Klein broertje lief – Wijchen, 20 juni 2018

** wegens privacy zijn de namen van de ouders vervangen door ‘papa’ en ‘mama’. Verloskundige en kraamverzorgende hebben
ook toestemming gegeven voor publicatie  **

Op woensdagochtend om tien minuten over half zeven gaat mijn telefoon. Ik zat er al min of meer op te wachten want de mama waarvoor ik op wacht sta was afgelopen zaterdag uitgerekend en de laatste dagen was het een beetje onrustig allemaal. Ze sliep slecht, voelde zich lichamelijk niet meer zo geweldig en was er eigenlijk wel een beetje klaar mee. Ik ben dus blij voor ze als papa zegt dat mama 3 centimeter ontsluiting heeft en dat de bevalling nu echt is begonnen. Ik hoef niet direct die kant op te komen maar ik kan me wel alvast gaan voorbereiden. We spreken af contact te houden en om half 9 breng ik zelf Liv naar school. Als er daarna 4 centimeter ontsluiting is maak ik rustig alles klaar om naar Wijchen te gaan. Rond 10 uur ben ik bij ze. Papa maakt de deur open en ik mag doorlopen naar boven. De verloskundige is er ook en mama staat met haar mooie bolle buik naast het bed. Afwisselend staand en zittend vangt ze haar weeën op die al best regelmatig komen. Tussendoor eet ze haar noodles ; )
‘Je kunt al zien wat het is’, zegt ze ineens tussen de weeën door tegen mij en ik kijk om me heen. Tussen de spullen van de verloskundige, die op een strijkplank achter het bed klaarliggen, zie ik ze: de babykleertjes. Een zwart broekje, grijs mutsje en een schattig stoer truitje met legermotief. Een jongen! Voor mama zal hij haar eerste kindje zijn, of eigenlijk haar eerste biologische kindje want ze is stapelgek op het zoontje van papa. Die dus een broertje krijgt! En mama heeft zijn eerste kleertjes helemaal zelf gemaakt, wat superknap en leuk.

Mama’s lichaam houdt door de zwangerschap veel vocht vast en haar voeten zijn dan ook erg gezwollen. Masseren verlicht de pijn dus papa gaat massageolie halen en even later zit hij als een pro tussen de weeën door haar voeten te masseren.
Als de verloskundige rond 10:40 uur opnieuw toucheert blijkt de ontsluiting niet zoveel te zijn gevorderd. Er is nog steeds 4 centimeter. Wat niet wil zeggen dat de weeën niets doen, maar gezien de vermoeidheid van mama zou het nu wel wat vlotter mogen gaan. De vliezen staan nog, dus daar valt nog wel iets te halen, maar met het breken van de vliezen wordt vaak ook de pijn heviger en daarom wil de verloskundige daar liever nog even mee wachten. Ze stelt voor dat mama gaat proberen te plassen omdat een volle blaas de ontsluiting kan remmen, en dat lijkt inderdaad een goede zet want de weeën worden meteen sterker.
Mama gaat op bed liggen. De hartslag van de baby wordt gecontroleerd en papa maakt een kruik voor mama die het vooral heel koud heeft en van tijd tot tijd flink ligt te bibberen. Het is nu vooral belangrijk om het haar comfortabel te maken en haar rust te bieden om weer een beetje terug te kunnen raken in haar ‘bevallingsbubbel’. Mama vindt het namelijk wel gezellig om lekker wat te kletsen, maar die rust heeft ze nu toch nodig, en de baby ook.
Om half 12 ga ik daarom naar beneden om mama en papa hun rust te gunnen. Hondje Caatje komt nieuwsgierig kijken, snuffelt aan mijn camera en gaat dan in haar mandje liggen slapen. Ze lijkt het wel best te vinden. Zou ze weten dat ze zich rustig moet houden? Dat er boven belangrijke dingen staan te gebeuren?

Een uur later besluiten mama en de verloskundige samen om toch de vliezen te gaan breken. Als het vruchtwater helder blijkt te zijn krijgt mama het even te kwaad, zo opgelucht is ze. Kennelijk was ze er stiekem toch best bang voor dat de baby in het vruchtwater gepoept zou hebben, een teken dat de kleine het niet meer zo fijn heeft. Omdat mama in de kraamzorg heeft gewerkt weet zij als geen ander wat dat zou betekenen: dan zou ze naar het ziekenhuis moeten. Maar nu staat niets meer haar gedroomde thuisbevalling in de weg en dat lijkt een goede motivatie, ook voor de weeën, om nu keihard door te gaan zetten.

Papa helpt mama onder de douche. Met de sproeier laat hij het warme water over haar rug stromen en dat helpt haar ontspannen. Op deze manier houdt ze het wel even vol. Ze krijgt zelfs al snel wat drukgevoel. Iets voor half 2 komt de kraamverzorgster binnen. Zij is een vriendin van mama en ze hadden al zo gehoopt dat zij erbij zou kunnen zijn. Wat is mama blij dat ze er is, nu is haar geboorteteam echt compleet. Omdat ze nu wel graag wil weten of het drukgevoel dat ze heeft betekent dat de baby al bijna komt, komt mama onder de douche vandaan. Papa legt nog snel de babykleertjes weg zodat het geslacht van het kindje voor haar vriendin straks ook nog een verrassing zal zijn, net als voor de familie. Die sowieso nog van niks weet, maar wel al dagen in de gaten houdt wanneer de vriendin van mama weer aan het werk moet ;).

7 centimeter heeft mama nu, dit betekent dus dat ze helaas nog niet mag toegeven aan de persdrang die ze voelt. Dat is flink pittig voor haar en samen met papa werkt ze zich keihard door die laatste centimeters heen. Wat een bikkel is ze! En wat gaaf om te zien hoe papa alles doet om mama te supporten. Ze doen het met z’n tweetjes.
Als mama eindelijk mag gaan persen is dat een spannend en emotioneel moment. Maar wat doet ze het goed. Langzaam zie ik het hoofdje steeds verder geboren worden en om 16:26 komt hun kleine jongen tevoorschijn. Als zijn hoofdje is geboren helpt de verloskundige heel rustig en beheerst papa en mama om zelf hun zoon aan te pakken en bij mama op haar buik te leggen. Wauw, wat een emotioneel moment… Zijn tweede zoon te zien op de buik van zijn grote liefde is even teveel geluk voor papa om te bevatten. Deze twee, samen met hun pasgeboren zoontje Finn, het is echt een cadeautje om hierbij te mogen zijn en hen samen vast te mogen leggen. Zoveel liefde!

Mama en papa kunnen niet wachten om hun familie te bellen. Zelfs al is de placenta nog niet geboren en de klus dus officieel nog niet ‘klaar’, ze móeten hun grote geluk delen. Sneller dan dit heb ik het nog niet meegemaakt maar de opa’s, oma’s, en supertrotse broers worden Facetime gebeld en de nieuwe aanwinst geshowd. Voor mij geweldig om dit enthousiasme vast te leggen, hier in de slaapkamer én aan de andere kant van de lijn. ‘Tussendoor’ komt gelukkig ook nog even de placenta soepel ter wereld, dat laat mama maar even niet zien door de telefoon ;).
Vriendin neemt ondertussen verschillende rollen aan. Die van beensteun tijdens de geboorte van Finn. Doorkijkluikje om via haar telefoon Finn te showen wanneer de broer van mama haar belt. Ze helpt mee om Finn aan de borst te leggen, wat hij ook nog eens verrassend snel en goed doorheeft. En ze leent haar hand om in te knijpen als de verloskundige een paar pijnlijke hechtingen moet zetten en papa ondertussen zijn zoontje belt om hem te vertellen dat zijn broertje is geboren. Ach, en wat reageert dat mannetje enthousiast! Als papa hem vraagt of hij hem zal komen ophalen om naar zijn broertje te komen kijken roept hij keihard: ‘Jaaaaa!’. Zo ontroerend lief. Ik probeer soms tussendoor wat stukjes te filmen en ik doe inwendig een dansje dat ik zijn reactie op film heb.

Als Finn wordt gewogen blijkt hij met maar liefst 4140 gram een flink mannetje te zijn. Hij ziet er kerngezond uit en papa kleedt hem zelf aan. Wat klein weer zeg, die armpjes en beentjes. Dan kun je wel meer dan 8 pond wegen, dat is toch wel even wennen weer! Als de familie er is wordt Caatje naar boven gehaald om met de baby kennis te maken. Voor mama een spannend moment omdat Caatje tot dit moment toch een beetje haar ‘kindje’ was en ze is best een beetje bezorgd geweest om haar reactie. Maar het hondje is hartstikke lief, ze snuffelt even en legt dan zijn kopje op Finn, alsof ze wil zeggen: jij hoort nu bij mijn baasje en dus ook bij mij.

Als grote broer is opgehaald en naar boven komt straalt hij van oor tot oor. Hij heeft een cadeautje bij zich dat hij meteen trots zelf openmaakt. De baby is heel interessant, maar ook mama krijgt van hem een hele dikke knuffel en ik zie zoveel liefde tussen deze twee.
De familie van papa, die van wat verder moest komen, is inmiddels ook binnen en mij wordt wel duidelijk dat dit jongetje in een warm en welkom nest is terechtgekomen. Zoveel enthousiasme, zoveel liefde en geluk. En dan is het tijd voor mij om weer naar huis te gaan.

Mama en papa, wat hebben jullie je zoontje Finn stoer en op gevoel samen op de wereld gezet. Ik heb genoten van jullie liefde voor hem en zijn broer, en jullie liefde voor elkaar. Lieve Finn, wat ben jij welkom en wat heb jij geboft met jouw familie. Dank jullie wel voor het vertrouwen in mij om deze mooie zonnige dag voor jullie vast te mogen leggen. Heel veel geluk samen <3

 

Reactie van de trotse ouders

Cindy, super bedankt voor deze mooie dag! Jouw aanwezigheid hebben wij als prettig ervaren. Je was er wel maar we merkten niet dat je aanwezig was. Je bent rustig, praat gezellig mee als dat mogelijk is. Geeft een knipoog wanneer en een knikje op de juiste momenten. Papa’s woorden waren net bij mijn vraag aan hem: hebben wij nog feedback voor Cindy? Ja, dat ze bij de volgende ook komt. Ze heeft mij aan het huilen gekregen en krijgt ze nog wanneer ik naar de foto’s en filmpje kijk!