‘I look above to the full moon in the sky
And the whole world becomes
Just you and I’

Op de ochtend van de dag dat de maan de kortste afstand tot de aarde bereikt, krijg ik om iets voor negen een appje van Marlieke: ‘Ik denk dat het vandaag gaat gebeuren. Net gedoucht en de weeën blijven, dat was andere dagen bij de voorweeën niet. Ik hou je op de hoogte.’
Wat een heerlijke timing!, denk ik. Maandagmorgen, voorlopig nog kans op daglicht bij de geboorte, mijn jongste net met opa mee en ik heb een thuiswerkdagje in de planning dus als het nodig is kan ik meteen in de auto springen. En o, ik ben natuurlijk ook blij voor Marlieke ;)) want ze is al ruim 41 weken zwanger dus zij en Peter zitten inmiddels echt te wachten wanneer hun eerste kindje zich zal aankondigen.

Ik heb het gevoel dat het bij Marlieke wel eens snel zou kunnen gaan als het doorzet. Waarschijnlijk komt dat gewoon doordat ik een uur en tien minuten zal moeten rijden naar het geboortecentrum in Breda, waar Marlieke graag wil bevallen, en ik daar een beetje zenuwachtig van word. Daarom besluit ik om alvast in de auto te stappen. Laptop mee, proviand, en mijn to-do lijstje voor vandaag. Want het kan ook zomaar níet gaan gebeuren en dan kan ik toch gewoon ergens gaan zitten werken en rijd ik straks wel weer naar huis. Maar dat is niet wat ik verwacht. Ik zet nog een was aan en wacht tot mijn oudste dochter de deur uit is en dan ben ik om 10 uur zover dat ik in alle rust richting Breda kan gaan. Behalve dan dat op dat moment de telefoon gaat. Peter: ‘Marlieke heeft 6 cm ontsluiting en we gaan nu naar het ziekenhuis. Kom je deze kant op?’ Neeeeee!, denk ik. Zie je wel ik had gewoon een uur geleden meteen moeten gaan rijden. Zes centimeter al, en die laatste centimeters kunnen heel snel gaan!

Een uur en tien minuten rijden als je bang bent te laat te komen is niet fijn. Gelukkig is het niet heel druk op de weg, ik rijd dan ook soms fors te hard en wanneer ik eindelijk bij het ziekenhuis aankom zijn alle parkeerplekken bezet. Als het stoom zo’n beetje uit mijn oren komt zie ik een bekend gezicht. Peter! ‘Ben ik te laat?’, vraag ik meteen maar dat is gelukkig niet zo. Wel zegt hij dat Marlieke het zwaar heeft. Ze heeft nu 7 cm ontsluiting. De baby had in het vruchtwater gepoept waardoor ze niet in het geboortecentrum zijn, maar op de verloskamer.
Voor me komt gelukkig net een plekje vrij dus ik parkeer snel de auto en loop met Peter mee naar binnen, naar de verloskamer waar Marlieke haar weeën opvangt.

Zelden heb ik een vrouw zo beheerst haar weeën zien opvangen, het verbaast me dan ook dat Marlieke even later bij de verloskundige aangeeft dat ze een ruggenprik wil. Zo rustig als ze oogt, zoveel pijn blijkt ze te hebben. Als iedereen weer uit de kamer is vraagt Peter het dan ook voor de zekerheid nog even na: ‘Een ruggenprik schat? Weet je het zeker?’ Marlieke weet het heel zeker. Als hij haar even later voor de ruggenprik moet achterlaten bij de OK-deuren, kan ik zien dat hij dat niet gemakkelijk vindt.
Terug op de kamer is alleen ook maar zo alleen, dus gaat Peter nog even een paar dingen regelen voor zijn werk nu hij weet dat hij voorlopig andere dingen te doen heeft. Tja je bent ondernemer of je bent het niet, hè? En het is ook wel leuk om mensen op het verkeerde been te zetten: Bevallen? Nee, Peter is gewoon aan het werk, niks aan de hand ;))

Een half uurtje later, tegen half 1, ziet Peter een heel andere Marlieke binnenkomen. Ze kan weer lachen. Ze voelt de weeën wel nog wat golven, maar de scherpte is eraf. Ik zie de opgetogen spanning tussen de twee als zij zich realiseren dat het vandaag echt gaat gebeuren! Marlieke probeert nog wat te slapen maar na een poosje geeft ze aan dat de weeën anders voelen, dat ze druk voelt. Dat is een goed teken! De verloskundige komt en zegt dat Marlieke bij de weeën druk mag gaan meegeven als ze dat zo voelt. Niet lang daarna, om 14 uur, mag ze actief gaan persen. Eerst op haar rug, dan op haar zij omdat de kleine het niet zo prettig vindt, en dan weer op haar rug. Er komt een enorme kracht vrij bij Marlieke en ze volgt de aanwijzingen van de verloskundige perfect op waardoor bij iedere wee een klein stukje meer te zien is van het hoofdje. Ik heb het geluk dat ik aan de juiste kant sta want om 14:47 uur zie ik een prachtig gezichtje met bolle wangen verschijnen! En ik zie Peter en Marlieke vol verwondering kijken naar dat kleine jongetje dat op Marliekes buik wordt gelegd: hun zoon!

Omdat hij een flinke jongen is van bijna negen pond moet zijn suikerspiegel extra gecontroleerd worden en zullen ze een nachtje in het ziekenhuis moeten blijven. Maar Peter en Marlieke maken zich geen zorgen om hem want ze waren zelf ook allebei zware baby’s. Al snel ligt Marlieke met Boan aan haar borst alsof ze nooit anders heeft gedaan, en alsof hij er altijd al geweest is. Zo mooi om te zien. Dan mag Marlieke douchen en worden ze naar de kraamafdeling gebracht. De familie wordt gebeld en ik blijf nog even om ook dat ontroerende moment van hun ontmoeting met Boan vast te leggen.

Tegen acht uur is het tijd voor mij om naar huis te gaan. De supermaan ga ik door de bewolking niet meer zien, maar dat hoeft ook niet want Boan heeft de wereld vandaag een klein beetje meer laten stralen.

Lieve Marlieke, Peter en Boan, heel veel geluk met z’n drietjes!

Liefs, Cindy

Berichtje van de trotse ouders