Tijgermama  – Nijmegen, 13 november 2017

** wegens privacywensen plaats ik in deze blog alleen anonieme beelden, met toestemming **

Op de avond dat ik Lauren ontmoet heb ik al snel in de gaten dat ik met een sterke vrouw te maken heb. Lauren is jong, 24 jaar, maar heeft al heel wat meegemaakt. Ze is 12 weken zwanger van haar eerste, heel erg gewenste kindje. Een kindje dat ze alleen zal gaan opvoeden. Gelukkig wel met steun van een aantal lieve mensen waaronder haar geliefde paps.
Als ik die avond na een fijn gesprek bij haar, haar vader en haar eigenwijze rode kater wegga heb ik het gevoel dat dit wel eens een hele bijzondere geboorte kan gaan worden.
In de maanden die volgen hebben Lauren en ik regelmatig contact omdat het er op lijkt dat de kleine (man, weten we inmiddels) van plan is om te vroeg ter wereld te komen. Met 32 weken ziet het er zelfs naar uit dat hij toch echt geboren zal gaan worden, hij lijkt zich weinig aan te trekken van de weeënremmers. Maar gelukkig besluit hij op het laatste moment toch anders. Lauren moet wel absolute rust houden en hoewel dit best pittig is, levert het haar wel het grootste cadeau op: de baby blijft tegen alle verwachtingen in braaf in haar buik zitten tot ze ruim 37 weken zwanger is.

Op zondag 12 november belt Lauren me aan het begin van de avond met de boodschap dat haar vliezen zijn gebroken. Niet lang daarna laat ze me weten dat ook de weeën zijn begonnen. Het is zover, en ik ben blij voor Lauren want dit is waar ze op hoopte: dat haar baby zou blijven zitten tot 37 weken, en dan mocht ie wat haar betreft ook echt komen. Hij luistert nu dus al goed naar zijn mama : ). Als Wendy, de vriendin van Lauren die ook bij de bevalling aanwezig zal zijn, me laat in de avond belt om te zeggen dat Lauren een ruggenprik heeft gekregen en 4 centimeter ontsluiting heeft, besluit ik op de bank te gaan slapen in afwachting van het telefoontje dat ik die kant op kan komen. Zo weet ik zeker dat ik de rest van de familie niet wakker zal maken als ik straks het huis uit sluip.
Zo slaap ik nog een uurtje. Rond twee uur ben ik in het ziekenhuis. Als ik zachtjes de deur van de donkere verloskamer openmaak zie ik op Laurens gezicht een lach van oor tot oor, zo blij is ze dat haar kindje eraan komt. Wendy ligt nog wat te slapen op het bankje naast haar. Ondanks de ruggenprik moet Lauren van tijd tot tijd haar weeën toch nog wegpuffen. En dat wegpuffen moet steeds vaker en kost steeds meer moeite. Inmiddels is Wendy ook wakker en mag Lauren bij haar steunen om haar weeën op te vangen. Ze houdt Laurens hand vast, haalt haar haar uit haar gezicht en geeft tegendruk op haar rug. Maar dit alles met het grootste respect voor de ‘birth space’ van Lauren, ze laat haar volledig de regie houden. En die neemt ze, gedurende de hele bevalling. Zelden zag ik een vrouw zo volledig en vol overgave haar weeën opvangen, houdingen uitproberen en zich overgeven aan wat haar lichaam haar vertelt. Ogenschijnlijk zonder angst, zonder weerstand. En tussen de weeën door telkens weer die grote glimlach omdat ze weet dat ze steeds dichter bij het moment komt dat haar baby, haar zoon, geboren zal gaan worden. Als ik vrouwen zie bevallen, dan ben ik zo trots op het vrouwelijke deel van de mensheid. Dit doen wij toch maar mooi, dit kunnen wij. Leven geven, en hoe! Ik ben zo blij dat ik dit mag vastleggen, dat ik hier mag zijn om deze vrouwelijke oerkracht te vereeuwigen. Dat dit jongetje later bij het zien van de foto’s zal weten hoe sterk en hoe mooi zijn mama was in de nacht van zijn geboorte.

Ongeveer een uur na mijn aankomst in het ziekenhuis, de weeën worden steeds sterker en sterker door de ruggenprik heen, constateert de verloskundige 9 cm ontsluiting. Wendy juicht, Lauren lacht zo mogelijk nog harder en de verloskundige geeft haar een ‘boks’. Yeah, de laatste centimeter nog en dan is hij er! Als ze druk voelt mag Lauren alvast voorzichtig meepersen om dat laatste randje weg te werken. Het kan best nog even duren en de verloskundige zal over een uurtje terugkomen om te komen kijken. Maar dat haalt ze al niet meer. Op haar knieën zittend op het bed wordt de druk steeds groter en Lauren voelt zelf met haar hand of ze het hoofdje al kan voelen. Ze voelt dat hij eraan komt, dat het nu niet lang meer duurt. De verloskundige komt weer terug en Lauren gaat op handen en knieën zitten. De sfeer is zo sereen en fijn en ik denk dat de baby dit welkom ook voelt want vanaf dan gaat het echt heel vlot. Lauren geeft aan steeds meer druk te voelen, ze kan het niet meer tegenhouden en als ze actief mee gaat persen zien we al gauw de haartjes verschijnen. De verloskundige begeleidt de hand van Lauren weer naar de plek waar ze zijn hoofdje kan voelen. Tussen de persweeën door heerst er een sfeer van rust, geduld en vertrouwen. Iedereen in de kamer wacht op dat grootse moment dat het kindje van Lauren niet meer terugzakt, het moment dat het hoofdje ‘staat’. En dat moment komt gauw. Hoewel Lauren aangeeft dat het brandt, zegt ze later dat ze het eigenlijk erger had verwacht. Nog een goede perswee later zien we een mooi klein hoofdje verschijnen waarna al snel de schoudertjes volgen en de rest van zijn lijfje. Het is precies 4 uur in de ochtend. Meteen zet de kleine Flynn het op een krijsen en de verloskundige geeft hem tussen de benen van Lauren door naar voren waar zij hem in haar armen sluit. Wat een emotie, wat een fantastisch mooi moment is dit. Al die geweldige vrouwen om Lauren en haar zoontje heen. Zoveel liefde en trots en dan dat kleine jongetje, roze en blakend, het middelpunt van het universum. Er rolt een traan over de wang van Lauren, wat is ze blij en trots. Ze heeft het gedaan! Haar zoontje Flynn, hij is er, hij is er echt en ze heeft het helemaal zelf gedaan.

Na bijna tien minuten van knuffelen en bewonderen mag Lauren aan de navelstreng voelen dat deze is uitgeklopt. Hoe bijzonder is het om te zien dat ze daarna als moeder zelf de navelstreng doorknipt en daarmee de fysieke connectie tussen zichzelf en Flynn verbreekt, klaar voor een nieuwe fase samen. Wat een momentje hoor, echt wauw… Ik vind het fantastisch ook om de band te zien die Lauren met haar verloskundige heeft opgebouwd in de afgelopen maanden, en dat ze van haar zoveel ruimte krijgt om de dingen op haar manier te doen. Dat is goud waard.

Na een klein kwartiertje wordt ook de placenta geboren en daarna is het tijd voor Lauren om haar vader te bellen om te vertellen dat hij opa is geworden. Wat een mooi en emotioneel moment weer. In het uur dat volgt mag Flynn heerlijk bij mama liggen. Hij wordt geknuffeld, en nog meer geknuffeld en mag al even aan de borst proberen te drinken. Lauren is op dit moment overduidelijk de gelukkigste vrouw op aarde. Tussen het knuffelen door legt de verloskundige Flynn even op de weegschaal want we zijn nu allemaal wel een beetje nieuwsgierig wat Flynn nu met ruim 37 weken eigenlijk weegt. Het resultaat is 3198 gram op de weegschaal, een supermooi gewicht dus, goed gedaan mama!

Lauren is er niet helemaal zonder een schrammetje vanaf gekomen en moet dus nog gehecht worden. Dat is wel even vervelend, maar ze wordt wederom heel fijn begeleidt. Ze mag in Wendy’s hand knijpen. De verloskundige vertelt haar precies wat ze doet en Lauren houdt ze zich supersterk. Wat wil je ook met zo’n mooie baby als afleiding in je armen. Lauren en Flynn krijgen alle tijd om van deze eerste momenten samen te genieten. En dat doen ze dan ook. Flynn ziet eruit als een heerlijke tevreden baby. Om half 6, anderhalf uur na zijn geboorte, geeft Lauren Flynn, na een dikke kus, heel eventjes uit handen voor de controles terwijl ze trots toekijkt. De controles zijn zoals verwacht helemaal perfect. Hierna mag Lauren Flynn aankleden. Bij haar op bed geeft Lauren haar zoontje in alle rust zelf zijn eerste luiertje aan. Gevolgd door zijn eerste kleertjes, die ze zorgvuldig voor hem heeft uitgezocht. Huilen hoeft Flynn niet, hij is net zo relaxt als zijn mama.

Om 6 uur gaat de deur open en stapt de vader van Lauren de verloskamer binnen. Opa. Dat hij trots is op zijn knappe dochter heb ik tijdens die eerste avond al gezien, maar nu zie ik het opnieuw. De trots straalt van hem af. Trots op Lauren, en nu ook heel erg trots op Flynn, zijn kleinzoon. En op het moment dat Lauren Flynn aan haar vader geeft voel ik mijn ogen vochtig worden. Sommige momenten en mensen doen dat met me, ook al zit er een camera tussen.

Een uur later, om 7 uur, laat ik een intens gelukkige moeder achter met een tevreden baby, slapend in zijn ziekenhuisbedje. Ik zal nog dagen onder de indruk zijn van deze geboorte, van de sfeer die er in de verloskamer hing toen kleine Flynn geboren werd. Van de oerkracht van zijn mama, van de girlpower en de liefde waarmee deze kleine baby werd verwelkomd.

Lieve Lauren, dankjewel dat ik erbij mocht zijn om het geboorteverhaal van Flynn voor jullie vast te leggen. Vergeet nooit hoe sterk je bent. Flynn heeft geboft met jou als zijn moeder en ik hoop dat jullie een heel mooi leven tegemoet gaan samen ♡

Liefs, Cindy

Berichtje van de trotse mama

Wauw! Tranen met tuiten gehuild, je hebt het moment zo goed vast weten te leggen. Ik beleefde de hele bevalling en de eerste momenten daarna op een goede manier opnieuw. Lieve Cindy, nogmaals super bedankt voor alle betrokkenheid en het al veel eerder voor mij klaar staan dan met 38 weken. Je hebt een ontzettend waardevolle herinnering gemaakt voor mij (en Flynn)!