Birth Story van Leyla

Keizerlijk geboren, net als haar mama – Helmond, 8 mei 2017

Als Wendy mij in oktober mailt is ze pas 9 en een halve week zwanger van hun eerste kindje. Het ligt nog allemaal heel ver maar ik heb geen idee hoe vroeg je dit moet boeken, vandaar onze mail, schrijft Wendy. Overbodig waarschijnlijk om te zeggen dat ik het juist fijn vind als mensen vroeg contact opnemen, vooral omdat door de standbyperiode vanaf week 38 een goede planning heel belangrijk is. Dat wil zeggen: in hoeverre je een bevalling kunt plannen natuurlijk. Als ik een week later bij Wendy en haar man Anes in Helmond op de bank zit blijkt dat ze wel al twee ‘kindjes’ hebben: hun hondjes Bangle en Rocky horen helemaal bij hun gezinnetje.
Wendy vertelt me dat ze zelf in de kraamzorg werkt, ze weet dus waar ze het over heeft als het om bevallen gaat. Professioneel gezien dan, en ze is superenthousiast dat ze het straks zelf mag gaan ervaren!
Als op de 12-weken echo alles er goed uitziet boeken Wendy en Anes de geboortereportage. In de tijd daarna laat Wendy me af en toe weten hoe het gaat met de zwangerschap en hoeveel zin ze heeft in de geboorte van hun kindje. Een dochter, weten ze inmiddels en Wendy kan niet wachten om haar te ontmoeten.

Op zondag 7 mei, ze is dan 40 weken en 3 dagen zwanger, laat Wendy me weten dat het al vanaf de vroege ochtend rommelt in haar buik. De krampen zijn nog niet heel regelmatig, maar ze voelt wel al dat dit weeën zijn. Dat gaat nog spannend worden, denk ik meteen, want de volgende dag op maandag 8 mei zal een andere mama in Enschede vervroegd worden ingeleid om haar vierde kindje op de wereld te gaan zetten, als draagmoeder voor twee wensvaders. En ook die geboorte zou ik fotograferen. Ik zet mijn hulptroepen (lees: collega-geboortefotografen) op scherp en wacht af. De zondag gaat voorbij zonder dat er veel verandert in de weeënfrequentie van Wendy. Maar tegen de avond laat ze me weten dat het nu toch wel wat meer en heviger wordt en dat ze verwacht dat het die nacht wel zal gaan doorzetten. Telefoon naast mijn kussen dus (ja, ik weet dat dat slecht is…) en toch maar proberen om een beetje ontspannen te gaan slapen. Dat valt nog niet mee. Om 6 uur word ik wakker van een appje van Wendy dat ze om de 5 minuten weeën heeft maar dat de verloskundige is geweest en dat ze nog maar 1 cm ontsluiting heeft. Ze is nu gestript maar als het niet beter gaat vlotten dan gaan ze straks naar het ziekenhuis voor weeënstimulatie. Ze is inmiddels al moe van de hele nacht wakker zijn en weeën opvangen.
Op naar Enschede dus maar, waar ze de vliezen van de moeder inmiddels hebben gebroken en waarmee ik heb afgesproken dat ik om 10 uur bij ze in het ziekenhuis zal zijn. Omdat het haar vierde kindje is, is de kans groot dat het na het breken van de vliezen vlot zal gaan met de bevalling. Voor de zekerheid geef ik Wendy het rechtstreekse nummer van mijn collega geboortefotograaf Rayke en druk haar op het hart om haar op tijd te bellen als het nodig is. Rayke moet van ver komen en heeft een rit van zo’n twee uur voor de boeg, niet heel handig als de bevalling van Wendy straks ineens heel snel gaat. Maar vooralsnog is daar geen sprake van dus wachten we allemaal af wat er gebeurt.
Om 10 uur laat Wendy weten dat de ontsluiting inderdaad blijft hangen op 1 cm en dat ze in het ziekenhuis zijn waar ze net haar vliezen hebben gebroken. Wat sneu voor haar, dat ze zo hard moet werken voor wat bijna geen resultaat lijkt te geven. Hopelijk zorgt het breken van de vliezen voor meer actie. Ik houd ondertussen Rayke op de hoogte.
Helaas blijkt het breken van de vliezen ook nog niet voldoende om de ontsluiting bij Wendy goed op gang te brengen en rond 13 uur laat ze me dan ook weten dat ze een ruggenprik heeft gekregen en dat ze gaat proberen wat te slapen. Ze is helemaal op.
In Enschede gaat het vlot en wordt al tegen kwart voor 3 een mooi meisje geboren. Vol van deze geboorte en alle bijgaande emoties rijd ik tegen half zes de parkeergarage van het ziekenhuis uit, terug naar Brabant. Ik toets het adres van het Elkerliek ziekenhuis in op mijn TomTom en bel Rayke om haar te bedanken en te vertellen dat ik de geboorte van deze kleine dame weer zelf op kan pakken. Al had ik Wendy een snellere bevalling gegund, ik vind het wel lief dat de kleine meid op mij heeft gewacht want ik had het heel jammer gevonden als ik deze geboorte had moeten missen. Ik bel ook Anes even en in overleg met hem rijd ik toch maar naar huis. De bevalling lijkt namelijk toch echt te stagneren en om 20 uur is er een nieuw controlemoment waarbij ze de plannen gaan bespreken. Wanneer de baby vandaag of vannacht nog wordt verwacht, zal ik vervolgens zo snel mogelijk naar het ziekenhuis komen.
Maar als ik net thuis ben en een hapje wil gaan eten gaat de telefoon. Anes. Er is zojuist besloten om om 21 uur de laatste check te gaan doen en als er dan niets is veranderd dan gaat de baby gehaald worden via een keizersnede. Het is nu 20 uur, tijd dus voor mij om weer in de auto te springen en rap die kant op te gaan. Ik kan dan nog de voorbereidingen voor de sectio vastleggen en er is volgens Anes een goede kans dat ik mee mag de OK op. Daar duim ik dan maar voor want het zou erg jammer zijn voor Wendy en Anes als ze na twee zulke lange dagen ook nog de foto’s van de geboorte moeten missen.

Als ik de verloskamer binnenstap tref ik een vrolijke Wendy aan. Oké, ze ziet er natuurlijk wel een beetje moe uit na zo weinig geslapen te hebben maar de opwinding overheerst. Ze realiseert zich dat het nu waarschijnlijk echt niet lang meer gaat duren voordat ze haar dochter gaat ontmoeten! Als dat via een keizersnede moet, dan moet dat maar. Daar heeft ze gelukkig geen problemen mee. Eigenlijk vind ze het ook wel iets moois hebben, want zelf is ze ook op die manier ter wereld gekomen. Ook bij haar moeder vorderde de ontsluiting namelijk niet, precies zoals nu bij Wendy het geval is.
De vader en moeder van Wendy zijn aanwezig met hun partners. En ook de familie van Anes is in de ziekenhuis. Anes komt uit Bosnië en in de verloskamer hangen heerlijke geuren van het eten dat de moeder van Anes voor hen heeft meegebracht. Mooi om te zien hoe de hele familie meeleeft met Wendy en Anes en voor ze zorgt.

De controle om 21 uur geeft zekerheid: nog altijd niet meer dan 4/5 centimeter. Dit wordt te zwaar voor Wendy en haar baby dus het OK-team wordt opgetrommeld. En al snel komt daar ook voor mij het verlossende woord: ik mag mee!
En dan gaat het best snel: Wendy wordt klaargemaakt zodat ze direct naar de OK kan vertrekken als de anesthesist er is. Er wordt gekust en geknuffeld en de familie blijft in spanning achter als Wendy in haar bed door de verpleegkundige en Anes naar de OK wordt gereden.

We rijden door mooie, ruime gangen. Ik ben hier voor het eerst, ik kijk mijn ogen uit en de verpleegkundige vertelt me dat deze vleugel nog maar een paar jaar geleden nieuw gebouwd is.
Anes en ik trekken onze OK-pakken aan, zoals altijd kan ik bijna zwemmen in die van mij. En dan is het zover en gaan we met z’n allen naar Operatiekamer 7. Anes wijkt niet van Wendy haar zijde en houdt haar hand stevig vast als Wendy de ruggenprik krijgt. Wat is ze stoer. Maar als ze eenmaal op de operatietafel ligt en haar buik wordt klaargemaakt voor de operatie wordt het haar toch even allemaal teveel. Ze had het zelf niet verwacht maar nu het zover is rollen de tranen over haar wangen en is de spanning toch wel heel erg groot. Gelukkig blijft Anes heel dicht bij haar. Met zijn handen houdt hij haar gezicht vast en daarmee stelt hij haar gerust. Het komt goed. Ze is er bijna.
Het OK-team bestaat uit uitsluitend vrouwen, dat vind ik leuk om te zien. Er wordt hard gewerkt aan de andere kant van het doek en al snel is het dan zover en wordt het doek naar beneden gelaten zodat Wendy en Anes mee kunnen kijken hoe hun kindje tevoorschijn komt. Een oor, een hoofdje en al snel horen we een krachtig gehuil en komt er heel rustig een prachtige bolle baby uit de buik van Wendy. Leyla, ze is er! De kleine meid wordt in alle rust bekeken en een beetje schoongepoetst terwijl de navelstreng nog een paar minuten de tijd krijgt om uit te kloppen voordat deze wordt doorgeknipt en de kleine meid naar mama en papa mag. En dan is het zover en kunnen Wendy en Anes eindelijk hun kleine meisje voelen, ruiken, horen, zien en vooral knuffelen.

Terwijl Anes en Wendy hun dochtertje bewonderen wordt de operatie afgemaakt. Zoals ik al vaker heb gezien vlak na een keizersnede wordt Wendy even flink misselijk en Anes probeert het haar zo comfortabel mogelijk te maken door een nat doekje op haar hoofd te leggen en te wapperen met een bakje voor wat frisse lucht. Nog geen half uur na de geboorte van Leyla is de operatie gelukkig klaar en mogen de kersverse ouders met hun dochter naar de verkoeverkamer.

Wendy is nog wat versuft door de operatie. Ze wordt goed in de gaten gehouden maar al snel knapt ze weer een beetje op. Bij de aanblik van haar mooie dochtertje glundert ze, en ook Anes kijkt zijn ogen uit. Nu zijn ze met z’n drietjes, en ik zie hoe ze daarvan genieten.
Anes herhaalt wel een paar keer tegen het OK-personeel hoe bijzonder hij het toch vond om bij de keizersnede te zijn en hoe fijn hij het vind dat ze allemaal zo zorgzaam zijn. Een geweldige ervaring!
Nog op de verkoeverkamer mag Leyla voor het eerst bij Wendy aan de borst proberen wat te drinken. Al die eerste momenten zijn toch telkens zo speciaal, ook voor mij om vast te mogen leggen. Dan wordt Leyla op de weegschaal gelegd. 3715 gram weegt ze, Wendy heeft inderdaad een flink dametje op de wereld gezet.

Om 23:10 uur zijn Wendy, Anes en Leyla met z’n drietjes terug op de afdeling. In de gezinssuite dit keer, het bewijs dat ze nu officieel een gezinnetje zijn. De opa’s en oma’s zijn er snel bij om kennis te komen maken met hun kleindochter. Wat zijn ze blij met de kleine meid, en trots op Wendy. Na een paar minuten knuffelen vertrekken zij weer en is het tijd voor Anes om de navelstreng, of in ieder geval het deel wat er nog zit, officieel door te knippen. Leyla wordt gecontroleerd en helemaal goedgekeurd en dan mag papa haar voor de eerste keer in haar schattige kleertjes frommelen. Wendy ligt genietend te kijken naar het tafereel. Haar man en dochter.

Als de kleine Leyla helemaal is aangekleed, inclusief mooi roze mutsje, bewondert Wendy haar dochter nog eens van top tot teen en legt haar dan aan de borst. Nu kun je goed zien dat ze precies weet hoe dat moet want als een volleerd mama legt ze Leyla aan. Het is wel erg warm in de kamer en vooral met haar baby aan de borst breekt het zweet Wendy uit. Ze is ook een beetje bezorgd om Leyla want telkens als iemand aan haar hoofdje komt begint ze te huilen. Het lijkt er op dat ze een beetje hoofdpijn heeft, misschien door de lange bevalling waarbij haar hoofdje het wat zwaar kan hebben gehad in het bekken tijdens al die weeën die haar niet verder brachten.

Dan komt de moeder van Anes binnen, met de broers van Anes. Wat mooi om te zien hoe ook zij de kleine Leyla direct in hun hart sluiten. Het moment dat Anes zijn dochtertje bij zijn moeder in de armen legt is goud waard!
Als iedereen Leyla heeft bewonderd is het tijd voor iedereen om naar huis te gaan. Het was een spannende en lange dag, niet alleen voor Wendy en Anes maar voor de hele familie. Een dag met een prachtig goud randje. Om kwart voor 1 geef ik Anes en Wendy nog een knuffel en verlaat ook ik het inmiddels stille ziekenhuis om weer naar huis te gaan.

Wendy en Anes,
Ook ik verheugde me al een half jaar op de geboorte van jullie kindje en even leek het erop dat ik er misschien niet bij zou kunnen zijn. Ik ben blij dat het uiteindelijk ging zoals het ging, dat ik haar geboorte niet heb hoeven missen én dat ik mee mocht op de OK om haar geboorte te fotograferen. Leyla is een prachtig meisje en ik wens jullie heel veel geluk met haar ♡

Liefs, Cindy

 

Reactie van de trotse ouders

Lieve Cindy,

 

Allereerst willen we je uit de grond van ons hart bedanken voor het vast leggen van de bijzonderste dag uit ons leven…de geboorte van ons eerste kindje, dochter Leyla.

Al vroeg in mijn zwangerschap wisten wij het, de geboorte van ons wondertje wat toen nog slecht milimeters groot was, moet worden gekoesterd en bewaart voor altijd. Vanuit mijn werk in de Kraamzorg weet ik maar al te goed dat de momenten tijdens een bevalling aan je voorbij vliegen, je leeft in een roes, alles gaat langs je heen, en voor je het weet heb je een hoop “gemist”, of is je verhaal niet compleet. We hebben je daarom ook al vroeg benaderd en het klikte meteen. De kennismaking verliep heel relaxt en het voelde vanaf het moment dat je bij ons binnen kwam als vertrouwd. Je straalde rust uit, vertrouwen, en bovenal je straalde enorme liefde voor je werk als geboortefotograaf uit. We wilde jouw als fotograaf bij de geboorte van ons kindje!

 

Weken voor de uitgerekende datum hadden we al contact over hoe spannend het wel niet was. Ik was zeer “ongeduldig” en kon niet wachten om ons meisje te leren kennen. Toen het moment dan eindelijk zover was kon ik mijn geluk dan ook niet op. Na uren en dagen van weeen en niet vorderende ontsluiting werdt er uiteindelijk voor een keizersnede gekozen. We stonden vooraf al in constant contact met elkaar en zoals afgesproken stond je er ook precies om 21:00 uur toen de beslissing werd genomen wel of geen keizersnede. Wat een opluchting voelde ik, eindelijk was het moment daar na uren, wat zeg ik dagen, van pijn, weeen, zenuwen en afwachting. We gingen eindelijk ons meisje ontmoeten. Ik was er klaar voor….kom maar op!
Wat was ik blij dat jij met ons mee mocht op de OK want dat was vooraf nog niet helemaal zeker. Eenmaal op de OK besloop me, totaal onverwachts, langzaam maar zeker een ontzettend gevoel van angst, zenuwen gierde door me lijf en ik raakte in paniek. Het kwam ineens erg dichtbij en het was ineens echt. Mezelf verliezend in de paniek heb ik maar weinig meegekregen wat er allemaal gebeurde op de OK en ging alles ineens heel erg snel. Het moment waar ik zo naar uit had gekeken…het ontmoeten van mijn dochter…..is totaal langs me heen gegaan. Ik kon en kan me dit niet of nauwelijks meer herinneren, laat staan alles wat er om heen is gebeurd. Wat heb ik hier moeite mee gehad. Dit heb ik je een paar dagen na de geboorte ook in een bericht gestuurd toen je me vroeg hoe het nu met me ging. Je snapte me volkomen en leefde helemaal met me mee. Om me te helpen heb je me ook meteen wat van je fotos gestuurd zodat ik alvast wat had kunnen zien. Een geschenk uit de hemel! Wat een pracht plaatjes! De dagen daarna heb ik nog zovaak naar de fotos gekeken en deze met heel veel trots aan iedereen laten zien. We konden niet wachten op de rest! Toen was daar slechts 2,5 week na de geboorte van ons meisje het “verlossende berichtje” van jou….”lieve wendy de fotos zijn klaar en je blog staat op de site om gelezen te worden”. De enthousiasme besprong me en we zijn samen meteen gaan lezen en kijken naar ons eigen bevallingsverhaal. We openden de site en deze begon meteen met een prachtige foto van ons meisje slechts een paar minuten na de geboorte op mijn borst…. “de veel genoemde brok in mijn keel” zat er meteen. We begonnen met lezen van het blog en het was alsof ik alles weer opnieuw beleefde, maar nu met een gevoel van liefde, met een gevoel van vlinders in mijn hart en een gevoel van tranen rollend over mijn wangen. Daar waren ze dan…die momenten die ik heb gemist….die momenten die langs me heen zijn gegaan…die momenten waarop ik mijn lieve lieve meisje voor het eerst zag en vasthield…. die momenten die ik voor altijd in mijn hart wil sluiten…. al DIE momenten die ik vast wilde leggen op beeld. Uitgetypt en met fotos aangevuld beschreven in een prachtige blog.

 

Lieve Cindy wij , en vooral ik, zijn je zo ontzettende dankbaar voor deze prachtige herinneringen, voor je lieve meelevende persoonlijkheid en voor je passie voor ieder stukje van jouw vak. Nogmaals dank uit de grond van mijn hart, je hebt me net dat stukje kunnen geven wat ontbrak uit de puzzel van geboorte van ons meisje Leyla.

 

Heel veel liefs Wendy en Anes