Een heftige start – Veldhoven, 24 april 2018

Op vrijdagavond 20 april word ik gebeld door Floor. Ze vertelt me dat ze is opgenomen in het ziekenhuis in verband met zwangerschapsvergiftinging en omdat ze heel veel vocht vasthoudt. Het plan was om haar daarom na het weekend in te leiden, maar zojuist zijn in het ziekenhuis haar vliezen spontaan gebroken. Haar zoontje vindt kennelijk ook dat hij er klaar voor is, maar aanstaande dinsdag is Floor pas 37 weken. Dus als de bevalling nu doorzet zou dat betekenen dat haar kindje prematuur geboren zal gaan worden. Ik kan horen dat ze het heel spannend vindt allemaal, maar ze klinkt ook vastberaden: hoewel ze de laatste tijd twijfelde of ze een natuurlijke bevalling lichamelijk wel zou aankunnen (Floor heeft een spierziekte) wil ze er nu helemaal voor gaan.
Vooralsnog heeft Floor nog geen weeën dus zal het afwachten zijn. Omdat ze haar kindje zal gaan opvoeden zonder partner blijft haar moeder bij haar. Fijn dat ze niet alleen in het ziekenhuis hoeft te blijven nu het zo spannend is allemaal.
Het weekend gaat voorbij zonder dat er veel gebeurt. Er komt voor mij zelfs nog een baby’tje ‘tussendoor’ want zaterdagnacht krijg ik een appje en waar ik natuurlijk denk dat dat Floor zal zijn, is het een andere mama met gebroken vliezen waarbij de geboorte wél meteen doorzet en op zondagmiddag wordt daar een mooi jongetje geboren. Op dat moment ben ik dus wel heel even blij dat de baby van Floor nog even op zich heeft laten wachten.
Floor houdt me heel goed op de hoogte. Ze krijgt wel steeds meer last van wat op weeën lijkt, maar die zetten telkens maar niet goed door. Heel vermoeiend en spannend allemaal, Floor is er nu toch echt wel klaar voor, en ook klaar mee. Haar buik neemt inmiddels, mede door het vocht, enorme proporties aan en dat maakt het allemaal niet gemakkelijker.

ingeleid

Op maandag 23 april is er nog geen baby dus wordt de bevalling kunstmatig in gang gezet. Floor belt me rond half 11 dat ze op dat moment 4 à 5 centimeter ontsluiting heeft, maar klinkt daarbij nog heel rustig en niet als een vrouw die volop aan het bevallen is. Toch maak ik aanstalten om die kant op te gaan en om half 1 ben ik bij Floor en haar moeder op verloskamer 5. Floor staat naast het bed. Ze lacht en kletst nog volop. Nu er eindelijk weer echt iets gebeurt heeft ze haar moed weer bij elkaar geraapt om er helemaal voor te gaan. Regelmatig heeft ze een wee. Die vangt ze echter zo rustig op dat het bijna lijkt alsof er nog steeds weinig gebeurt. Toch blijkt ze een uur later al op 6 centimeter te zitten, dat gaat goed zeg.
Maar dan, bijna vanuit het niets lijkt wel, worden de weeën van Floor plots toch erg pijnlijk en lang. Haar moeder, die heel even weg is geweest om een hapje te eten, komt terug en treft een heel andere Floor aan dan toen ze een half uurtje geleden wegging. Ik zie hoe moeilijk ze het vindt om haar dochter zo in pijn te zien. Als de verloskundige komt kijken vraagt Floor om een ruggenprik. Maar omdat ze nog aan de weeënopwekkers zit besluit de verloskundige om die eerst naar beneden te zetten. Nu het lichaam van Floor het kennelijk zelf heeft overgenomen, maakt de synto de weeën misschien onnodig heftig.
De synto wordt uiteindelijk helemaal gestopt en de verpleegkundige blijft bij Floor om haar te helpen en te coachen bij het opvangen van de weeën. Voor het baby’tje is het beter als Floor op haar zij gaat liggen, dus dat doet ze. Niet lang daarna meet de verloskundige al 7/8 cm ontsluiting. Dat gaat dus snel, maar voor die laatste centimeters kiest Floor toch voor een ruggenprik, ze kan het niet meer volhouden en raakt af en toe flink in paniek door de pijn en angst die haar overspoelt.

nog steeds acht centimeter

Om kwart over 3 vertrekt Floor naar de OK voor de ruggenprik. Omdat die laatste centimeters soms vlug kunnen gaan maak ik me stiekem een beetje zorgen dat ze straks onderweg of op de OK haar baby’tje zal krijgen en dat ik er dan niet bij zal zijn. Maar met die verwachting van een snelle bevalling blijk ik er flink naast te zitten…

Om kwart over 4 komt Floor weer terug van de OK. Er is geen pijn meer maar rust, en om Floor die rust ook te gunnen ga ik naar beneden om wat te eten en te werken. Een hele tijd hoor ik niets dus ik ga er vanuit dat Floor misschien lekker in slaap is gevallen. Ik hoop het. Als ik om kwart over 6 toch even ga kijken zie ik dat haar vader er is om zijn dochter te steunen. Wat is familie toch belangrijk op zulke intense momenten.
De ontsluiting is inmiddels nog maar weinig gevorderd. 8 centimeter. Aan het CTG is te zien dat het kindje het soms zwaar heeft. Daarom wordt besloten om de 20 minuten een mbo (microbloedonderzoek) te doen. Daarbij wordt een beetje bloed afgenomen van het hoofdje van de baby om de zuurgraad te bepalen. Zo kunnen ze, nog specifieker dan met het CTG, zien hoe het met hem gaat. Gelukkig laat de uitslag van het mbo keer op keer zien dat het nog goed gaat met de baby, maar de bevalling wil helaas nog steeds niet vorderen en Floor krijgt het lichamelijk en mentaal heel zwaar te verduren. Ze heeft inmiddels bijna volledige ontsluiting maar het kindje zit nog hoog in het geboortekanaal. Floor mag zachtjes meepersen als ze druk voelt, maar het kindje moet nog verder zakken voordat het zin heeft actief te gaan persen. Haar moeder wijkt geen seconde van haar dochters zijde. Ze houdt haar hand vast, probeert alles te volgen van wat er om hen heen gebeurt, en ik zie hoe machteloos zij zich voelt bij de situatie. Kon ze maar iets doen voor Floor, kon ze het maar even overnemen. Zelf heeft ze ook hele zware bevallingen gehad dus ze weet wat Floor nu doormaakt en dat doet haar pijn. Ook de vader van Floor heeft het zwaar zijn dochter zo te zien, discreet achter het gordijn van de verloskamer waakt hij de hele tijd over haar.

toch een keizersnede?

Het is al bijna middernacht als Floor actief moet gaan persen. Ze is inmiddels zo moe maar ze geeft alles wat ze in zich heeft om haar kindje te laten zakken. Hij blijft echter te hoog zitten en het wil niet lukken. Waar we vanmiddag nog allemaal dachten dat dit kindje vandaag nog geboren zou worden, gaat 23 april ondertussen toch over in 24 april en terwijl Floor aan het eind van haar Latijn is gaat het medisch personeel overleggen voor de volgende stap. Het laatste mbo was niet goed en het is duidelijk dat dit kindje nu zo snel mogelijk moet worden geboren. Ik wissel alvast mijn lens omdat we nu allemaal een keizersnede verwachten. De moeder van Floor heeft al aangegeven dat ik dan in haar plaats mee zou moeten gaan naar de OK, omdat ze weet hoe belangrijk de foto’s voor Floor zullen zijn. Het ontroert mij enorm dat zij ook op zo’n belangrijk moment nog zo onbaatzuchtig is en enkel denkt aan de wensen van haar dochter en wat goed is voor Floor.

schouderdystocie!

Maar als ze terugkomen blijkt dat Floor toch niet naar de OK gaat maar dat de baby met een vacuüm gehaald gaat worden. Dat is even overschakelen, ook voor Floor. Maar ze geeft opnieuw alles wat ze nog in zich heeft en ik voel niets dan respect voor deze jonge mama terwijl ik vastleg wat er gebeurt. Er zijn drie volle persweeën en heel veel man(vrouw)kracht voor nodig om het hoofdje geboren te laten worden. Maar dan… dan gebeurt hetgeen wat precies níet mag gebeuren. Het kindje blijft met zijn schoudertje haken achter het schaambeen van Floor: schouderdystocie! Er wordt alarm geslagen en binnen no-time staat de verloskamer vol met medisch personeel en helpen zij mee, door onder andere Floor haar houding te veranderen, om zo het schoudertje los te krijgen. Er wordt uit alle macht gewerkt en in mijn hoofd zeg ik schietgebedjes op om het alsjeblieft te laten lukken. En goddank, om 01:23 uur wordt dan toch eindelijk, eindelijk een klein jongetje geboren… Scottie ♡

Het mooiste geluid van de wereld

Scottie wordt heel even op de buik van Floor gelegd maar dan snel afgenaveld en meegenomen om aan de andere kant van de verloskamer zuurstof te geven en hem te prikkelen om te gaan ademen. Het ventje heeft het zichtbaar zwaar met zijn heftige en plotselinge komst op de wereld. Ik zie Scotties kersverse opa en oma doodsangsten uitstaan als ze hun prachtige kleinzoon zo stilletjes zien liggen tussen de zorgzame verpleegsters die hem hebben opgevangen en nu hun best doen om hem zo snel mogelijk ‘op gang te krijgen’. Als Scottie dan toch eindelijk heel zachtjes begint te huilen, is dat het mooiste geluid van de wereld. Ik ben blij dat ik even later kan vastleggen hoe opa uiteindelijk toch nog met een trotse glimlach de navelstreng van zijn kleinzoon (verder) af mag knippen. Hoe spannend het ook is geweest allemaal, en nog steeds is, dit moment is er een met een gouden randje.

Even bij mama

Floor lijkt inmiddels nog niet helemaal te beseffen wat er allemaal is gebeurd en dat ze zojuist moeder is geworden van haar prachtige zoon. Zodra het mogelijk is legt de verloskundige Scottie daarom waar hij hoort: bij Floor in haar armen. Eindelijk kan ze hem voor het eerst vasthouden en voelen! Een onwerkelijk moment voor Floor. Een moment dat ook maar kort duurt want Scottie blijft kreunen, een teken dat hij het nog moeilijk heeft en daarom wordt hij in de couveuse naar de kinderafdeling gebracht. Ik mag gelukkig mee om foto’s te maken terwijl Floor nog op de verloskamer achterblijft omdat ze na de heftige geboorte flink wat hechtingen nodig heeft.

Flink ventje en onzekerheid

Op de kinderafdeling wordt Scottie gewogen: 3405 gram, wauw wat een flink jongetje voor zijn 37 weken- termijn (die hij nu toch nog nét gehaald heeft). Hij heeft dan ook heerlijke bolle wangetjes.
Er wordt een infuus aangebracht, eerst in zijn handje maar dat wil niet zo lukken dus dan toch ook maar in zijn hoofdje. Zijn gezwollen hoofdje, er wordt gelukkig heel voorzichtig en liefdevol met hem omgegaan. Zijn reflexen werken nog niet goed en hij gebruikt zijn rechterarmpje niet, waarschijnlijk als gevolg van de schouderdystocie. Hoe dit gaat verlopen, hoe het de komende uren en dagen werkelijk met Scottie zal gaan, is nu nog een grote onzekerheid.

Eindelijk herenigd

Als Floor eindelijk naar haar zoontje toe kan is het al bijna 4 uur in de ochtend. Scottie is inmiddels in slaap gevallen in de couveuse en Floor besluit hem maar rustig te laten liggen om bij te komen van de bevalling en alles eromheen. Ze mag vannacht wel bij hem blijven gelukkig, en ook haar moeder mag blijven. Zo kunnen ze allemaal even proberen bij te komen van deze heftige ervaring, die ook bij Floor lichamelijk en geestelijk zijn sporen heeft nagelaten.
In het bijna pikdonker maak ik nog wat foto’s van Floor die door het deurtje van de couveuse voorzichtig en liefdevol Scotties huidje streelt. En dan ga ik ook naar huis. Ik ben op, onder de indruk van deze lange en heftige dag.

tranen en opluchting

De volgende dag, als ik aan tafel zit met mijn gezin en een appje binnenkrijg van Floor, rollen ineens de tranen over mijn wangen en komen ook bij mij de emoties eruit. Ja, ik heb het allermooiste beroep van de wereld. Maar net als medisch personeel krijgt ook een geboortefotograaf in haar werk soms heel wat te zien en te verwerken. En daar horen soms ook tranen bij.
Ik ben opgelucht als ik in de dagen die volgen heel voorzichtig steeds positievere berichtjes krijg van Floor, tot het moment waarop ze na twee weken ziekenhuis samen naar huis toe mogen. Dat is ook voor mij een heel speciaal moment. Dit keer heb ik mij echt veel zorgen gemaakt om een kindje en mama en het is ook voor mij een enorme opluchting om te weten dat het goedkomt.

Lieve Floor, je hebt Scottie niet cadeau gekregen, maar wat is hij een cadeautje. Wat een powermama ben jij, hoe jij hebt gevochten hebt om hem op de wereld te krijgen. De strijd is nog niet helemaal gestreden maar ik ben zo blij te weten dat het uiteindelijk goed zal komen. Fijn ook dat ik nog even met Scottie heb mogen knuffelen toen jullie weer thuis waren.
Jullie komen er wel, jij en Scottie samen met je lieve ouders. Heel veel geluk!

Liefs, Cindy

 

Reactie van de trotse mama

Tranen, tranen, tranen zonder woorden. Ik ben zelden sprakeloos, maar dit greep me heel erg aan. Heel mooi detailgerichte foto’s waar je ook de emoties mooi aan af kunt zien. Je bent heel liefdevol en professioneel. Je maakt een prachtige reportage terwijl je op de achtergrond blijft en dat vind ik bijzonder. Een hele dikke kus en knuffel van mij en Scottie!