Het tweede wereldwonder – Den Bosch, 12 april 2018

Het verhaal dat voorafgaat aan deze zwangerschap begint voor Brigitte en Alain ruim zes jaar geleden. Brigitte is dan zwanger van hun eerste kindje, zoontje Julian. Deze zwangerschap gaat echter niet over rozen. De baarmoeder van Brigitte waarin haar kindje groeit blijkt dubbelgeklapt: een zeer zeldzame afwijking en levensgevaarlijk voor moeder en kind. Hier komen ze achter bij 24 weken zwangerschap en op dat moment belanden Brigitte en Alain in een onzeker medisch traject waarbij iedere dag dat de baby in haar buik kan blijven van levensbelang is. Uiteindelijk redden ze het na veel spannende momenten wonder boven wonder tot 34 weken, dan moet hij echt worden gehaald. Julian wordt geboren via een klassieke keizersnede waarbij Brigitte onder volledige narcose moet. Een heftige ervaring. Ook de tijd die volgt is zwaar en onzeker als blijkt dat het met Julian niet goed gaat en ze hem bijna alsnog moeten laten gaan. Maar hij is een vechtertje en nu, zes jaar later, is aan niets meer te merken dat hij een prematuurtje is die zo’n pittige start heeft gehad. Julian is een heerlijk kind, maar hoewel ze samen een sterke drie-eenheid zijn is er een grote wens voor een tweede kindje: een broertje of zusje voor Julian.

De oorzaak van de problemen was bij de keizersnede duidelijk geworden: Endometriose. Al voor de zwangerschap was door endometriose de baarmoeder van Brigitte verkleefd geraakt aan haar bekken. Gevolg was dat haar baarmoeder achterover was gaan liggen. Het vruchtje Julian nestelde zich vervolgens precies in het bovenste gedeelte en naarmate hij groeide kwam de baarmoeder steeds verder dubbelgeklapt te liggen. Zoals de meeste vrouwen dacht Brigitte dat endometriose vooral pijnklachten veroorzaakte en verminderde vruchtbaarheid. Bij haar echter zorgde het voor deze zeer complexe zwangerschap. Als ze dit van tevoren had geweten, had ze zich eerst laten opereren.

Na alsnog meerdere operaties om herhaling te voorkomen, krijgen Brigitte en Alain groen licht voor een tweede zwangerschap. Maar een nieuwe zwangerschap blijkt helaas niet vanzelfsprekend. Zwanger worden is daarbij niet het probleem, maar zwanger blijven. Als Brigitte halverwege 2017 weer zwanger blijkt te zijn, is er dan ook nog niet meteen sprake van intense blijdschap. Pas als ze bij de eerste echo een overtuigend knipperend hartje zien begint heel langzaam een gevoel van hoop en later steeds meer vertrouwen dat er toch een broertje of zusje voor Julian bij zal komen.

De zwangerschap van Brigitte wordt nauwlettend in de gaten gehouden. Omdat haar situatie zo zeldzaam is blijft het tot het eind spannend hoe het zal verlopen. Wel weten Alain en Brigitte me al bij de kennismaking te vertellen dat hun kindje met een keizersnede gehaald zal worden, waarschijnlijk rond 38 of 39 weken. Helemaal onbezorgd zwanger zijn zit er helaas niet meer in, daarvoor was de vorige ervaring te traumatisch. Maar naarmate de zwangerschap vordert, en omdat Brigitte zich dit keer echt heel goed voelt, lukt het haar en Alain toch om er van te genieten. Ze zijn enorm dankbaar dat dit hen is gegund en dat het dit keer allemaal zo goed gaat.

Omdat ze van de geboorte van Julian weinig tot niets heeft meegekregen, en ze het hier heel moeilijk mee heeft gehad, wil Brigitte dit keer heel graag de geboorte van begin tot eind laten vastleggen. Hoewel een gentle sectio in de planning staat is er nog altijd een kans dat ze tijdens de operatie alsnog onder volledige narcose zal moeten. Dit weten ze pas op het moment zelf. Het is dan ook echt belangrijk voor Brigitte dat alles die dag wordt vastgelegd zodat ze later de geboorte en de gebeurtenissen rondom de geboorte van hun kindje kan terugzien. Maar zelfs op de dag van de geplande keizersnede op 12 april is nog niet 100% zeker dat ik mee mag de OK op. Door Brigittes voorgeschiedenis en de kans op complicaties die daarmee samenhangt zullen er veel mensen op de OK aanwezig zijn waardoor de kans bestaat dat ik er niet meer bij mag. Dit blijft spannend tot het eind, zelfs mét aanvankelijke toestemming.

Brigitte heeft me laten weten dat ze zich die ochtend op donderdag 12 april om 10:40 uur mogen melden in het ziekenhuis en we hebben afgesproken dat ik mij rond die tijd bij hen zal voegen. In afwachting van de sectio heerst er een fijne sfeer in de verloskamer. Brigitte en Alain zijn duidelijk opgelucht dat de dag is aangebroken en dat ze straks hun kindje in hun armen zullen houden. De opgewonden spanning en het verlangen naar hun baby lijkt sterker dan de angst voor de operatie, dat vind ik knap en heel mooi om te zien. Julian weet niet dat zijn broertje of zusje vandaag geboren wordt, en tegen de meeste mensen hebben Brigitte en Alain verteld dat morgen de dag van de keizersnede is. Zo is de geboorte van de kleine toch nog een beetje hun geheimpje, en een verrassing voor de rest.

Net voordat Brigitte rond half 1 wordt opgehaald krijg ik groen licht (yes!) en mogen we met z’n allen in ons OK pakje naar de voorbereidingsruimte. Daar wordt Brigitte klaargemaakt waarna we nog even moeten wachten tot de OK klaar is voor de sectio. Ondertussen doe ik mijn uiterste best om met mijn camera’s zo onopvallend mogelijk te zijn en vooral niemand in de weg te lopen. Om kwart voor 2 krijgen we een ‘go’ en wanneer ik eenmaal naast Alain en Brigitte op de OK sta, ben ik opgelucht en blij. Nu kan ik de beelden voor ze maken waar zij zo op gehoopt hebben. De herinneringen die Brigitte zo gemist heeft van de geboorte van Julian. Nu duimen dat alles goed zal gaan tijdens de operatie, en dat ze snel hun kleine baby gezond en wel in hun armen zullen hebben. De ruggenprik wordt gezet en de buik van Brigitte krijgt een mooi roze kleurtje (niet voorspellend, het geslacht van de baby is nog een verrassing!). Eenmaal goed ingepakt kan de operatie beginnen. Ik zie aan Brigitte dat ze er helemaal klaar voor is.

Brigitte heeft een verticaal litteken van de geboorte van Julian, en door de zeldzaamheid weten de gynaecologen niet precies hoe ze het daarbinnen zullen aantreffen. Maar uit de geluiden tijdens de operatie maak ik op dat het er goed uitziet, dat is alvast een enorme opluchting. Ik sta aan het voeteneind voor het beste zicht en een OK medewerker probeert behulpzaam om wat meer plaats voor me te maken. Balancerend op mijn tenen vervloek ik in stilte mijn lengte omdat ik maar nét boven de aanreiktafel kan kijken. Dan gaat het ineens snel en komt daar een hoofdje tevoorschijn. Ondanks dat ik op dit moment graag 10 cm groter had willen zijn heb ik goed zicht op het kindje dat uit Brigittes buik wordt getild, en achter het doorschijnende doek zie ik ook de gezichten van Brigitte en Alain terwijl zij zien hoe hun kindje wordt geboren. Een surrealistisch gaaf moment en een droom die werkelijkheid wordt. Als de baby helemaal is geboren snel ik mij naar de andere kant van het doek om vast te kunnen leggen hoe hij aan zijn ouders wordt geshowd. Onderweg houdt de gynaecoloog de kleine jongen (het is een jongetje!) nog even omhoog voor mij, waarbij hij meteen een plasje doet. Dan voeg ik mij bij Brigitte en Alain aan het hoofdeind. Nadat ze hun zoontje even goed hebben kunnen zien en Brigitte door het doek heen met hem heeft mogen ‘knuffelen’ wordt hij achter de schermen goed ingepakt en daarna meteen naar zijn mama gebracht. Dit is haar moment, van haar en Alain. En van Noah, zoals zij hun zoontje zo mooi noemen. Wat een emoties, wat een cadeautje dat zij op deze mooie manier kennis mogen maken met hun tweede kindje. Het is hen zo gegund!
Ook aan deze kant van het doek word ik geholpen om de mooiste foto’s te kunnen maken van dit onbetaalbare moment. Binnen de kortste keren staat er zelfs een krukje voor me klaar ; ). Alain en Brigitte krijgen ondertussen weinig meer mee van hoe de operatie zorgvuldig wordt afgemaakt. Het is zij en hun zoontje, de rest van de wereld bestaat op dit moment even niet meer. Zo fijn dat het op deze manier mogelijk is!

Om 5 voor half 3 wordt Noah, na natuurlijk nog een kusje van mama, even meegenomen voor de controles. Deze worden heel vriendelijk gedaan in het bedje dat slechts een paar meter van Brigitte vandaan staat zodat ze hem niet uit het oog hoeft te verliezen. Dit is ook het moment dat Alain de navelstreng mag ‘doorknippen’ waarna hij zijn zoon zelf weer naar Brigitte brengt. Alles is goed met de kleine jongen en ze kunnen weer onverstoord verder knuffelen en bewonderen. Door mijn lens zie ik Noah zijn gezichtje al gauw veranderen van een beetje verkreukeld koppie bij de geboorte naar een heel gaaf en glad gezichtje. Dat eerste uur veranderen kindjes zo snel! Het is echt een heel mooi jongetje.

Om tien voor 3 verlaten we OK 10 naar de recovery. Als Brigitte is geïnstalleerd kan ze niet meer wachten en wil ze nog maar 1 ding: Julian bellen en hem vertellen dat hij grote broer is geworden! Julian is na school door opa en oma opgehaald. Hij weet nog niet dat vandaag de baby zou komen dus de verrassing is groot. Zo mooi om voor het eerst Alain, Brigitte, Julian en Noah samen te zien, al is het dan nog via een schermpje. Ze spreken af dat hij zo snel mogelijk naar het ziekenhuis komt. Brigitte moet nog even op de recovery blijven tot haar verdoving ver genoeg is gezakt. Ondertussen mag Noah bij mama aan de borst en gaat de glimlach niet meer van het gezicht van Brigitte. Wat een rijkdom, wat een geluk.
Als het eindelijk zover is dat Brigitte terug mag naar de afdeling is het bijna half 5.











Als we uit de lift komen zien we opa en oma al zitten met Julian die een roosje vasthoudt voor mama en een mooie grote ballon voor zijn babybroertje. Hij zal nog tien minuutjes moeten wachten, dan kan hij de kamer binnen waar zijn mama met Noah in de armen klaar ligt voor de eerste echte ontmoeting tussen hun kinderen. Een waar smeltmoment < 3 Julian is een echte trotse grote broer en het moment dat hij Noah mag vasthouden is er eentje om in te lijsten. Samen met opa en oma worden natuurlijk beschuiten met blauwe muisjes gegeten en Julian kijkt zijn ogen uit als de verpleegkundige zijn broertje komt wegen en aankleden. De kleertjes die híj voor de baby heeft uitgekozen.

Als opa, oma en Julian iets na half 6 weer naar huis toe gaan is het ook tijd voor mij om te vertrekken. Het was een spannende dag waar Alain en Brigitte al zo lang met verlangen en spanning naar hebben uitgekeken. De weg hiernaartoe was lang en hobbelig, maar met de kleine Noah gezond in hun armen was het dat allemaal waard.

Lieve Brigitte en Alain, tot het allerlaatste moment wisten we niet zeker of ik mee mocht naar de OK om de geboorte van Noah vast te leggen. Maar vanaf het begin hebben jullie vertrouwen in mij gehad en gezegd dat jullie sowieso wilden dat ik erbij was om de momenten rondom de geboorte van jullie zoontje en de ontmoeting met Julian vast te leggen. Dankjewel daarvoor! Wat ben ik blij dat alles zo goed is gegaan met Brigitte en met Noah. En dat ik de herinneringen heb mogen maken die voor jullie zo belangrijk waren. Ik ben dankbaar voor deze dag en hoop dat jullie voorlopig niet van jullie roze/lichtblauwe wolkje komen. Het geluk is jullie zo gegund. Heel veel geluk met jullie twee prachtige zonen <3

Liefs, Cindy