Volg Birth Day op Instagram
Birth Story van Benjamin
Birth Story van Benjamin
Een droom van een thuisbevalling – Uden, 30 augustus 2017 In februari van dit jaar ontvang ik een mailtje van Michelle. Daarin vertelt ze dat ze in mei vorig jaar voor het eerst moeder is geworden van zoontje Morris. Het […]
Een droom van een thuisbevalling – Uden, 30 augustus 2017
In februari van dit jaar ontvang ik een mailtje van Michelle. Daarin vertelt ze dat ze in mei vorig jaar voor het eerst moeder is geworden van zoontje Morris. Het was een prachtige thuisbevalling en binnen zes uur was hij er. Achteraf vind ze het ontzettend jammer dat ze niet wat mooiere fotoโs van die fijne ervaring heeft en ze heeft meteen na de geboorte met zichzelf afgesproken dat ze op zoek zou gaan naar een geboortefotograaf als ze opnieuw in verwachting zou zijn. Inmiddels is dat het geval en wordt het tweede kindje van haar en haar man Koen verwacht rond 9 september. Een kennismakingsafspraak laat nog even op zich wachten. Er komt vanalles tussendoor, waaronder het verdrietige bericht dat de oma van Michelle is overleden. Ik merk in haar berichtjes dat haar oma erg belangrijk voor haar was. Wat naar toch om in zoโn bijzondere periode afscheid te moeten nemen…
Eind april is het dan toch zover en zit ik bij Koen en Michelle aan tafel. Daar vertelt de jonge mama vol enthousiasme en liefde over de geboorte van Morris bijna een jaar geleden en het straalt er gewoon helemaal vanaf hoe trots ze is op die bevalling en op haar gezinnetje. Ook vertelt Michelle dat ze blogt op bijzonderkleinwonder.nl over haar leven als jonge moeder, superleuk (volg haar gerust!). Het wordt echt gezellig en ik voel de klik die nodig is om, toch een beetje samen, het avontuur van de geboorte van hun tweede kindje aan te gaan. En dat blijkt wederzijds wanneer ik een week later mail krijg dat ze hartstikke enthousiast zijn en โheel heelโ graag de geboorte van hun baby door mij willen laten fotograferen. Yes!
Gedurende de zwangerschap houdt Michelle me regelmatig op de hoogte. Ze had al verteld dat Morris is geboren nadat ze vanaf de 38ste week 3 keer was gestript. Omdat Michelle zo tenger is, is het niet waarschijnlijk dat ze dit keer wel de 40 weken gaat volmaken. En inderdaad, ook nu blijkt tegen het eind van de zwangerschap weer dat het echt klaar is. Tot week 35 heeft ze een fantastische zwangerschap, daarna wordt het zwaar. Te zwaar, Michelle zit letterlijk โvolโ baby. Ze krijgt steeds meer last van buikpijn en andere klachten, moet zelfs al een nachtje in het ziekenhuis doorbrengen en daarom wordt ook dit keer besloten om haar vanaf de 38ste week te gaan strippen in de hoop de bevalling op gang te brengen.
Michelle haar liefste wens is een bevalling zoals de eerste. Thuis in hun eigen bed, met haar grote liefde Koen aan haar zij. Ze vertelt dat ze zoveel steun aan hem gehad heeft bij de geboorte van Morris. Ik verheug me op een mooie thuisbevalling en hoop van harte dat het ze gegund is. Hoewel het regelmatig voorkomt dat een gewenste thuisbevalling uiteindelijk toch een ziekenhuisbevalling wordt, geloof ik er nu in dat het zal gaan zoals Michelle het graag wil. Dat straalt ze zelf ook helemaal uit en we spreken af dat we het gewoon gaan afdwingen ; ).
Michelle heeft met 38 weken al 3 centimeter ontsluiting en kan dus gestript worden. Precies zoals bij de geboorte van Morris beginnen ook dit keer weer na poging 3 de (voor)weeรซn. En dat is het moment waarop Michelle mij op woensdagmiddag om 16:03 uur appt. Ze zegt dat ze goede hoop heeft dat vanavond of morgen de bevalling doorzet. Iets wat ik op dat moment ook nog even spannend vind aangezien het bij een andere mama, die al een week is uitgerekend, ook โrommeltโ. Ik bericht dus mijn back-up hoe de situatie hier is. Fijn te weten dat zij voor me klaar staat mocht het nodig zijn.
En dan, nog geen drie kwartier nadat we contact hebben gehad, appt Michelle weer: โOkรฉ. Dit is bizar. Maar mโn vliezen zijn dus gebroken.โ
Omdat de baby vanmorgen bij de controle nog niet was ingedaald moet Michelle gaan liggen en is het afwachten of ze alsnog naar het ziekenhuis zal moeten. De verloskundige is onderweg dus we zullen het zo weten. Ik pak alvast mijn spullen bij elkaar en leg ze in de auto. Alles in mij zegt dat ik me moet voorbereiden op een snelle geboorte.
Het is 17 uur. Ik heb nog niets aan het eten gedaan en vrees dat ik de maaltijd ook niet meer ga halen. Het komt tegenwoordig te regelmatig voor dat ik door een bevalling helemaal niet aan eten toe kom, Arno zet daarom snel de frietpan aan. Maar net op het moment dat de frietjes op tafel komen, om 17:20 uur, laat Michelle me weten dat het koppie vast zit in het bekken en dat ze dus thuis mag blijven, yes! Ze heeft vijf centimeter ontsluiting. Ik zeg dat ik eraan kom. Arno pakt voor mij een broodtrommeltje van Liv, kwakt daar wat frieten in en Liv doet behulpzaam mee door de curryfles ondersteboven boven de frietjes te houden. Zo stap ik in de auto, met รฉรฉn hand het bakje op de bijrijdersstoel vasthoudend zodat ie in een bocht niet door de auto vliegt, haha. Inderdaad, dat was een extreem slecht idee. Ik zet het bakje dus maar naast me op de grond, honger heb ik toch niet daar zorgt de adrenaline wel voor. Later, als ik weer in de auto stap zal blijken dat ook dat een slecht idee was: die frietlucht bwaaah ;-P.
Hoewel ik het best mooi zou vinden fotografeer ik als ik bij mensen thuis kom voor een geboorte nooit de voorkant van het huis. Ik heb liever niet dat de buurt te weten komt dat het baby-time is doordat ik met mijn camera loop te zwaaien. Ik bel dus discreet aan en Koen doet open. Ik mag doorlopen naar boven waar ik in de slaapkamer een relaxt tafereel aantref. Twee verloskundigen zijn bezig met het klaarzetten van alle spullen. Eรฉn van hen is een bekend gezicht voor mij, we hebben al eens samengewerkt bij een thuisbevalling en het is leuk om haar nu zo weer tegen te komen. En dan is daar natuurlijk Michelle, het lijdend voorwerp ; ). Zittend op bed, haar benen wiebelend over de rand, druk bezig een kom havermoutpap naar binnen te lepelen. Als er een wee aan komt geeft ze de kom snel aan Koen omdat ze al haar aandacht nodig heeft voor die wee. Maar eigenlijk kan Koen er ook niks mee aangezien hij zijn handen nodig heeft om Michelle te ondersteunen, dus als de wee weer is weggeรซbt laat Michelle de lepel voor wat die is en zet ze de kom aan haar mond, want honger heeft ze wel!
Ik check het licht in de slaapkamer en mag van Michelle en Koen het gordijn een stukje openschuiven. Daar ben ik blij mee want de dikke gordijnen laten geen licht door en zo valt er toch nog voldoende daglicht naar binnen. In het uur dat volgt is het echt genieten voor de geboortefotograaf, ik kan niet anders zeggen. Want wat zijn ze geweldig samen, die twee. Weeรซn opvangen was nog nooit zo mooi, en dat zeg ik met respect want Michelle werkt echt kei- en keihard en luistert zo goed naar haar lichaam. Ze weet precies wat ze wil, wat ze moet doen en wat ze nodig heeft van Koen. En ik vind dat dus zo enorm knap!
Inmiddels is het tien voor zeven. Michelle krijgt het zwaarder en ze raakt steeds dieper in haar coconnetje. Nog altijd, of misschien wel meer dan ooit, weet ze precies aan te geven wat ze nodig heeft. Haar lichaam lijkt een eigen leven te leiden en er gaat een enorme kracht vanuit. De verloskundige dept haar gezicht met een washandje en Koen wijkt niet van haar zijde.
Rond zeven uur merken we ineens dat het weer buiten is omgeslagen. In plaats van het rustige zonnetje van daarnet regent en waait het flink, het lijkt wel te stormen! Ik duw het raam dat in klapstand staat snel dicht en de verloskundige merkt op dat er in het huis aan de overkant iemand voor het raam lijkt te staan of zitten. Ik zie het niet goed, ik heb mijn lenzen niet in ;), maar er is inderdaad iets zichtbaar in de vorm van een gezicht dus de gordijnen gaan alsnog dicht. Ba-len voor mij, nu zal ik het met het aanwezige lampenlicht moeten doen. Maar niets aan te doen. Wat veel belangrijker is, is dat Michelle inmiddels persdrang heeft. Er wil een baby geboren worden en snel ook! Er zijn maar enkele persweeรซn nodig, nog geen vijf minuten later pakt Michelle met hulp van de verloskundige zelf haar baby aan.
Daar is hij dan, het tweede zoontje van Michelle en Koen. Thuis ter wereld gekomen op de zachte, natuurlijke manier die zijn mama zo vurig gewenst had. De kleine jongen zet eventjes een keel op maar laat zich gemakkelijk weer geruststellen door de troostende armen van zijn geรซmotioneerde mama en papa. De ontlading is groot.
โIk heb het gewoon wรฉรฉr gedaanโ, roept Michelle trots uit. โMan, ik ben hier echt goed in!โ De euforie, de tranen, van geluk, opluchting en ongeloof. Het is waanzinnig gaaf om getuige te zijn van dit intense moment terwijl mijn camera klikt en ik zoveel mogelijk van dit gevoel probeer voor Michelle en Koen, en later voor hun zoontje, vast te leggen.
Na een paar minuten mag Michelle voelen of de navelstreng nog klopt. Ze voelt hem nog heel licht pulseren maar snel daarna is hij uitgeklopt en krijgt Koen de eer, en de schaar, om hem door te knippen. Daarna is het tijd voor het volgende belangrijke moment want Koen en Michelle horen de verloskundige vragen naar de naam van hun zoontje. โBenjamin..,โ zegt Michelle plechtig. โBenjamin. Wilson. Bollen. Wilson, naar oma.โ En dan, dan breekt ze. En ook bij mij springen de tranen in de ogen als Michelle in huilen uitbarst: โDie hoeven we nu niet meer te bellen…โ Dat besef, met dat kleine mannetje warm in haar armen. Wat een heftig moment, iedereen is er stil van.
Als de placenta even later ook netjes volgt en wordt nagekeken is de geboorte compleet en kan het genieten echt gaan beginnen. Michelle en Koen nemen de tijd om hun zoontje eens heel goed te bewonderen. Michelle kan er maar niet over uit dat hij er al is: ‘Ik heb gewoon twรฉรฉ zonen nu, da’s toch niet normaal…’ Benjamin (wat โZoon van het geluk betekentโ, vertelt Koen) mag voor de eerste keer bij Michelle aan de borst. Dan merken we op dat buiten de storm alweer is gaan liggen. Het is nu heel rustig buiten, ook al zo bijzonder: Benjamin is echt geboren tijdens dat ene, stormachtige moment…
Wat volgt lijkt eigenlijk op een klein feestje. Familie wordt gebeld, Benjamin wordt al door de telefoon heen geshowd (leve facetime). Inmiddels kan ik ook opgelucht ademhalen dat โmijnโ zwangere dames niet tegelijk zijn bevallen. Dan wordt Benjamin gewogen, hij weegt 3640 gram. En ook de controles zijn goed, alleen is bij de geboorte het sleutelbeentje โgeknaktโ. Michelle en Koen schrikken ervan: gebroken? De verloskundige legt uit dat dit een onschuldig breukje is dat vaker voorkomt bij babyโtjes en dat dit heel snel geneest. Niets om je zorgen om te hoeven maken, al is het wel iets om rekening mee te houden bij het aankleden want dat kan wat gevoelig zijn. Dat oefenen Michelle en Koen dan ook meteen samen want op bed trekt Koen Benjamin zijn eerste kleertjes aan en Michelle helpt mee.
Als Michelle zich heeft opgefrist is het dan eindelijk tijd voor dat geweldige moment waarop ze zich verheugen: het moment dat de familie komt met… natuurlijk Morris. Zelf nog maar 15 maandjes oud en dan al grote broer, hoe fantastisch is dat? Ik heb natuurlijk al uitgebreid van Michelle gehoord wat een geweldig mannetje Morris is, maar nu kan ik het zelf ook zien. Vol van slaap (het is inmiddels 21 uur geweest dus nachtleven voor Morris), verbazing, verwondering en gewoonweg blij om zijn papa en mama te zien kijkt hij van de baby in Michelles armen, naar mij, naar opa en oma en zijn oom Robin en tante Mees die in de deuropening staan, en weer terug. En al klinkt dit vast allemaal heel perfect en zoet, ik kan er niets anders van maken: als de hele familie binnen is, is de slaapkamer echt gevuld met trots, geluk en liefde. Wat een kleine bofkont is Benjamin dat hij, letterlijk, in dit warme nest geboren is.
Hyper van vermoeidheid en spanning hangt kleine Morris rondom het bed van papa en mama de clown uit. Ook mij vind hij erg interessant en hij komt telkens knuffelen. En ja hoor, damn ben ik effe op slag verliefd…
Als Morris naar zijn bedje wordt gebracht valt hij warempel meteen in slaap. De familie vertrekt en de kraamhulp arriveert. Nu is het ook tijd voor mij om weer naar huis te gaan. Bijkomen van deze droombevalling, want dat was het. En ik weet natuurlijk als geen ander dat het soms echt anders kan lopen. Dat iedere geboorte een uniek verhaal is van kracht, van hoop, van pijn, van strijd, van liefde en van overgave. En dat veiligheid en een gezonde baby en moeder te allen tijde het allerbelangrijkste is. Maar mรจn, wat gun ik iedere vrouw zoโn bevalling en iedere baby zoโn geboorte als die van Michelle en Benjamin…
Michelle en Koen, wat hebben jullie samen, echt samen, een prachtig zoontje op de wereld gezet. Lieve Michelle, wat ben jij tijdens je zwangerschap en bevalling dicht bij jezelf en je baby gebleven. Bewonderenswaardig. Ik heb van jullie genoten en geleerd. Ik ben zo blij dat ik er bij kon zijn om deze ervaring voor jullie te vereeuwigen. Heel, heel veel geluk met z’n viertjes <3
Liefs, Cindy
Volg mij op Instagram