschat en omdat Sabine zelf niet zo groot is willen ze het het risico beperken dat de baby zo groot wordt dat ze tijdens de bevalling in de problemen zal komen. Aanstaande dinsdagavond wordt ze verwacht in het ziekenhuis om een ballonnetje te laten plaatsen. Spannend!
Die dinsdagavond wens ik ze succes en op woensdag krijg ik rond 16 uur een berichtje van Sabine: het ballonnetje heeft zijn werk gedaan en haar vliezen zullen zo gebroken worden. Ik zorg dat ik al mijn spullen klaar heb staan zodat ik zo in de auto kan springen en wacht verder bericht af. Een paar uur daarna laat ze me weten dat het infuus is aangesloten en dat ze inmiddels ook weeรซn heeft. De weeรซn komen snel achter elkaar en zijn best stevig. Maar kennelijk niet stevig genoeg want rond 24 uur blijkt dat de ontsluiting nog niet veel verder is gevorderd dan op het moment van het breken van de vliezen. Het infuus wordt daarom wat teruggezet zodat Sabine en Michael even kunnen proberen wat rust te nemen of zelfs een paar uur te gaan slapen. Ze hebben er inmiddels toch al wat uurtjes op zitten en het is belangrijk om straks niet met een slaapachterstand aan de bevalling te moeten beginnen.
Zelf kruip ik thuis met een kussen op de bank zodat ik in alle rust het huis uit kan sluipen wanneer de telefoon gaat. Maar als ik die nacht verschillende keren wakker wordt blijkt toch dat het rustig is gebleven bij Sabine en Michael in het ziekenhuis. Om tien voor half 6 โs ochtends krijg ik een appje van Michael: We hebben net een paar uurtjes geslapen. Zojuist weer onderzoek gedaan, heel rustigaan wordt de baarmoedermond rijper. De verloskundige gaf aan dat ze nu pas op een goeie 3 cm ontsluiting zit. Daarom hebben ze het pompje ook weer op de lichtste stand aangezet.
Ik ben nu zelf ook wakker, en best goed uitgerust. Ik app naar boven dat Arno kan blijven liggen omdat ik zo de deur uit ga (en dan zal hij op onze jongste passen, die vandaag vrij heeft van school). Ik ontbijt en ruim wat op. Rond half 8 stap ik dan toch maar vast in de auto. Een uur en een kwartier rijden is best lang en ik heb meer rust als ik al bij Sabine in de buurt ben dan wanneer ik thuis ga zitten wachten. Ik neem mijn laptop mee zodat ik ook nog wat kan werken als het lang duurt. En anders zoek ik gewoon een plekje ergens buiten in de schaduw. Vandaag wordt de warmste dag van het jaar. 37 graden, een prima dagje om geboren te worden dus. Kom maar op met die baby, ik heb er zin in!
Tegen half 10 sta ik voor de deur van de verloskamers van het Amphia ziekenhuis. Michael komt me ophalen en brengt me naar verloskamer 3. Daar tref ik Sabine aan die net een flinke wee ligt weg te puffen. De verpleging komt haar juist toucheren. Ik wacht even achter het gordijn als ze haar ontsluiting controleren: 4 cm. Het gaat dus vooruit, fijn. Dan weet ze in ieder geval dat ze het dit keer niet voor niets doet. Sabine heeft nog best flinke pauzes tussen de weeรซn door en tijdens zoโn pauze kletsen we gezellig wat bij. Michael vertelt dat de moeder van Sabine de hele nacht in de lobby van het ziekenhuis heeft doorgebracht โin afwachting van..โ. Wat mooi! De moeder van Sabine woont namelijk in Canada en is speciaal voor de geboorte van haar kleinkind een paar maanden in Nederland. Als haar moeder door Michael even uit de lobby is opgehaald, vraagt Sabine aan haar of ze haar haren wil vlechten. Wat een mooi moeder-dochter moment. Aan alles zie ik hoe sterk de band is die zij samen hebben. Ze wonen dan misschien niet bij elkaar in de buurt, de band tussen moeder en dochter gaat veel verder dan de landsgrenzen.
Wanneer de moeder van Sabine weer naar de lobby vertrekt ga ik met haar mee zodat Sabine en Michael hun tijd nog even met zโn weeรซn kunnen doorbrengen.
Als we tegen 12 uur weer komen kijken vertelt Michael dat Sabine misschien een ruggenprik wil. Ze heeft het zo ontzettend zwaar. Maar ze wil het graag even met haar moeder bespreken. Alsย de ontsluiting even later wordt gecontroleerdย blijkt dat Sabine nu 5 cm ontsluiting heeft en dat het kindje nog wat te hoog ligt. Omdat ze de afgelopen uren zo keihard heeft moeten werken om haar weeรซn op te vangen komt die tussentijdse check van โnog maarโ 5 cm als een klap. Al dit harde werk voor maar 1 centimeter? Nog 5 uur dit? De moed zakt haar in de schoenen, maar tijd om het op zich in te laten werken heeft ze niet want daar komt alweer de volgende wee en ze moet alle zeilen bijzetten om die op te vangen. Als de wee voorbij is zegt Michael tegen Sabine dat hij het begrijpt als ze voor een ruggenprik kiest en dat het echt, echt goed is. Als ze dit nog zo lang moet volhouden dan is ze straks uitgeput als de baby komt. Ze is zo sterk, een ruggenprik is geen zwaktebod. Maar Sabine isย nog niet zover dat ze die keuze voor zichzelf kan accepteren. Ze wil het zo graag zonder pijnstilling doen. โJij hebt het ook zelf gedaanโ, zegt ze emotioneel tegen haar moeder. Maar haar moeder reageert zoals alleen een moeder dat kan: โNee, Sabine, dat moet je niet zeggen, dat kun je niet vergelijken! Ik heb geen inleiding gehad. Jouw bevalling is veel zwaarder dan de mijne…โ
Dan komt de volgende heftige wee en nadat deze eindelijk weer is weggeรซbt zegt Sabine: โJa, doe maar. Ik wil het.โ
Daarop wordt alles in gereedheid gebracht voor de ruggenprik. Binnen een half uur is Sabine al op de OK. Michael mag helaas niet mee naar binnen. Een lastig moment als hij zijn meisje achter de deuren van de OK ziet verdwijnen. We blijven samen wachten voor de OK-deuren tot een klein uurtje later Sabine weer naar buiten wordt gereden. Met een lach op haar gezicht en heel veel opluchting. Michael is minstens zo opgelucht als zij en drukt haar op het hart dat hij supertrots is op haar en dat hij blij is dat ze hiervoor heeft gekozen, dat het goed is zo. Ik meen te zien aan Sabine dat ze er ergens nog wel een beetje van baalt, maar hoop dat dat meer is omdat dit nodig was, dan omdat ze spijt heeft van haar keuze. Dat eerste kan ik me ook best voorstellen, ze had zich haar bevalling anders voorgesteld. Natuurlijker, met minder toeters en bellen. Met oog op alle kabels en slangetjes waar ze inmiddels aan vast zit maakt ze nog de grap dat er van haar geboorteplan nu al niets terecht is gekomen. Eigenlijk ging het vanaf de eerste seconde al anders. Maarja, het gaat zoals het gaat. Belangrijkste is dat ze hun kindje gezond op de wereld gaat zetten en daar werkt ze ondertussen toch maar mooi kei en keihard aan! Zij en Michael allebei trouwens, want het is heel mooi om te zien hoe hij Sabine aanmoedigt, steunt en volledig is gefocust op wat Sabine van hem nodig heeft. Hij wijkt geen moment van haar zijde en Sabine kan zich geen betere man aan haar zijde wensen op dit moment dan Michael.
Het is inmiddels twee uur in de middag en ik besluit te gaan lunchen en de twee weer even hun rust te gunnen. Ik spreek wederom af dat ze me appen of bellen als er verandering is. Maar in de uren die volgen gebeurt er weinig. Ik heb inmiddels een schaduwplekje buiten gevonden en werk alvast aan het geboorteverhaal.
Tegen half vijf eten we met zโn allen een verfrissend ijsje op de verloskamer, Michael trakteert. Het is inmiddels zo rustig dat het bijna saai te noemen is ; ), ware het niet dat we weten dat het stilte zal zijn voor de storm. Hoe snel die storm komt wordt tegen vijf uur duidelijk als de ontsluiting opnieuw wordt gemeten. Want die is nog altijd 5 centimeter en dat nieuws slaat in als een bom. Aan Sabine en Michael wordt uitgelegd dat het hoofdje van de baby niet goed genoeg in het bekken, tegen de baarmoedermond, drukt. Daardoor kan de ontsluiting niet vorderen. Sabine wordt op haar zij gelegd om het de baby gemakkelijker te maken zelf dieper te komen en de frequentie van de weeรซnopwekkers wordt opgeschroefd. Sabine moet zelfs haar weeรซn weer wat wegpuffen en dat geeft nog een beetje hoop dat er iets gebeurt. Maar ondertussen vreest ze dat haar โworst case- scenarioโ, zoals ze zelf in haar geboorteplan had geschreven, gaat uitkomen: een keizersnede. Want de verloskundige vertelt dat dit de noodgreep zal worden om het babyโtje geboren te laten worden als na twee uur mocht blijken dat de huidige methode niet het gewenste resultaat op heeft geleverd. Een keizersnede… Sabine wil haar teleurstelling wegslikken maar dat lukt natuurlijk niet meer. Het is even allemaal teveel. Bij Michael huilt ze dikke tranen. Heel begrijpelijk, en het is alleen maar goed als die tranen eruit zijn. Wat een bikkel is deze dame, en wat krijgt ze toch veel te verwerken. Ik hoop zo dat het vanaf nu allemaal voorspoedig mag gaan, hoe het dan ook mag verlopen. En mocht ze naar de OK moeten dan begin ik maar alvast te duimen dat ik mee mag! Want als ze straks ook nog geen fotoโs heeft van het moment dat hun kindje wordt geboren, dat zou wel heel jammer zijn. Al zal ik ook dan nog een hele mooie reportage voor ze kunnen maken, het moment van geboorte van de baby van Sabine en Michael is natuurlijk wel de kers op de taart. Afwachten dus, en fingers crossed tot de volgende controle waarbij het vervolgplan zal worden bepaald.
En dan is er plots toch weer hoop. Rond 19 uur heeft Sabine ineens 8 cm ontsluiting. Op haar zij liggen heeft blijkbaar geholpen en ze mag het nog even aankijken. Wat spannend, zou het dan toch een normale bevalling mogen worden voor Sabine? Ik hoop het zo.
Maar helaas… als om 20 uur blijkt dat de baby het niet meer zo leuk vind daarbinnen wordt toch echt besloten dat de baby snel geboren moet worden en wordt alles klaargemaakt voor de keizersnede. Wanneer Sabine wordt opgehaald krijg ik ook het antwoord op mijn vraag of ik mee mag de OK op om de geboorte te fotograferen en helaas luidt dat antwoord: nee. Oef, het is voor mij de eerste keer dat het scenario dat ik niet mee mag de OK op echt uitkomt. Ik loop zo ver mogelijk mee met Sabine en Michael en maak nog een laatste foto als ze om 20:35 uur samen achter de OK-deuren verdwijnen, en dan wordt het stil om mij heen. Wat is dit balen. Wetende wat er achter die deuren staat te gebeuren, dat binnen nu en enkele minuten hun kindje geboren zal worden en dat ik hier sta, aan de verkeerde kant van de OK-deuren. De hele dag al bij ze en nu niet in staat om dit allerbelangrijkste moment voor ze vast te leggen. Ik hoop maar dat de OK-verpleegkundige mooie fotoโs voor Sabine kan maken. Mij rest nu niet meer dan wachten, en dat geldt ook voor de moeder van Sabine. We nemen plaats in de wachtruimte totdat om 21:25 uur eindelijk de deur opengaat en we de stem van Michael horen. Papa Michael. Hij loopt achter een couveuse met daarin een prachtig klein en mooi roze mannetje. Een zoon! De verpleging โshowtโ de couveuse met inhoud even heel behulpzaam zodat ik een mooie foto kan maken, maar ik hobbel natuurlijk meteen achter ze aan naar de afdeling Neonatologie. Geen moment wil ik nu nog missen van deze dag! De moeder van Sabine blijft wachten op haar dochter, zoals ze het in het geboorteplan hebben bedacht. Het lijkt me een fijne gedachte voor Michael dat hij Sabine niet alleen hoeft achter te laten, zoals vaak wel het geval is als papa met de baby meegaat en mama nog niet helemaal in staat is om ook mee te kunnen. Ik durf het nog niet te vragen maar net als we het kamertje op de kinderafdeling binnengaan zegt Michael ineens trots tegen mij: โHij heet Maximillianโ.
De kleine Maximillian moet goed worden nagekeken en zijn bloed moet worden geprikt om te onderzoeken of hij geen infectie heeft opgelopen door de langdurig gebroken vliezen (> 24 uur). Ik krijg gelukkig toestemming van de kinderarts om alles te fotograferen. Ik maak zoveel fotoโs als ik kan omdat ik weet hoe belangrijk deze fotoโs voor Sabine zullen zijn omdat zij deze belangrijke momenten nu moet missen. Daarbij is de kleine Maximillian een heel knap kereltje.
Papa houdt zijn hand boven de oogjes van Maximillian als hij onder de lamp ligt zodat hij niet zoโn last heeft van het felle licht. Hij ziet er gelukkig goed en gezond uit, de kinderarts is tevreden. Het prikken vindt hij niet zo fijn, logisch ook als je net bent geboren en in je kleine handjes wordt geprikt. Alles wat je wil is lekker bij mama liggen. Het prikken is echter nodig om hem goed te kunnen onderzoeken, legt de verpleegkundige geduldig en begripvol uit. Anders moet hij minstens zeven dagen in het ziekenhuis blijven. Dat kan wel, maar is ook geen aantrekkelijk alternatief natuurlijk. Michael wijkt geen moment van de zijde van zijn zoontje. Hij troost hemย door hem op zijn vinger te laten zuigen, wat hij dankbaar doet en waar hij meteen rustig van wordt.
Dan laat Michael aan mij de fotoโs zien die op de OK door de verpleegkundige zijn gemaakt. Ze zijn gemaakt met zijn telefoon, maar wel een met goede camera en in hoge resolutie. We spreken af dat Michael de fotoโs later naar me mailt zodat ik ze in mijn nabewerking kan meenemen. Uiteindelijk is het geboorteverhaal van Maximillian daarmee dan toch nog compleet. Zo zie je maar, voor ieder probleem is een oplossing : )
Gelukkig mag Maximillian na alle vervelende controles lekker bij papa in zijn sterke armen liggen. En als hij eindelijk helemaal klaar is om 22:50 uur wordt hij in zijn bedje gelegd en naar zijn kamertje gereden dat hij deelt met nog een paar andere babyโtjes.
Op het kamertje is het heel donker. Maximillian mag weer fijn bij zijn papa liggen. Het is alleen nog steeds niet helemaal duidelijk hoe het met Sabine gaat en of zij al snel bij hun zoontje mag omdat ze koorts blijkt te hebben. Gelukkig duurt het niet lang of Sabine wordt de afdeling binnen gereden. Nu kan ze voor de tweede keer haar zoontje in de armen sluiten en is het gezinnetje voor het eerstย รฉcht compleet.
De verpleegkundige maakt een klein beetje meer licht op het kamertje zodat ik mooi kan vastleggen hoe Maximillian voor het eerst bij zijn mama drinkt. En dat gaat vrijwel meteen goed, Sabine en haar zoon blijken natuurtalentjes samen. En waar ik daarstraks nog dacht dat het zogenoemde eerste ‘gouden uurtje’ inmiddels wel voorbij was en Maximillian in slaap begon te vallen, blijft hij nu toch nog even wakker om van zijn mama te genieten. Ik zie Sabine langzaam ontspannen nu ze weer bij Michael en hun baby kan zijn. Mooi om te zien hoe helend de aanblik van dat kleine kereltje is. Dat is moederschap.
En dan is het moment aangebroken dat de kleine Maximillian bewonderd kan worden. Eerst door de zus van Michael, daarna door de beste vriendin van Sabine en haar man. Helemaal vanuit Amsterdam komen zij slechts vijf minuutjes binnen om te zien hoe het met Sabine gaat en om Maximillian te bewonderen, om daarna weer dat hele eind terug naar huis te rijden. Echte vriendschap! Ik zie hoe fijn Sabine het vindt om hem toch nog even te kunnen showen, dat kindje dat al die tijd in haar buik zat.
Hiernaย is het tijd voor mij om ook naar huis te gaan. In de hoop dat Sabine en Michael een beetje een rustige nacht tegemoet gaan waarin ze enigszins kunnen bijkomen van de rollercoaster van vandaag: de geboorte van hun kleine jongen. Gelukkig zie ik ze binnenkort weer terug bij de newbornshoot, daar heb ik nu al zin in.
Lieve Sabine en Michael, wat een heftige, emotionele, lange en bovenal bijzondere dag was het vandaag. Wat hebben jullie hard gewerkt samen, met als resultaat het liefste kindje van de wereld: jullie zoontje Maximillian. Ik vind het heel fijn dat ik erbij kon zijn om alles voor jullie vast te leggen. Nouja, bijna alles dan ; ) maar dat komt uiteindelijk ook helemaal goed.
Liefs Cindy
Berichtje van de trotse ouders
Lieve Cindy, ontzettend bedankt voor de mooie foto’s, het schattige cadeautje maar vooral voor je professionaliteit, discretie, je steun en empathie en de manier hoe je op de juiste momenten op de achtergrond bleef of juist je mening uitte. Het was echt overduidelijk dat je er was in ons belang. We zijn je heel erg dankbaar en kunnen niet wachten op de volgende sessie en het album. Liefs Michael, Sabine en Maximillian x
Volg mij op Instagram