Klein maar dapper sterrenkijkertje – Gorinchem, 7 mei 2018

In de vroege ochtend van 7 mei krijg ik een berichtje van Reshma dat haar vliezen gebroken zijn. Reshma is 37 weken en 2 dagen zwanger dus ik ben even verbaasd dat alweer het derde baby’tje op rij zich zo vroeg aankondigt terwijl ik officieel nog niet eens voor ze op wacht sta. Zelf is Reshma natuurlijk ook nogal overrompeld. Als ik lees dat ze ook al wat krampen heeft ga ik in mijn hoofd na wat ik voor vandaag allemaal op de planning heb staan. Het is maandag, dan wordt mijn jongste dochter door oma van school gehaald. Ik heb de hele dag gepland voor nabewerkingen en vanavond een afspraak voor een kennismaking. Maar mijn afspraken zijn natuurlijk altijd onder voorbehoud en dat is bij iedereen bekend, het is wat mij betreft dus een prima dagje voor een geboorte. Voor Reshma ben ik blij dat ze de 37 weken net voorbij is omdat ik weet dat ze heel graag thuis wil bevallen, en dat mag nu. Het is het eerste kindje van haar en Jeroen samen, Jeroen heeft al een dochter van veertien.

Al 8 centimeter

De verloskundige komt om 10 uur en geeft aan dat de weeën nog wel wat sterker en regelmatiger moeten worden. Zonder tegenbericht zal ze vanavond om 21 uur terugkomen om te zien hoe het gaat. Omdat Reshma nog helemaal geen voorweeën heeft gehad verwacht de verloskundige dat ze nog een lange weg te gaan hebben. Ik kan weer ontspannen en ga rustig aan het werk.
Om half 1 heeft Jeroen de communicatie overgenomen van Reshma en laat hij me weten dat de weeën nu regelmatiger komen, zo om de vijf minuten. Dan hoor ik een poosje niets, maar om half 3 krijg ik een appje dat de verloskundige er is en Reshma 7/8 centimeter ontsluiting heeft. Terwijl de telefoon naast me ligt hoor ik dat appje echter niet binnenkomen, dus word ik een paar minuten later door Jeroen gebeld met dezelfde boodschap. ‘8 centimeter?? Neeeee…’, hoor ik mijzelf zeggen. Dan herpak ik me, want voor Reshma en Jeroen is dit natuurlijk gewoon goed nieuws, het gaat hier niet om mij. ‘Ik kom er meteen aan! Tot zo, succes!’
Ruim een uur moet ik nog rijden voordat ik in Gorinchem kan zijn. Ruim. Een. Uur! Weten jullie hoe lang dat is als een mama in een paar uur tijd van gebroken vliezen naar 8 cm is gegaan? Tractoren, vrachtwagens, 80-wegen, ik vervloek ze allemaal terwijl ik probeer zo rustig mogelijk te blijven. Mijn TomTom geeft aan dat het toch echt heel weinig uitmaakt hoe snel ik rijd, eerder zal ik er niet zijn en ik kan alleen maar hopen en duimen dat de baby op mij wacht.

Als ik er eindelijk ben parkeer ik mijn auto, gris mijn camera van de bijrijdersstoel en laat verder alles in de auto liggen terwijl Jeroen de deur al voor me openmaakt. Gelukkig, er is nog geen baby! Maar wel volledige ontsluiting dus Reshma mag wel al actief gaan persen. Ik schop mijn All Stars uit en we lopen naar boven, waar ik nu bij dat hoge bed natuurlijk mijn krukje mis dat ik in mijn haast achterin de auto heb laten staan. Maar ik durf nu niet meer weg. Reshma ligt op bed en Jeroen kruipt naast haar. Het is 15:45 uur, de kraamverzorgster is er ook al, dus nu is het geboorteteam compleet en dat moet een rustgevende gedachte zijn. Kom maar op met die baby : ).

pittige persfase

De verloskundige helpt Reshma om de juiste kant op de persen, want dat is best nog even wennen als je ineens van weeën opvangen naar persen moet. Ze doet het fantastisch, maar vind het wel pittig en vraagt na een paar keer persen al hoelang dit eigenlijk nog gaat duren? De verloskundige antwoordt dat je bij een eerste kindje wel tot 2 uur nodig kunt en mag hebben om het kindje geboren te laten worden. Dit vindt Reshma onoverkomelijk lang. Maar hopelijk is het niet nodig, het kan natuurlijk ook snel gaan.
Na een uur hard werken waarbij Jeroen haar heel goed helpt door haar been vast te houden en zijn hand beschikbaar te stellen om in te knijpen, vindt Reshma het niet leuk meer. ‘Erin ging makkelijker’, zegt ze droog. De verloskundige vraagt haar of ze het misschien op de baarkruk wil proberen, de zwaartekracht kan dan meehelpen.

Sterrenkijkertje!

Op de baarkruk en met Jeroen als steun achter haar lijkt het kindje wat dieper te zakken. Maar nog niet voldoende om geboren te worden en na twintig minuten wil Reshma toch graag weer terug op bed. Ze moet er heel erg hard voor werken en het is maar goed dat Reshma om kwart voor 4 nog niet wist dat ze echt de volle 2 uur nodig zou hebben. Maar dan komt daar toch echt om 17:43 een hoofdje tevoorschijn. En meteen weten we ook waarom het zo zwaar was voor Reshma om haar kindje eruit te krijgen. De kleine meid kijkt namelijk naar boven, rechtstreeks met grote ogen (en nog een beetje scheel ;)) de lens van de camera in. Ze is een sterrenkijkertje! Dat betekent dat ze met haar gezichtje omhoog kijkt en die positie is een stuk lastiger voor mama om haar kindje eruit te krijgen. Wauw, wat knap van Reshma dat ze haar eerste kindje als sterrenkijkertje helemaal zelf ter wereld brengt.

Ze is er echt

Nog wat beduusd kijkt Reshma naar het kleine mensje dat op haar borst wordt gelegd. Jeroen straalt van oor tot oor. De verloskundige wrijft het meisje even over haar rug en dan begint ze zacht te huilen terwijl ze nog steeds met grote ogen de wereld in kijkt, recht het hart van haar papa en mama in. Op haar hoofdje zit een bult van de wat moeilijke gang door het geboortekanaal, maar dat trekt al snel bij. Rose, zoals de kleine meid gaat heten, krijgt een muts op en mag zo lekker bij mama blijven liggen als Jeroen na een kleine 10 minuutjes de navelstreng doorknipt. De placenta zit nog goed vast, maar gelukkig wordt ook deze zo’n 20 minuten na de geboorte van Rose probleemloos geboren. Nu kan het genieten echt beginnen, en ik zie aan Reshma dat ze begint te beseffen dat ze het echt gedaan heeft. Dat haar kleine meisje geboren is, dat ze heerlijk in haar bed ligt naast de man van haar leven en met hun dochter op haar buik. Na een poosje laten we Rose, Jeroen en Reshma even met z’n drietjes alleen om in alle rust te kunnen genieten van elkaar. Ondertussen gaan wij beneden wat koud water drinken, wat inmiddels erg welkom is want met 30 graden heeft Rose een extreem warme dag uitgekozen om geboren te worden.

Wat is er aan de hand?

Als ik weer boven kom zie ik een heel gelukkig papa en mama. Jeroen en Reshma vragen zich af wat het sterrenbeeld van Rose nu eigenlijk is, en Jeroen zoekt het op. Rose is een Stiertje! Betrouwbaar, doelgericht, toegewijd en met een enorme wilskracht : ).
Maar dan neemt de verloskundige Rose over van Reshma om de controles te gaan doen. Het is net 19 uur geweest, en dit is het moment dat er even een sluier trekt voor de roze wolk waarop Jeroen en Reshma met hun dochtertje zitten. De beentjes van Rose blijken namelijk wel in een heel vreemde hoek te liggen… Dat is even flink schrikken. De verloskundige legt Rose op bed en samen met de kraamverzorgster onderzoekt ze hoe het nu eigenlijk zit met die kleine beentjes. Het rechterbeen lijkt wel precies de andere kant op te buigen dan logischerwijs hoort bij een knietje. Ze kan haar knietjes gelukkig wel ook normaal buigen, maar als je het beentje loslaat dan schiet het dus weer terug in die vreemde tegengestelde positie. Kindjes die in een stuit liggen laten ook soms zo’n houding zien waarbij de voetjes bij de oren liggen, maar bij Rose lijkt het net nog even extra ver door te buigen waardoor we er toch wel allemaal een beetje van schrikken. Rose laat ook duidelijk merken dat ze er last van heeft als je aan haar beentjes komt. De verloskundige vermoedt dat het te maken zal hebben met een afwijkende houding waarin Rose in Reshma’s buik moet hebben gezeten, maar voor de zekerheid gaat ze toch even bellen met de orthopeed in het ziekenhuis. Gelukkig maakt deze zich na het verhaal van de verloskundige ook niet direct heel veel zorgen, en mogen Jeroen en Reshma morgenochtend met Rose op het spreekuur komen. Voor nu is dat dus wel een opluchting. Geen grote spoed, het is alleen wel akelig en zielig te merken dat Rose toch wel echt pijn heeft aan haar beentjes. De controles zijn verder gelukkig helemaal goed. Rose is een klein en fijn meisje, ze weegt 2620 gram, maar ziet er helemaal gezond uit.

Lekker bij papa

Na de controles mag Rose lekker bij papa, huid op huid op zijn blote borst. Reshma kan zich nu even opfrissen en genieten van de aanblik van haar man en dochter samen. Wat heerlijk vind ik het om te zien als jonge ouders zo lekker thuis hun kindje mogen krijgen en niet meer hoeven te verplaatsen. In je eigen slaapkamer kunnen zijn en blijven, hoe fijn is dat. Als Reshma heeft gedoucht en een deel van de familie al beneden zit te popelen om kennis te maken met de kleine meid, is het tijd om haar aan te kleden. Het is inmiddels bijna 20 uur. Terwijl Reshma haar dochter op het aankleedkussen op bed bewondert, valt er door de laagstaande zon heel bijzonder licht door het slaapkamerraam. Daar maak ik dankbaar gebruik van : ).
Het aantrekken van het luiertje en de kleertjes is met de beentjes van Rose wel even puzzelen. Maar de kraamverzorgster doet het heel voorzichtig en gelukkig lukt het zonder haar te veel pijn te doen.

Welkom in de familie

En dan mag eindelijk de visite naar boven komen. Opa’s en oma’s, (schoon)broers en (schoon)zus, met het vierjarig nichtje van Rose voorop. In haar handjes een mooie ballon met Disneyprinsessen, maar ze vindt het zo spannend allemaal dat ze het liefst een beetje op afstand blijft toekijken. Met de komst van de familie, en vooral bij het zien van haar moeder, komen ook de emoties bij Reshma. En haar vader is net vandaag teruggekomen uit Suriname. Wat een fantastisch welkom terug in Nederland voor hem, met de komst van zijn kleinkind! De nu al supertrotse grote zus van Rose is toevallig net op vakantie dus zij kan er vandaag helaas nog niet bij zijn om haar kleine zusje te bewonderen.

Nadat Rose haar allereerste flesje heeft gekregen wordt de champagne ontkurkt en wordt er gezamenlijk een toast uitgebracht op de geboorte van de kleine Rose. Welkom op de wereld! Zoveel liefde ♡.

Ik maak nog wat foto’s van een slapend Rose’je. Dan verlaat ik een slaapkamer vol liefde, en trek ik rond kwart over negen mijn schoenen weer aan en de deur achter mij dicht.

Lieve Reshma en Jeroen,

Wat een onverwacht vroege en snelle komst van jullie lieve kleine meisje Rose. Ik ben heel blij dat ik op tijd was om vast te kunnen leggen hoe jullie haar ter wereld brachten, zo warm en liefdevol in jullie eigen bed. De zorgen om haar beentjes zijn gelukkig inmiddels naar de achtergrond want dit komt helemaal goed. Heel veel liefde en geluk gewenst.

X Cindy